وقتی رسیدیم به محله ی سالار، اهل محل و ریش سفیدها که دوستان قدیم سالار بودن، جمع شده بودن و جلوی پاش دو تا قربونی کردن و چند نفرشون با دیدن من باهام سلام و علیک کردن و یه عالمه دعام کردن که باعث آزادی سالار شدم..

مردی که اونروز برای جمع کردن امضا همراهیم کرده بود و مغازه به مغازه باهام اومده بود، رو کرد به سالار و گفت

_سالار نمیدونی این خانم چقدر زحمت کشید و از همه امضا و استشهاد محلی جمع کرد

سالار نگاه مهربونی بهم کرد و سرمو بوسید و گفت

_عروسمه حاج رضا.. از عروس هم عزیزتره برام، دخترمه

اون لحظه حرف سالار و نگاه عمیق و پر از محبت آهیر قشنگترین قدردانی بود برام..

سالار با بقیه روبوسی میکرد که آهیر نزدیکتر شد بهم و گفت

_الان دلم میخواست بازم بغلت کنم و رو هوا بچرخونمت.. ولی حیف که اینجا نمیشه

تو این سه چهار روز انقدر بغلم کرده بود و سر و صورتمو بوسیده بود و تشکر کرده بود که به گرمای بغلش معتاد شده بودم و مثل گربه ای که همش میخواد بره تو بغل صاحبش، منم دلم میخواست همش خودمو بچسبونم بهش..

ولی نمیشد و نمیخواستم دستم پیشش رو بشه.. به لبخندی اکتفا کردم و از بین شلوغی جمعیتی که خواهرهای سالار و بعضی از فامیلهاشون بودن و قربون صدقه ش میرفتن، رفتیم داخل خونه..

………………………………

آهیر

یکهفته از آزادی سالار میگذشت و تو این یکهفته من و افرا اکثرا خونه ی سالار بودیم و از دیدن هم سیر نمیشدیم..

بالاخره بعد از یکهفته گفتیم سالار و فرحناز خانوم رو تنها بزاریم و بریم به کار و زندگی خودمون برسیم..

قبل از آزادی سالار، دوره ی تدریس خصوصی هاله رو ناتموم گذاشته بودم و بهش توپیده بودم که تو استعداد یادگیری گیتار نداری و خنگی.. بهتره بیخیالش بشی..

حس میکردم که قصدش از جلسات خصوصی تو خونه ش یادگیری گیتار نیست و همش دنبال جلب توجه من بود..

همیشه از دخترهایی که به زور میخواستن خودشون رو تو چشمم فرو کنن بدم میومد و دخترهای مغرور و سر سنگین رو دوست داشتم..

بعد از افرا هم که دیگه کلا هیچ زن و دختری چشمم رو نمیگرفت و شش دانگ عقل و هوش و قلبم پیش افرا بود..

ولی هاله ول کن نبود و تو اموزشگاه بودم که دوباره زنگ زد و قول داد که حواسش رو بیشتر جمع میکنه و اجازه بدم که آموزشش تموم بشه..

با بداخلاقی و اخم گفتم به شرطی قبول میکنم که بیاد آموزشگاه و من دیگه نمیتونم خصوصی برم خونه ش..

گفتم درسم تموم شده ولی منتظر میمونم تا بیاد.. دفتر نت رو از کیفم درآوردم و پرت کردم روی میز که موبایلم زنگ خورد..

شماره ی افرا بود و ناخودآگاه اخم بین ابروهام باز شد و گفتم

_جانم؟

ولی به جای صدای افرا، صدای زنی رو شنیدم که گفت

_سلام من از بیمارستان …… زنگ میزنم، شماره ی شما آخرین تماس خانم افرا حسن زاده بوده.. نسبتی باهاشون دارین؟

میدونستم معنی این جملات چیه و ضربان قلبم از نگرانی شدت گرفت..

