خودم را به پای تختش رساندم . از شدت شادی نمی توانستم درست و حسابی نفس بکشم . بغض گیر کرده بود در راه گلویم … اما این بغض، بغضِ خوشحالی بود ! …

از وقتی شهاب را با آن وضعیت پشت درب اتاقم دیده بودم … تنها چیزی که از خدا می خواستم، همین بود که دوباره چشم هایش را باز کند ! فقط و فقط همین ! … یک نگاهِ دیگر از چشم های مهربان او ! …

می دیدم که در برابر این آرزو … چقدر تمام دنیا بی ارزش است ! …

– خوبی قربونت برم ؟ … ما رو نصفه جون کردی !

پاسخ شهاب، لبخند کمرنگ و بی حالش بود … . عمو رضا گفت :

– ازش دلخور نشو آیدا جان ! به خاطر مسکّنا و آرامبخشایی که بهش زدن، هنوز توی حال خودش نیست !

قطره اشکی که روی گونه ام سر خورده بود را پس زدم و به طرف او چرخیدم .

– دلخور نیستم ! … اصلاً دلخور نیستم !

عمو رضا سعی کرد لبخندی بزند … اما لبخندِ مصنوعی اش به سرعت از چهره اش فرو ریخت . بعد نگاه تندی به زنش انداخت ‌.. گفت :

– حالا که تو اومدی اینجا … من ده دقیقه برم سوده رو برسونم خونه، یکم استراحت کنه ! … زود برمی گردم !

دسته گل نرگس را روی میز کنار تخت گذاشتم و گفتم :

– برید عمو جان … لازم هم نیست زود برگردین ! … من هستم پیش شهاب … اتفاقی پیش اومد، بهتون زنگ می زنم !

عمو رضا باز هم آن لبخند مصنوعی و بد قواره اش را تکرار کرد . برایم مثل روز روشن بود که او نرفته، باز به بیمارستان برمی گردد !

سوده آهی کشید و از روی صندلی برخاست و چادرش را روی سر مرتب کرد . بدون اینکه به من نگاهی بیاندازد، با لحنی پژمرده گفت :

– اگه اتفاقی افتاد، سر خود کاری نکنی ! زنگ بزنی به عموت !

عمو رضا با چشم غره ای به سمت او … گفت :

– سوده جان … بریم !

خنده ام گرفته بود … حتی در آن بلبشو بی خیالِ این حرف های مزخرفش نمی شد ! حیف که وضعیت شهاب خوب نبود … واگرنه می دانستم چطور

#سال_بد ❄️

#پارت_550

عمو رضا و سوده اتاق را ترک کردند … و من با نفس عمیقی باز برگشتم به سمت شهاب … .

– خب … شهاب جانم ! باز من و تو باقی موندیم برای هم !

سعی می کردم لحنم پر انرژی باشد . اما تا نگاهم به صورت شهاب افتاد … سر جا وا رفتم . پلک های شهاب باز روی هم افتاده … به خواب رفته بود ! …

***

عمو رضا نشسته بود روی پله کان ورودی بیمارستان … ساق دست هایش را گذاشته بود روی زانوهایش و پیشانی اش را هم روی دست هایش . عمیقاً در خود فرو رفته … ناامید ! … هرگز او را اینطور خرد و خاکشیر ندیده بودم ! …

لبم را بین دندان هایم کشیدم و در دلم باعث و بانیِ این بدبختی ها را لعنت کردم . نفس عمیقی کشیدم تا بغضم را پس برانم … و راه افتادم به طرفش … .

– عمو رضا !

سرش را از روی دست هایش برداشت … . دستم را روی شانه اش گذاشتم .

– جانم عمو ؟ شهاب خوبه ؟

– خوبه ! بابام الان مراقبشه ! نگران نباشید !

لبم را تر کردم و بعد کنارش، روی پله نشستم . همچنان که دامنم را روی پاهایم مرتب می کردم، گفتم :

– کاش می رفتین خونه، سه چهار ساعتی استراحت می کردین ! اینطوری از پا می افتین !

کف دستش را روی پیشانی اش کشید . انگار که می خواست آن گیجیِ عمیق روی صورتش را پاک کند . گفت :

– کجا برم عمو جان ؟ … جگرم اینجا روی تخت بیمارستان افتاده ! من جایی ندارم برم !

#سال_بد ❄️

#پارت_551

تمام جانم از درد تیر کشید … .

عمو رضا همچنان که نگاهش را به رفت و آمدهای مردم دوخته بود … ادامه داد :

– با دکترش حرف می زدم .

– خب … چی می گفت ؟!

نگاه در چشمانم دو دو می زد … حال بدی داشتم . می ترسیدم از چیزی که قرار بود بشنوم … .

– تا یا جایی … درمان خوب پیش رفته ! خون ریزی داخلی نداشته، سرش هم ضربه ی جدی نخورده ! دنده هاش ترک برداشته … درد داره، اما به مرور خوب میشه !

