دلارای وحشت زده سمتش برگشت

ارسلان دستش را بالا برد و دلارای ناخواسته چشمانش را بست

همه چیز را تمام می کرد اگر ارسلان به خودش اجازه می داد جلوی این همه آدم دست رویش بلند کند

همه چیز را برای همیشه تمام می کرد

به خودش قول داد

این رابطه سمی را پایان میداد و تا ابد اسم آلپ‌ارسلان ملک‌شاهان را نمی‌آورد

دیگر کافی بود هرچه قدر به او بها داد

ظلم به خودش کافی بود

ضربه ارسلان را که حس نکرد پلک هایش را از هم فاصله داد و چشمانش را باز کرد

ارسلان عصبی دستش را روی هوا مشت کرد

چانه دلارای را با قدرت عقب هل داد

کنار گوشش تهدیدآمیز لب زد :

_ من تهدید الکی نمیکنم می‌دونی که؟ ولی باشه برای خونه!

دلارای چشمانش را بست و چانه‌اش از شدت بغض لرزید

لعنت به تو ارسلان…

آلپ ارسلان دستش را کشید و محبورش کرد بیرون از پاساژ روی نیمکتی بشیند :

_ میتمرگی همینجا تا من برگردم خب؟

نمی نشست

دیگر به حرف هایش گوش نمی داد

به محض اینکه دور شود با اولین تاکسی خودش را به خانه می رساند
فراموشش میکرد

ارسلان انگار فکرش را خواند که پوزخند زد و تهدید هایش را ادامه داد :

_ کافیه بیام ببینم نیستی از همین‌جا میام در خونتون و زنگو میزنم میگم بیای پایین

چشمان دلارای گشاد شد

این کار را میکرد؟
بدون شک!
ارسلان از کسی ترسی نداشت

_ دیگه کاری ندارم میخوای با بابات بیا یا حاج خانوم یا با اون داداشای وحشیت

دلارای اخم کرد
دلش از برادرها و خانواده اش پر بود اما ارسلانی که بیش از همه به او آسیب میزد حق نداشت حرفی بزند

ارسلان ادامه داد :

_ حرف میزنم و میرم بعدش خودت باید جوابشونو بدی حالا اگه جنم داری پاشو برو

ارسلان که دور شد سرش را میان دستانش گرفت و بغضش با صدا شکست

این وضعیت تمام نمیشد
بهتر هم نمیشد

روز به روز با رفتارهای جدید و درخشونت ارسلان بیشتر اشنا میشد و ترسش شدت میگرفت

هم از او میترسید و هم از خودش

اویی که صورتش را کبود میکرد و خودش که می‌بخشیدش

زیرچشمی متوجه شد که ارسلان سمت حراست و نگهبانی پاساژ می‌رود

دستمال کاغذی را از جیب مانتو اش بیرون آورد و همان طور که اشک هایش را پاک می کرد خیره در سبز رنگ شد

چند دقیقه بعد ارسلان از در خارج شد

مرد با احترام تا چند قدم همراهی اش کرد و سر تکان داد

لحظه آخر با یکدیگر دست دادند و بعد ارسلان سمت او امد

نگاهی به انداخت و بعد سرش را سمت مخالف برگرداند ارسلان بالای سرش ایستاد :

_ پاشو بریم

سرش را بالا انداخت

نمی خواست او را همراهی کند

اگر تا الان هم به حرفش گوش داده و نشسته بود به خاطر ترس فهمیدن خانواده‌اش بود و بس

خشک زمزمه کرد :

_ می خوام برم خونه

ارسلان مثل خودش سرد جواب داد :

_ کارمون که تموم شد میزارمت خونتون

_ من نمی خوام با تو بیام

ارسلان خم شد
دستش را گرفت و کشید :

_ دست خودت نیست مجبوری بیای
حالا میتونی تا اونجا حرف بزنی و بری رو مخم ، می تونی هم مثل یه دختر خوب ساکت بمونی

دندان هایش را روی هم فشار داد و سکوت کرد

نه بخاطر اینکه در نظر ارسلان دختر خوبی باشد
بلکه بخاطر اینکه می دانست اگر دهان باز کند نمی‌تواند ارام بماند و بعدتر ارسلان را خشمگین می‌کند