_من شوهرشم.. اتفاقی برای افرا افتاده؟

_متاسفانه تصادف کردن.. سریع تشریف بیارین بیمارستان ……….

خون تو رگام یخ بست.. افرا تصادف کرده بود!

مغزم از ناراحتی از کار افتاد و فقط به این فکر کردم که اگه افرا طوریش بشه من نابود میشم..

قبل از اینکه بتونم حالش رو از اون پرستار بپرسم قطع کرد و من نفهمیدم چطور از آموزشگاه زدم بیرون و رسیدم بیمارستان..

مثل دیوونه ها از حیاط بیمارستان خودمو رسوندم به پذیرش و با قلبی که توی دهنم بود اسم افرا رو گفتم و پرسیدم کجاست..

زن مسئول پذیرش گفت که تو اتاق عمله.. پرسیدم وضعیتش چطور بود، زن نگاه دقیقی بهم کرد و چیزی نگفت..

_بهتره از دکترش بپرسید

دلم گواهی بد میداد و سراسیمه به طرف اتاق عمل دویدم و سعی کردم کسی رو پیدا کنم و حال افرا رو بپرسم..

ولی کسی نبود و مثل مرغ سر کنده اینور و اونور راه رفتم و به موهام چنگ زدم تا اینکه یه پرستار از اتاق عمل خارج شد..

سریع رفتم جلوشو گرفتم و گفتم

_حال خانمم چطوره؟

نگاه کنجکاوی بهم کرد و گفت

_سرش خورده به جدول و خطر ضربه ی مغزی هست.. چند جای بدنش هم شکستگی هست که اونا بزودی خوب میشن.. ولی سرش کمی نگران کننده ست

دستها و پاها و زانوهام و کل بدنم به رعشه دراومد و درست مثل لحظه ای شدم که مامورا ریختن تو خونمون و به جرم دزدی و اقدام به تجاوز به دستام دستبند زدن..

از فکر اینکه ممکنه افرا رو از دست بدم قلبم به درد اومد و خواستم از پرستار بپرسم عملش کی تموم میشه، ولی زبونم تو دهنم نمیچرخید و انگار دهنم پر از خاک بود!

پرستار با عجله از کنارم رد شد و رفت و من یادم اومد که باید به پدر و مادرش و مادر خودم خبر بدم..

شماره ی مادرم رو گرفتم و بهش گفتم که به خانواده ی افرا خبر بده و بیان بیمارستان..

جلوی اتاق عمل روی زمین نشسته بودم و سرمو به دیوار تکیه داده بودم که دیدم پدر و مادر افرا دارن میان و مادرش گریه و داد و بیداد میکنه..

تا منو دید صداشو بلندتر کرد و داد زد

_خدا لعنتت کنه.. دخترمو بدبخت کردی آخرشم راهی بیمارستان کردیش

نگاهمو از مادرش که منو محکوم میکرد گرفتم و نگاهی به پدرش کردم و از روی زمین بلند شدم..

مادرش هنوز هم از نفرین کردن من خسته نشده بود که پدرش ساکتش کرد و رو به من گفت

_چه اتفاقی افتاده؟.. باهم بودین؟

_نه من درس داشتم.. افرا با دوستش رفته بود بیرون.. نمیدونم چی شده

تو همین حین مردی همراه با مامور انتظامات بیمارستان در حالیکه با صدای بلند حرف میزد بهمون نزدیک شدن..

_به خدا تقصیر من نبود دختره یهو جلوم سبز شد

از حرفاش فهمیدم این مرد زده به افرا.. قلبم از درد و عصبانیت تیر کشید و خودمو رسوندم بهش و یقه شو گرفتم

_مرتیکه ی پفیوز تو زدی به زن من؟

مامور سعی کرد منو ازش جدا کنه و اونم با التماس داد و بیداد کرد که مقصر نیست..