پلک هایم روی هم افتاد … می خواستم نفس راحتی بکشم … عمو رضا ادامه داد :

– اما دست راستش …

مکثی کرد … لب هایش می لرزید . انگار حرف زدن برایش دردناک بود .

– دستش چی شده عمو ؟!

– هفت ضربه چاقو زدن کف دستش، بی مروتا ! تمامِ عصبا و تاندونای دستش نابود شده ! دیگه بعیده حس برگرده به اون انگشتا !

کسی انگار خنجری از پشت میان شانه هایم فرود آورد … نفسم از دردی عجیب بند آمد ! … دست راستِ شهاب فلج شده و از کار افتاده بود ! … برایم غیر قابل باور بود !

به دست هایش فکر کردم که چقدر با من مهربان بودند ! دست هایش که نوازش می کردند … همراهم بودند ! دست هایش که در دست هایم بود … و حالا …

عمو رضا گفت :

– نمی دونم چیکار کنم … پاک درمونده شدم ! به مادرش چطوری بگم این خبرو ؟ … یا به خودش ! … تمام زندگی و حرفه اش نابود میشه ! … بدون دستش میخواد چیکار کنه شهاب ؟!

بعد مثل اینکه چیزی به ذهنش رسیده باشد، به من نگاه کرد و با دلواپسی ادامه داد :

– عمو جون … تو که به خاطر این نقص ولش نمی کنی ؟ مگه نه ؟ … گناه داره بچم … ! به خدا گناه داره !

و بعد … به گریه افتاد !

#سال_بد ❄️

#پارت_552

دست هایم را مشت گرفتم و نفس عمیق کشیدم … دوباره و دوباره ! سعی کردم به موجِ سهمگین دردی که بر من کوبیده بود غالب شوم و آرامشم را حفظ کنم . این مرد به حرف های خوب و امیدوار کننده نیاز داشت، نه به گریه و زاری !

– خب معلومه، من …

ولی نتوانستم ! تا دهانم را باز کردم … سیل اشک به دریچه ی چشم هایم هجوم برد ! در لحظه ای تمام صورتم خیس شد . به هق هق افتادم … .

عمو رضا دستش را روی شانه ام گذاشت … او هم می خواست من را دلداری بدهد ! … اما اشک هایمان تنها زبان مشترک ما بود در آن لحظه !

هر دو سخت می گریستیم … و بعد من ناگهان میان گریه ام، لبخند زدم .

– ولی من … خوشحالم ! … خوشحالم که اون زنده است !

آدمی که من می شناختم … آن عماد شاهید حرامزاده … خیلی سنگ دل تر از آن چیزی بود که دلش به حال ما بسوزد و شهاب را زنده نگه دارد ! … این زنده بودن شهاب برای من شبیه یک معجزه بود !

عمو رضا گفت :

– ای کاش من به جای شهاب می مردم ! ای کاش من به جای اون روی تخت بیمارستان بودم !

– هیچ کسی نمی تونه جای هیچ کسی زندگی کنه ، عمو … من …

کف دست هایم را روی صورتم کشیدم تا رد اشک را پا کنم . اما گونه هایم بلافاصله با اشک تازه خیس می شد .

– شاید براتون مسخره باشه، اما من … همین حالا هم یه جورایی خوشحالم ! خیلی ناراحتم برای اتفاقی که افتاده … اما از طرفی خوشحالم، چون می تونست خیلی بدتر باشه ! فکرش رو بکنید اگه زبونم لال … چشمش آسیب می دید ! یا به جای کف یک دست، از دو تا پاش فلج می شد ! … یا بدتر از همه …

لبم را گاز گرفتم . در دهانم نمی چرخید بگویم بدتر از همه ی اینها … مرگ بود !

#سال_بد ❄️

#پارت_553

– در برابر همه ی اینا … باید خدا رو شکر کنیم ! خدا شهاب رو دوباره به ما هدیه داد !

عمو رضا پلک هایش را روی هم فشرد و سرش را تکان داد . آرام تر از لحظاتی قبل بود … گفت :

– خوشحالم که تو هستی ! آیدا … پیش شهاب هم همینطوری قوی و خونسرد بمون ! چشم اون بچه به توئه … نذار دلش خالی بشه !

چند دقیقه ی دیگر با هم حرف زدیم … و بعد از جا برخاستیم و به سمت اتاق شهاب به راه افتادیم .

بعد از ظهر گرم و دلگیری بود و من همچنان که دست عمو رضا را گرفته بودم … غرق در اندوه خودم به شهاب فکر می کردم !

دلم می خواست حالا او کنار من بود … و من دست عزیز او را در دست داشتم … و با هم قدم می زدیم توی این شهر ! بستنی قیفی می خوردیم و آواز می خواندیم … و به لکنت هایمان می خندیدیم !

حالا که فکر می کنم … چقدر من و شهاب راحت می خندیدیم ! برای شاد بودن به هیچ دلیلی احتیاج نداشتیم ! فقط همین که همدیگر را داشتیم … برایمان کافی بود !