حال ارسلان برایش چندان اهمیتی نداشت اما خوب میدانست خشم ارسلان یعنی عملی کردن تهدید هایش پس بدون اینکه اعتراض کند پشت سرش راه افتاد

وارد شهربازی که شدند حتی سرش را هم بلند نکرد و نگاهی به اطراف نینداخت

بر خلاف بقیه افرادی که به محض ورود با لبخند به وسیله های رنگارنگ را خیره میشدند او هیچ ذوقی نداشت

بغض گلویش را گرفته بود و تنها چیزی که می خواست چند ساعت تنهایی بود

به خانه که فکر می کرد همه چیز بدتر هم می شد

به خاطر دیدن ارسلان به همه دروغ گفته بود

خوب می دانست زمانی که برگردد باید به داراب هم جواب پس بدهد

انگار همه دست به دست هم داده بودند تا او را از پا در بیاورند

دلش به حال خودش می سوخت

در عین حال که عاشق ارسلان بود به شدت از او نفرت داشت و بین این دو راهی عشق و نفرت دست و پا میزد

_ کجایین من دو ساعت علاف شما شدم! واقعا که ارسلان یک بارم که منو میاری بیرون دست دوست دخترتو بگیر غیب شو باشه؟!

آلپ ارسلان تیز نگاهش کرد

هنگامه انگار از حالت صورت و نگاه ارسلان فهمید که چیزی درست نیست که پشت چشمی نازک کرد و ادامه نداد

هنگامه جلوتر رفت و ارسلان دستش را کشید

همانطور که بی میل سمت جلو قدم بر می داشت از پشت سر با چشمانی سرد به هنگامه نگاه کرد

حضور این دختر عذابش میداد

نمی‌دانست کیست
اگر یکی از معشوقه های ارسلان است چطور اینقدر راحت با حضور دلارای کنار آمد و حرفی نزد؟!

بدون شک این طور نبود!

اما خوب میدانست ارسلان به جز این دلیل به خاطر چیزدیگری نزدیکه دختر ها نمی شود

احتمال دیگری به ذهنش خطور نکرد

فقط می دانست در آن لحظه به شدت دوست دارد از هر دوی آنها فاصله بگیرد

هنگامه همان طور که جلو می‌رفت سرش را سمتشان برگرداند :

_ اول ترن

دلارای به نیم رخش نگاه کرد

زیبا و دوست داشتنی بود

کلافه و بی حوصله به آسفالت خیابان خیره شد که ارسلان دستش را دور شانه اش انداخت :

_اول کدوم دلارای؟

دندان هایش را روی هم فشرد و شانه اش را از زیر دست ارسلان بیرون کشید

ارسلان منعطف کنار گوشش زمزمه کرد :

_ دلی؟ کدومو سوارشیم؟!

زیر لب غرید :

_ برام مهم نیست

چند دقیقه پیش جلوی چشم همه دستش را بالا برده بود تا توی صورتش بکوبد و حالا همان دست را دور گردنش انداخته و انگار که هیچ اتفاقی نیافتاده می‌پرسید دوست دارد اول سوار کدام وسیله شود

این مرد بیمار بود و قسمت غمگین ماجرا آنجا بود که با دیدن تمام رفتارهای بیمار گونه اش بازهم حاضر نبود حتی یک خار به پایش فرو برود و شدیدا دوستش داشت

ارسلان این بار سریع عصبانی نشد و بر خلاف چیزی که دلارای و هنگامه انتظار داشتند بدون اینکه اخم کند و یا تشری بزند دوباره گفت :

_ امشب به خاطر تو اومدیم بیرون پس اخماتو باز کن

_ من نخواستم بیام بیرون!

_ ببین ارسلان ملک شاهان رو کشیدی شهربازی میون این همه بچه! راضی شدم به خاطر اینکه تو بخندی

آب دهنش را فرو داد و نگاهش را دزدید

به قلبش التماس کرد

_ توروخدا خر نشو!
دوباره بازیچه دست ارسلان نشو
تو خودت خوب میشناسیش
تمام حرفاش دروغه
جمله هاییه که هزار بار به بقیه دختر ها گفته
بهش محل نده انگار که نمیشنوی