ولی ولش نمیکردم و چسبوندمش به دیوار و گفتم

_به خداوندی خدا اگه زنم چیزیش بشه زنده ت نمیزارم.. تو هر سوراخی که قایم شده باشی پیدات میکنم و نفستو میگیرم پدرسگ

مامور و پدرم، که نمیدونم کی اومده بود، از پشت دستامو گرفتن و از گلوی مرد جدا کردن..

_آهیر ولش کن.. شاید واقعا این آدم مقصر نبوده و حواس افرا پرت بوده

دست بابام و مامور رو پس زدم و داد زدم

_ببین چطور زده بهش که احتمال ضربه ی مغزی هست، چی چیو ولش کنم؟

صدای گریه ی مادر افرا بلند شد و مرد گفت

_به جون بچه هام سرعت من زیاد نبود.. خورد به ماشین من و افتاد، سرش خورد به جدول

با تجسم صحنه ی تصادف افرا قلبم به درد اومد و پریشون نشستم روی صندلی کنارم..

با چشمایی که میدونستم به خون نشسته زل زدم به مرد و گفتم

_فقط دعا کن زنده بمونه.. وگرنه راهی قبرستون میکنمت

مرد با آشفتگی تکیه داد به دیوار و پدرم دستشو گذاشت روی شونه م و گفت

_آدم خوبی بوده که فرار نکرده.. خودش افرا رو رسونده بیمارستان.. آروم باش تا عمل تموم بشه ببینیم حال افرا چطوره

با شنیدن حرف پدرم کمی آروم گرفتم و بیخیال اون آدم شدم..

دو ساعتی گذشت و تو این دو ساعت مادر افرا منو لعن و نفرین کرد و به پدر و مادرم غر زد که پسرتون لایق دخترم نبود و اونطور که میگفتین دخترمو خوشبخت نکرده..

آخرین چیزی که تو اون لحظه برام مهم بود، حرفهای اون زن بود..

تنها چیزی که بهش فکر میکردم و باعث میشد قلبم و مغزم به حد انفجار برسه حال افرا و زنده موندنش بود..

نمیزاشتن سیگار روشن کنم و از استرس مدام پاکت سیگارمو از جیبم درمیاوردم و یه نخ سیگار برمیداشتم و دوباره میزاشتمش سر جاش..

تا اینکه بالاخره درهای اتاق عمل باز شد و یه دکتر و دو تا پرستار خارج شدن..

به سرعت خودمو رسوندم به دکتر و گفتم

_حالش چطوره دکتر؟

نگاهی به من و بقیه که احاطه ش کرده بودیم کرد و گفت

_عملش بدون مشکل گذشت.. ولی باید ببینیم کی و چطور به هوش میاد

پدرش پرسید

_مگه ممکنه به هوش نیاد؟

_فعلا نمیتونم چیزی بگم.. همه چی ممکنه.. ممکنه امشب به هوش بیاد، ممکنه روزها و ماهها به هوش نیاد و تو حالت اغما بمونه.. ممکن هم هست حافظه شو از دست داده باشه.. ما هر کاری لازم بود کردیم و الان فقط باید منتظر بشیم

پدرش به دیوار تکیه داد و صدای گریه ی بلند مادرش و مادر من توی راهرو پخش شد..

احساس کرختی داشتم و دست و پام سست بود.. اگه افرا به هوش نمیومد.. اگه تو کما میموند و بالاخره از دست میدادمش.. چیکار میکردم؟!

بدون افرا چطور زندگی میکردم؟.. اصلا قبل از افرا زندگی چطور بود؟.. یادم نبود!

حتی راضی بودم حافظه ش رو از دست بده ولی زنده بمونه..

بابام دستشو گذاشت روی دستهای لرزونم و دست دیگه ش رو انداخت دور شونه م و گفت

_خودتو نباز پسر.. خوب میشه، افرا دختر قوی و سرسختیه

ولی افرای من قوی و سرسخت نبود.. تظاهر به قوی بودن میکرد ولی شکننده و ظریف بود.. مثل یه قاب چینی نازک که اگه ترک برمیداشت دیگه تموم بود..