غرق در افکار غم انگیزم … به اتاق رسیدیم . عمو رضا در را باز کرد و خودش را کنار کشید تا اول من وارد شوم .

برای آخرین بار کف دستم را روی گونه هایم کشیدم تا مطمئن شوم رد پای اشک را پاک کرده ام … و بعد وارد اتاق شدم .

– ببخشید بابا جون … خیلی تنهاتون گ…

و سر جا خشکم زد … .

متحیر از آن چیزی که می دیدم … برای لحظاتی نفسم حتی قطع شد ! …

🩸🩸🩸

#سال_بد ❄️

#پارت_554

مجتبی از روی صندلی برخاست … با سری پایین افتاده … گفت :

– سلام عرض شد آقای سلطانی !

عمو رضا از کنار من گذشت و به طرف او رفت . بابا گفت :

– آقا مجتبی هستن ! رفیق شهاب ! اومدن یه حالی بپرسن …

عمو رضا با مجتبی دست داد و به خاطر لطف و محبتش از او تشکر کرد … و من همچنان مثل آدم های صاعقه زده سر جا خشک شده بودم ! به چه جراتی به دیدن شهاب آمده بود ؟! … شرم نمی کرد واقعاً ؟ … یا شاید آمده بود اخبار شهاب را به رئیسش برساند ؟ … یا حتی کار نیمه تمام او را تمام کند ؟…

نگاه مجتبی به نگاه من گره خورد … و بابا اکبر با لحنی عجیب گفت :

– آیدا خانم … خسته ای بابا جان ! بگیر بشین !

نمی دانم به چه حالت خونخوارانه و خطرناکی به مجتبی زل زده بودم که بابا اکبر نیاز دید من را به خودم بیاورد ! گفتم :

– خسته نیستم بابا ! میرم بیرون یکم هوا بخورم … .

و برگشتم و از اتاق خارج شدم … .

داشتم خفه می شدم در آن فضا ! هیچ کجا هوایی برای تنفس نبود ! قدم تند کردم و از بیمارستان خارج شدم . باز در محوطه … مقابل بنر بزرگ عماد شاهید … خیره به لبخند متکبر و نگاه سر بالای او … .

– عماد شاهید این بیمارستان رو ساپورت مالی میکنه ! می دونستی ؟!

با شنیدن صدای مجتبی پشت سرم … دندان قروچه ای کردم و به عقب چرخیدم .

– خیلی از این آدما از اون حقوق می گیرن ! خبراشم بهش می رسونن ! … میخوام بگم حواست باشه … کاری نکنی بهانه بده دستش …

پریدم وسط حرفش :

– کار اون عوضیه ! آره ؟!

🩸🩸🩸

#سال_بد ❄️

#پارت_555

پلک های مجتبی با خشم روی هم فرود آمد و اگر چه چیزی نگفت … اما من جوابم را گرفتم . خون در رگ هایم از شدت خشم و نفرت می سوخت . دست هایم را چنان مشت گرفتم که ناخن هایم در کف دستم فرو رفت .

– حالا برای چی اومدی اینجا ؟!

نفس هایم تند شده بود . مجتبی سیگاری به دهان برد و روشن کرد … .

– اصلاً خجالت نکشیدی ؟! … نکنه اون تو رو فرستاده ؟

– گوش بده آیدا …

– تو هم اونجا بودی ؟ … وقتی این بلا رو سر شهاب آوردن …

از پس هاله ی دود نگاهی غضب آلود به من انداخت و بعد سیگارش را بین دو انگشتش گرفت .

– نبودم آیدا ! نبودم ! … وقتی که شهاب عین گربه چهار دست و پا پریده بود روی کاپوت ماشین شاهید هم نبودم ! واگرنه قلم پاهاشو خورد می کردم و نمی ذاشتم این غلطو بکنه !

گیج پلک زدم :

– چی ؟!

مجتبی برافروخته و خشمگین صدایش را بالا برد :

– رفته شیشه ی ماشین شاهیدو آورده پایین ! می فهمی ؟! … بطری شکسته گذاشته بیخ شاهرگش … خواسته اونو بکشه !

چیزی درون تنم آوار شد … بدنم یخ بست ! … فکِ زیرینم ناباورانه لرزید … ولی نتوانستم چیزی بگویم . باور نمی کردم شهاب چنین حماقتی مرتکب شده باشد ! …

مجتبی از من فاصله گرفت و چند قدمی بی هدف راه رفت . انگار به قدری به خشم آمده بود که هیچ کلمه ای نمی توانست برای ابراز نگرانی اش به زبان بیاورد . وقتی دوباره به سمت من برگشت … صورتش از خشم تیره بود .

– شش ساله برای این آدم کار می کنم … هیچوقت ندیدم کسی جرات کنه اینقدر بهش نزدیک بشه ! اونایی که خیلی قبل تر از من باهاش بودن هم مطمئنم ندیدن ! هیچ کسی مثل شهاب کله خر و نفهم نیست …

🔤🔤🔤