ضربه اش به قدری کاری بود که سمت راست صورتم گزگز کنه و از درد حسش نکنم ، با این حرکت صدای جیغ دخترا بلند شد ، دردش به قدری بود که اشک تو چشمام جمع شد نمیتونستم ساکت بمونم
_تو چه گوهی خوردی؟ کی بهت اجازه داد همچین غلطی کنی ؟
و به جبرانش دستمو بردم بالا که بکوبم تو صورتش که دستمو گرفت پیچ داد ، به قدری کفری شدم قبل اینکه دردش زیاد شه پاشنه کفشمو گذاشتم رو پاش و فشار دادم همون موقع عرفان محمد عرشیا و رادان رسیدن ، نمیدونم صورتم چه شکلی شده بود که متحیر نگام میکردن عرشیا زودتر از بقیه به خودش اومد یقه ی سام رو تو مشتش گرفت :
_متوجه ای چیکار میکنی؟ به چه حقی دست روش بلند کردی ؟
محمد بینشون قرار گرفت و سعی کرد آرومشون کنه رادان اخماش خیلی توهم بود معلوم بود اگه میتونست از خجالتش در میومد اما به سمتم اومد و گویا ترجیح میداد منو آروم کنه و حس بدو ازم دور کنه و اشاره زد که راه بریم ناخودآگاه قبول کردم و راه رفتیم :
_تمام وسایلت همراهته ؟
آروم سر تکون دادم
دوس داشتم تنها بودم و یکم گریه میکردم تا کمی قلبم آروم بگیره
_اگه مشکلی نداری من برسونمت ، بهتره بیشتر اینجا نمونی و من عادت دارم با طرف صحبتم راحت باشم و جمع نبندم امیدوارم اذیت نشی
_نه اذیت نمیشم ، و مزاحمتون نمیشم خودم میرم
_ترجیح میدم برسونمتون چون شبه و اکثرا امن نیست
بعد کلی تعارف و اینا قبول کردم باهاش برم ، منی که انقدر محتاط بودم همه اون رفتارا رو کنار گذاشته بودم و راحت باهاش همراه شدم
قبلش به آوا و آرام پیام دادم که رفتم و خودشون بیان
کل راه سکوت بود فقط یه موزیک بی کلام پخش میشد
با رسیدن به جلوی خونه لبخند بی جونی زدم
_مرسی بابت رسوندن ، خدانگهدار
_کاری نکردم ، به امید دیدار
پیاده شدم منتظر موند برم داخل تا درو بستم صدای لاستیکای ماشین رو اسفالت نشون میداد که رفته خسته رفتم داخل حتی برق رو روشن نکردم بدون هیچ کاری خودمو روی تخت انداختم و خوابیدم

■□■□■□■□■□

این چند ماه به سرعت برق و باد گذشت ارتباطمون با اکیپ خیلی صمیمی تر شده بود ، سام اکثرا نبود و حتی اگه بود به هیچ وجه همکلام نمیشدیم و جدا از اون به نوعی رادان هم زیاد بیرون میومد باهامون بیشترین چیزی که اذیتم میکرد علاقه و حسی بود که به رادان پیدا کرده بودم ، اخلاقای رادان جوری بود که حس میکردم نسبت بهم بی میل نیست اما نه اون جلو میومد نه من حاضر بودم جلو برم ، آوا و آرام از علاقم به رادان خبر داشتن و آرام همیشه بهم میگفت اطمینان داره رادان بهم حس داره و حسم یک طرفه نیست اما آوا واکنش خاصی نشون نداد و برعکس زیادی با رادان مچ شده بودن و این باعث حسادتم شده بود و سعی در کنترل کردنش داشتم ، بالاخره هر آدمی حق داره دوستش هم جنسش نباشه ولی آوا رفتارش فراتر از دوست و رفیق بود حتی میشه گفت کاملا فراتر از نخ دادن طناب میداد ، عشوه میومد ، گاهی حیرت زده میشدم‌از اینکه واقعا این همون آواست که دوست من بود ؟ کسی که از عشوه و دلبری برای یه پسر متنفر بود و معتقد بود شاءنش رو میاره پایین ، همه ی اینا باعث ترسم میشد که نکنه آوا هم علاقه داره به رادان .
رادان تو این مدت جوری رفتار کرده بود که واقعا هرکسی دوست داره پارتنرش این رفتارا و شخصیت رو داشته باشه .
کسی که حد و مرز میشناسه ، احترام میزاره برات ارزش قائله خوش قوله ، تایم شناسه ، صبوره و خیلی چیزای دیگه که باعث میشد رفته رفته آدم جذبش شه .
امروز برای اولین جلسه از کلاس داشتم حاضر میشدم ، با خودخواهی کامل به آوا اطلاع نداده بودم ، دوست نداشتم بیاد و از این رفتارم راضی نبودم اما نمیتونستم خودمو کنترل کنم .
سمت کمدم رفتم میخواستم بهترین تیپ ممکن رو بزنم ،
یه کت و شلوار خیلی شیک داشتم که بیشتر برای کارای اداری و اینجور چیزا به درد میخورد اما بهم چشمک میزد انتخابش کنم ، در نهایت نتونستم جلو خودمو بگیرم و برداشتمش رنگ کالباسی تیشرت ساده سفید شال سفید با حاشیه کالباسی کفش و کیف ست سفید هم برداشتم دستبند طلا سفیدم رو انداختم ساعت استیل شیکمو بستم ، با حوصله دو شاخه از جلوی موهامو فر کردم و ریختم تو صورتم بقیه ی موهامو از پشت دم اسبی بستم ، آرایش ملایمی هم انجام دادم کرم پودر که رنگش روشن بود اما خیلی کم خط چشم دنباله داری کشیدم ریمل زدم که مژه هام بلند تر و پرتر نشون داده شه رژ کالباسی با رژگونه هلویی زدم از تیپم راضی بودم کیفی که انتخاب کردم تا حدودی بزرگ بود که کلاسور و جامدادیم جا بشه برای نکته نویسی ، گوشی و کیف پولمو هم برداشتم و خواستم که برم

«کت شلوار رسپینا»