اون جوجه اردک زشت من بود که دنبالم راه میفتاد و با چشمای درشت مظلومش طوری تو چشمام نگاه میکرد که نگاهش داد میزد ازم دور نشو و مواظب من باش..

الان چطور میتونست مقابل اون ضربه ی شدیدی که به سرش خورده بود و بدنی که چند جاش شکستگی داشت، تاب بیاره!

غرق فکر افرا بودم که بازهم درهای اتاق عمل باز شد و افرای قشنگ من رو روی برانکار و با سر پانسمان شده و رنگی به سفیدی گچ آوردن بیرون!

با دوقدم سریع خودمو رسوندم بهش و خم شدم روش و دستش رو توی دستم گرفتم و گفتم

_افرا..‌ افرا خانمی.. من اینجام چشماتو باز کن ببینمت

هیچ حرکتی نکرد و دست سردش توی دستم بود که مادرش دستمو ازش جدا کرد و با گریه بغلش کرد..

پرستارها عقب کشیدنش و گفتن باید ببریمش آی.سی.یو لطفا برید کنار..

دنبالشون رفتم و دیدم که بردنش داخل.. نزاشتن من برم تو و همونجا پشت در آی.سی.یو موندم..

…………………..

۹ روز از تصادف و عمل افرا گذشته بود ولی بهوش نیومده بود..

۹ روز کذایی که هر روزش برای من یک سال گذشت و از پشت در آی.سی.یو تکون نخوردم..

روزی چند ساعت اجازه میدادن برم پیشش و باهاش حرف بزنم تا شاید اثری داشته باشه و به هوش بیاد..

گاهی ناامیدی رو تو چشم بعضی از اطرافیانم میدیدم و حتی یکبار یکی از همراهان بیماران حرفی از اهدای عضو زد و گفت

_متاسفم که اینو میگم ولی اگه خدای نکرده خانمتون به هوش نیاد به اهدای عضو فکر میکنید؟

با تحکم بهش گفتم

_خانم من مرگ مغزی نشده که به اهدای اعضای بدنش فکر کنیم.. مطمئنم اون صددرصد به هوش میاد

من مخالف اهدای عضو نبودم و حتی خودم سالها بود که کارت اهدای عضو داشتم و معتقد بودم باید به مرگی اندیشید که حیات میبخشه..

بجای پوسیدن توی قبر، بهتر بود که اعضای بدن آدم، به یک بیمار زندگی ببخشه و به درد بخوره..

ولی افرای من مرگ مغزی نشده بود که اعضای بدنش رو اهدا کنیم..

مادرم هر روز التماس میکرد که برم خونه و یه شب استراحت کنم و اون بجای من پشت در آی.سی.یو میشینه و اگه خبری شد بهم زنگ میزنه تا بیام..

ولی پای رفتن نداشتم.. هر بار که خسته شدم و از درد کمر و گردن تصمیم به خونه رفتن گرفتم بعدش پشیمون شدم و گفتم نه..

فقط دو بار وقتی همه بیمارستان بودن رفتم دوش گرفتم و لباس هامو عوض کردم و سریع برگشتم..

همه ی پرستارها و دکترها منو شناخته بودن و میگفتن اینجا موندن و نموندن من فرقی به حال افرا نداره و بهتره برم استراحت کنم..

ولی من فقط ازشون میخواستم تا بزارن ‌بیشتر پیش افرا بشینم و اونا هم برخلاف قوانین بیمارستان اجازه میدادن خیلی وقتها پیشش باشم..

روز سوم عمه ش اومده بود دیدنش و با گریه و دستهای لرزون بهش گفت

_بیدار شو زشتول

با دل خون به حرف عمه خندیده بودم و از اشکهای عمه و از اینکه در واقع چقدر افرا رو دوست داشته تعجب کرده بودم..

