روی زمین سردخانه‌ی کوچک نشسته بود

زانوهایش را در آغوش کشیده و سرش را رویشان گذاشته بود

گونه اش از سیلی محکم جمیله می‌سوخت

سرما هر لحظه عذاب آورتر میشد

صدای یخچال های بزرگ و سردکننده های داخل دیوار آزار دهنده بود

نزدیک ظهر بود که جمیله آمد

هاوژین را در آغوش داشت و صورتش درهم بود اما چه اهمیتی داشت؟

دلارای تنها دخترش را چنگ زده بود و به این فکر می‌کرد که از آن جهنم خلاص شوند اما با شنیدن حرف های جمیله مخش سوت کشید

رقصی مجذوب کننده در سوییت آلپ‌ارسلان مقابل چشمان او و شریکش!

از شدت حرص و غم به خنده افتاده بود ، جیغ کشید ، اعتراض کرد و آنقدر مقابل جمیله ایستاد که جوابش شد کتک و پرت شدن در سردخانه

چشمانش به سختی باز می‌شد

می دانست خیالشان راحت است که سرما تا آن اندازه نیست که فرد را بکشد تنها تنبیه بزرگی ست که آن ها را به خواسته اشان می رساند

کم کم دندان هایش بهم میخورد

لرزش از بازوهایش شروع شد و تمام بدنش را گرفت

به سختی ایستاد

انگشت های پاهایش یخ زده بود

بی جان شروع کرد به راه رفتن در اتاقک کوچک تا یخ نزند

خودش را در آغوش کشیده و می لرزید

بالاخره تحملش تمام شد

بی حال خودش را به در آهنی رساند و نالید

_ باز … باز کنید

طبق محاسباتش باید تا الان کسی سراغش می آمد

نمیدانست چه در سر دارند

شاید هم جمیله او را فراموش کرده بود

ملتمس دستش را به آهن یخ زده کوبید

_ ک..کسی … اونجا نیست؟ کمک

بی حال خودش را گوشه اتاقک کشاند

کنار جعبه های ناگت افتاد و پشت به در روی زمین جنین وار دراز کشید

شاید اگر می‌مرد همه چیز بهتر میشد

دیگر عذاب نمیکشید ، جنازه یخ زده اش را پیدا می‌کردند،  آلپ‌ارسلان میفهمید هاوژین دخترش است و بدون او زندگی می‌کردند…

پلک هایش روی هم افتاد و بیشتر در خود جمع شد

از بچگی از سرما نفرت داشت

روز های برفی زمستان را دوست نداشت و به اجبار راضی میشد از خانه بیرون بزند

کسی چه میداند؟ شاید از همان موقع حس کرده بود روزی از همین سرما جان می‌دهد

صدای چرخش قفل آهنی پلک هایش را باز نکرد اما صدای جدی آلپ‌ارسلان چرا!

_ بلندشو بیا بیرون بچه‌اتو جمع کن دخترجون

بغض به گلویش حمله برد

تمام انرژی اش را جمع کرد

کف دستانش را به زمین یخ چسباند و بی جان خودش را بالا کشید

از فرار خسته شده بود

دلش دخترکش را میخواست و یک زندگی معمولی…

با زانوهای لرزان ایستاد ، دستش را به دیوار اتاقک گرفت و همانطور که موهایش را کنار میزد سمت آلپ‌ارسلان برگشت

اشک گونه های یخ زده اش را خیس کرد و چشمانش را بست

دیگر توان جنگ با سرنوشت را نداشت

دوست داشت فریاد بکشد

من تسلیمم! دست از سرم بردار

آلپ‌ارسلان سکوت کرده بود

چشمانش را باز کرد و هم زمان با اضطراب پارچه نازک تیشرتی که به تن داشت را مشت کرد…