عمه تنها کسی بود که برخلاف همه یواشکی تو گوشم ‌گفت

_به حرف اینا گوش نکن و افرا رو تنها نزار.. اون اینجا بودنت رو حس میکنه

حرف عمه قوت قلبی شده بود برام و با شوق بیشتری دستهای سرد و ظریف افرا رو توی دستم گرفته بودم و بهش گفته بودم

_تا چشماتو باز نکنی میشینم ور دلت و جایی نمیرم خاله سوسکه

سالار و فرحناز خانم هم اومده بودن دیدن افرا و خود سالار هر روز یه بار سر میزد..

ششمین روز بود که سالار اومد و دستش رو گرفت و گفت

_چشماتو باز کن دیگه عروس.. پسرم آب شده از دلتنگی تو

حس کردم که دستش توی دستم تکونی خورد!.. انگار دنیارو بهم دادن و داد زدم و پرستار رو صدا کردم.. ولی بعدش هیچ علائم حیاتی دیگه ای نشون نداد و پرستارها گفتن انقدر خسته ای که خیالاتی شدی..

ولی من مطمئن بودم که افرا با حرف سالار دست منو فشار خفیفی داده بود..

دهمین روز بود و پشت در آی.سی.یو روی صندلی ها نشسته بودیم و مادر افرا با مادرم حرف میزد.. میشنیدم که مثل همیشه از من نارضایتی میکنه..

_شما به من نگفتین دخترم قراره تو اون خونه ی کوچیک و نم کشیده زندگی کنه.. خونه زندگی شما کجا، اون خونه ی قوطی کبریت وسط شهر کجا

_سهیلا خانم الان وقت این حرفاست؟

_قبلا که افرا نزاشت بگم.. شمام که به پسرتون نگفتین دختر مارو تو اون وضع نکبت نگه نداره

_خدا شاهده ما چقدر به آهیر التماس کردیم دست زنشو بگیره و بیاره طبقه ی خودش.. حتی به افرا هم گفتم به آهیر اصرار کنه تا شاید به حرف اون گوش بده.. ولی افرا هم گفت که اون خونه رو بیشتر دوست داره و راحته

_دختر احمق من

_شما دعا کنین افرا به هوش بیاد من آهیرو راضی میکنم بخاطر رضایت شما بیان طبقه ی بالای ما

_امیدوارم دخترم به هوش بیاد و شما به حرفتون عمل کنین.. اگرم پسرتون بخواد برش گردونه به اون خونه من نمیزارم

مادرم نگاهی به من کرد و من با بیحوصلگی سرمو برگردوندم..

ساعت ۳ شب بود و پرستاری که اونشب شیفت بود زن داش مشدی و پایه ای بود که هر وقت شیفت اون میشد اجازه میداد تا صبح تو آی.سی.یو پیش افرا بشینم..

روی صندلی کنار تختش نشسته بودم و دستشو توی دستم گرفته بودم و اونم با چشمهای بسته و بدون کوچکترین حرکتی روی تخت خوابیده بود..

کمی لاغر شده بود و لبهای قشنگ و خوشرنگش به سفیدی میزد..

مثل همیشه باهاش حرف میزدم و تو این ده روز انقدر از همه چی حرف زده بودم که دیگه حرفم تموم شده بود و هر چی که به ذهنم میرسید میگفتم..

_یادته از دستشویی یه سوسک پیدا کردی و پاچه شو گرفتی آوردیش تو آشپزخونه؟.. دیروز که رفتم خونه دوش بگیرم برادرشو زیر روشویی دیدم.. شایدم از بچه ها و نوه هاش بود نمیدونم.. بنظرت سوسکا هم مثل لک لک ها و آدما جفت دارن یا به هر کسی که میرسن بععله؟.. افرا.. پاشو جواب بده.. این مسائل تخصص توئه، یالا.. چشماتو باز کن دیگه بی معرفت

تو این چند روز بارها خواسته بودم حرفای دلمو بهش بگم ولی هر بار که به زبونم اومده بود نتونسته بودم و حرفمو خورده بودم..

سرمو گذاشتم روی تختش و دستش رو گرفتم و به صورت مهتابیش نگاه کردم..

سرمو بردم نزدیک گوشش و با تمام غم و اندوهم گفتم

_چشماتو باز کن افرا.. برگرد دلبر آهیر

چند ثانیه نگذشته بود که حس کردم مژه هاش تکون خورد!

طوری که انگار میخواست چشماشو باز کنه ولی توانش رو نداشت..

دلم لرزید و دستشو محکم گرفتم و گفتم

_افرا.. افرا خانمم.. صدامو شنیدی، نه؟.. شنیدی.. مطمئنم.. میخوای چشماتو باز کنی، آره؟.. سعی کن عزیز دلم.. چشماتو باز کن منو ببین.. دلم لک زده برات لعنتی

ولی دیگه هیچ حرکتی نکرد..

ناامیدی و غم بزرگی به قلبم فشار آورد و بعد از سالها خدا رو از ته دلم صدا زدم

_خدایااااا.. برش گردون.. اگه برش گردونی و فرصت زندگی بهش بدی، قول میدم دیگه عدالتو به زعم خودم اجرا نکنم.. مال بنده های کثیفت رو هم نمیدزدم ازشون.. میزارم خودت دهنشونو صاف کنی.. فقط افرا رو بهم برگردون

گرمی اشک توی چشمام گشت و سرمو گذاشتم روی تخت افرا که دیدم دستم رو که دستشو نگه داشته بودم فشار داد!

سریع سرمو بلند کردم و دیدم چشماشو به زور داره باز میکنه و لبهاشم تکون میخوره!

با شوق و ذوق بلند شدم و خم شدم روی صورتش و گفتم

_افراااا.. عزیزم.. بالاخره بیدار شدی؟.. خدایااا

با چشمهای نیمه باز نگاهم کرد و صدایی شبیه آ از گلوش دراومد که حدس زدم میخواد بگه آهیر..

ضربان قلبم روی هزار بود و با شوق گفتم

_جون آهیر؟.. آهیر فدات بشه.. برگشتی عزیز من

به صدای شاد و خوشحالم پرستار خانم معین زاده با عجله اومد و گفت

_به هوش اومده؟

با بغض و شادی مخلوطی گفتم

_آره.. داره نگام میکنه

افرا

جای عجیبی بودم که نمیدونستم کجاست.. جایی که نه زمین بود نه آسمون.. و من وزن نداشتم و بقدری سبک و رها بودم که از اون حالت لذت میبردم..

جایی که گاهی نیمه تاریک میشد و گاهی نوری میتابید..

خوب بود و حس راحتی عجیبی داشتم که هیچوقت تجربه ش نکرده بودم.. انگار روحم به سویی کشش داشت و میخواستم برم سمت نور و نیرویی که نمیدونستم چی بود..

((*دوستان حالاتی که برای افرا اتفاق افتاده، حالاتی هست که کسانی که مرگ موقت رو تجربه کردن و یا در کما بودن، بازگو کردن..
بعنوان مثال زنی آلمانی مرگ رو تجربه کرده و بعد از طی مراحلی از مرگ، بطور معجزه آسایی زنده شده و برگشته.. اون خانم در کتاب (در آغوش نور) مراحل اولیه ی مرگش رو همینطور تعریف کرده.. کتاب فوق العاده ایه اگه علاقه داشتین بخونین..
و اما در مورد اون کششی که گفتم روح افرا به سمت نور داشت؛ روح انسان بطور طبیعی به رفتن به سوی خدا تمایل داره و بعد از خروج از بدن گرایش به بالا رفتن و وصال خالقش داره که همون نور، خداست.. مصداق جمله ی ما از خداییم و به سوی او بازمیگردیم هست..
دوست داشتم این قسمت رو توضیح بدم بهتون))

دلم ‌میخواست با اون سبک وزنی و راحتی، اوج بگیرم سمت اون نور که بالاتر از من بود.. ولی از طرفی هم از پشت سرم کسی صدام میزد که نمیتونستم بهش بی تفاوت باشم و نمیدونم چرا برام مهم بود..

صداهایی میشنیدم که به من میگفتن نرو.. صداهایی که میگفتن کسی بخاطر دلتنگی من آب شده.. و مدام مردی رو از پشت میدیدم که با شونه های افتاده و پشت خم شده، تو حیاط بیمارستان سیگار میکشه..

نمیشناختمش و سعی میکردم صورتش رو ببینم.. ولی حس محبت عجیبی به اون آدم داشتم و تنها کسی که باعث میشد به سمت نور و اون نیروی زیبا نرم، اون مرد بود..

تا اینکه بالاخره صورتش رو دیدم.. میشناختمش.. اون آهیر بود.. آشفته بود و به من التماس میکرد که برگردم..

ولی من گیج و منگ بودم و مثل برگی توی باد به این سو و آن سو کشیده میشدم..

کنترل احساساتم و تصمیم گیریم دست خودم نبود و میلم به رفتن به سوی نور و پرواز، بیشتر بود، تا اینکه صدایی از دور شنیدم که گفت برگرد دلبر آهیر!

چقدر این جمله برام پرمعنا و دوست داشتنی بود.. نمیدونستم چرا با شنیدنش حس خیلی قشنگی بهم دست داد..

سرمو بلند کردم تا نور رو ببینم ولی انگار درهای مقابلش بسته شده بودند و نور دیگه منو نمیکشید..

دیگه دودل نبودم و دلم میخواست برگردم عقب.. برگردم سمت اون صدایی که از ته دل گفته بود برگرد دلبر آهیر..

آهیر

دکتر و چند تا پرستار سریع اومدن و از من خواستن برم بیرون..

دیگه خیالم راحت بود و بدون اعتراض رفتم بیرون تا افرا رو معاینه کنن و کارهایی که لازم بود انجام بدن..

زنگ زدم به مادرم و گفتم که افرا به هوش اومده.. زیاد طول نکشید که پدر و مادر افرا و پدر و مادر من و سهراب اومدن بیمارستان..

پدرم طوری بغلم کرد که بعد از سالها حس کردم هنوز هم پدرمه و واقعا دوستم داره..

چند روز قبل ازم خواسته بود که ببخشمش و به خاطر رضایت خانواده ی افرا هم که شده برگردم خونه..

گفته بود اگه بدون اینکه منو ببخشی بمیرم، با چشم باز میرم و روحم آروم نمیگیره..

شاید دیگه وقتش بود که ببخشمش.. تاوان اشتباهش رو سالها پس داده بود.. از طرفی هم حالا که افرا به زندگی برگشته بود، باید مطابق خواست خانواده ش عمل میکردم و نمیزاشتم اذیتش کنن و بخاطر من بهش غر بزنن..

دکتر و پرستارها از آی.سی.یو خارج شدن و همشون به من تبریک گفتن و خانم معین زاده گفت که میتونین برین ببینینش..

مادرها و من رفتیم داخل و پدرها گفتن که بعد از ما میان..

مادرش با گریه و قربون صدقه نشست پیشش و مادر من پیشونیش رو بوسید و گفت خدایا شکرت..

من کمی عقب تر وایساده بودم و دیدم که افرا سعی میکنه چیزی بگه ولی نمیتونه..

لحظه ای ترسیدم که نکنه قدرت تکلمش رو از دست داده باشه.. و یا حتی حافظه ش رو..

نگران نگاهش میکردم که باز هم صدای آ از حنجره ش

۱۱۲

خارج شد و مادرش سریع دستشو گرفت و گفت

_آب میخوای مامان؟

افرا بیشتر سعی کرد و بالاخره بعد از ده روز صدای قشنگش رو شنیدم که به سختی گفت

_آهیر…

هیچوقت از شنیدن اسمم از زبون کسی اینقدر خوشحال نشده بودم.. پس حافظه و تکلمش رو از دست نداده بود و حالش خوب بود.. منو میخواست!

مادرش اخمی کرد و کنار رفت تا من برم پیش افرا..

با چشمهای خسته و بیفروغش نگاهم کرد و دستش رو تو دستم محکم گرفتم و گفتم

_اینجام.. به خودت فشار نیار، کم کم انرژیت برمیگرده راحت حرف میزنی

با محبت تو چشمام نگاه کرد و دیگه چیزی نگفت..

افرا

نمیدونم چرا تو بیمارستان بودم و نمیتونستم حرف بزنم..

نا نداشتم و احساس ضعف میکردم.. پهلوم و سرم درد میکرد ولی چیزی که توجهم رو جلب کرده بود و حواسم همش بهش بود، آهیر بود..

آهیری که تکیده و لاغر شده بود و ته ریشش بلند شده بود و معلوم بود روزهاست اصلاح نکرده..

همش میخواستم بپرسم چرا این شکلی شدی ولی توان صحبت نداشتم..

از جایی که بودم منتقلم کردن به یه اتاق کوچیکتر و وقتی روی تخت گذاشتنم پهلوم و کتفم خیلی درد کرد و ناله کردم..

پرستار گفت سه تا از دنده هات شکسته و کتفت در رفته بود و درد بخاطر اونه..

آهیر بهش گفت که مسکن بزنه بهم و پرستار مایع داخل یه آمپول رو خالی کرد توی سرمم..

خیلیا تو اتاق بودن ولی کمی بعد نگهبان اومد و خواهش کرد برن و فقط آهیر موند پیشم..

صندلی همراه رو نزدیکتر کشید و دستمو گرفت توی دستش و با مهربونی گفت

_خوبی الان؟.. جاییت درد نمیکنه؟

با صدای ضعیفی که به زور از گلوم خارج شد گفتم

_چم شده؟..‌ چرا بستری شدم؟

_یادت نمیاد؟

کمی فکر کردم ولی یادم نیومد و کلافه گفتم

_نه.. هیچی تو ذهنم نیست

_یادته به من گفتی با نغمه قرار داری و میخواین برین برای قبولی برادرش کادو بخره؟

اینو که گفت انگار توی مغزم جرقه ای زدن و اتفاقات اونروز مثل فیلم از جلوی چشمم گذشت..

با یادآوری لحظه ی دردناک برخوردم به یه ماشین ابروهام توی هم رفت و گفتم

_تصادف کردم!.. از نغمه جدا شده بودم و میخواستم برم‌ سوار ماشین بشم که یه وانت زد بهم

_خب دیگه حالا فکرشو نکن.. خدارو شکر که الان خوبی

_بدجوری زد بهم.. چطور نمردم؟.. عجب جون سختی ام

لبخند زد و گفت

_به اون راحتی ها هم نبوده.. عملت کردن و ده روز تو کما بودی

دستی به سرم کشیدم.. قسمتی از موهامو تراشیده بودن و زخمی اونجا بود که با تماس دستم کمی درد کرد..

_کله م پوکیده پس

_کله ی پوک دیگه پوکیدن نداره.. دکتر گفت وقتی سرتو باز کرده دیده توش خالیه

_بی مخ خودتی بیشعور.. من مریضما نازمو بکش چرا روحیه مو خراب میکنی؟

خندید و گفت

_خواستم ببینم حالت خوبه و زبون درازت کار میکنه یا نه.. خداروشکر که خوبی

_نترسیدی بمیرم؟

خندید و گفت

_نه.. میدونستم نمیمیری و از دستت راحت نمیشم

اینو که گفت چیزی به ذهنم اومد.. یه چیز خوشایند که یهو یادم اومد.. و با لذت گفتم

_تو نبودی التماسم میکردی و گفتی برگرد دلبر آهیر؟

دستپاچه شد و صاف نشست روی صندلی و گفت

_نه.. توهم زدی