انگشتانم را درهم گره زدم . گوشه ی لبهایم به نشانه ی تردید و بدبینی اندکی به پایین انحنا پیدا کرد .

خوب بود ؟ نمی دانستم !

تمامِ دیشب روی مغزم بود … روی فکرهایم سنگینی می کرد .

شهابی که وقتی از اتاقش خارج شدیم ، باز هم سر حال و شاد بود ! شهابی که با همه گرم می گرفت و با اخم های درهم فرو رفته ی مادرش شوخی می کرد … شهابی که وقت شام کنار من ماند و مدام برایم غذا و سالاد و نوشابه تعارف کرد … و شهابی که من حالا می دانستم تمام این کارهایش ظاهر سازی است !

شهاب غمی در دل داشت … و از همه ی ما پنهان می کرد . فقط چند دقیقه در بالکن نقاب از صورتش برداشته بود … و من نمی توانستم به آن چند دقیقه فکر نکنم … .

نفهمیدم سکوتم چقدر طول کشید که هستی تصمیم گرفت به جای من پاسخ بدهد :

– دیشب با مادر شوهرش یه جرقه هایی داشتن … خدا رو شکر بخیر گذشت !

– چرا ؟!

– چون خانم خیلی پررو تشریف دارن ! چون هنوز بند نافِ پسرشون رو از خودشون جدا نکردن ! نمی خواد قبول کنه شهاب دیگه مال بلوبریه !

روشنک بلاخره بی خیال حالت خلسه وارش شد و تصمیم گرفت در بحث شرکت کند :

– یه مادر شوهرِ خوب و آدم حسابی توی این شهر پیدا نمی شه ! همه انگلِ پسراشون و عروساشونن !

هستی گفت :

– این دیگه خیلی نوبره ! چند وقت پیشا مامانم به شوخی بهش گفت ، حیفه که مسلمونیم و توی دین و شرعمون ازدواج مادر و پسر حرومه ! واگرنه تو طلاقت رو از رضا می گرفتی و زنِ شهاب می شدی ! … زنیکه یه جوری خندید … چندشم شد !

گوش هایم داغ شده از چیزی که شنیدم … کف دستم را اهسته به میز کوبیدم و گفتم :

– کِی همچین چیزی گفته ؟ چرا قبلا نگفته بودی به من ؟!

حنا به نشانه ی سکوت دستش را تکان داد … باریستا سر میزمان برگشته بود تا سفارش من را آماده کند .

فنجان سفید فرانسه را روی میز گذاشت و رفت … آن وقت فافا گفت :

– تازه آیدا جون … یه بار هم زنگ زده بود به مامان من . می پرسید مستاجر طبقه بالاتون کی موعدش می شه که بره ! فک کنم میخواد واحدِ مامان و خاله الهام رو بگیره برای تو و شهاب !

پوزخندی از سر حرص زدم … من آخر از دست این سوده روانی می شدم !

– همینم مونده که باهاش توی یک ساختمان بشینم !

روشنک گفت :

– ولش کن آیدا جون ! مهم خودِ شهابه که به حرفته ! باسنِ لق ننه و خواهرش !

از خود راضی پوزخندی زدم . این را درست می گفت ! شهاب از بچگی عاشق من بود و هیچوقت من را رها نمی کرد … و شاید برای همین بود که زن عمو و شادی اینقدر می سوختند !

جرعه ای از قهوه ی فرانسه ام نوشیدم که حنا گفت :

– اصلا ول کنید این حرفا رو ! به جز اینکه اعصابمون رو به گ…ا بده چه تاثیری داره ؟ … جمع شدیم دور هم که حالمون خوش بشه ، نه اینکه …

جمله اش را نا تمام گذاشت و شانه ای بالا انداخت .

از بالایِ خطِ فنجانم نگاه شیطنت آمیزی به او انداختم و گفتم :

– روشنک که حالش خوبِ خوبه !

روشنک نگاهش را از پیانیستِ خوش تیپ گرفت و آه مضحکی کشید .

– آه … نه ! هر چی بیشتر نگاهش می کنم ، افسرده تر می شم ! … از بس این بشر کامل و جذابه ! …

هستی پقی زد زیر خنده … روشنک ادامه داد :

– بر نمی تابم اَصَن !

پرسیدم :

– حالا اسمش چیه این بشر ؟!

حنانه به جای او پاسخش را داد :

– هنوز نمی دونه اسکل !

– به خدا یه تخته ات کمه روشن ! وقتی اینقدر عاشقشی … خب چرا نمی ری بهش بگی ؟!

– نمی شه آخه … خیلی با شخصیته ! از این پسرای هَوَل ضعف دختر نیست که !

هستی پووفی کشید و به من علامتی داد :

– بلوبری ! … کار خودته ! برو این وصلتو جورش کن ننه !

سری به نشانه ی تایید جنباندم و فنجان خالی را به نعلبکی برگرداندم . راست می گفت ! باید خودم آستین بالا می زدم و روشنک را به معشوقش می رساندم تا قبل از اینکه تمام پول هایمان را در کافه ی هتل شاهید به فنا بدهد !

از پشت میز بلند شدم که روشنک گفت :

– کجا می ری ؟ … آبرو ریزی نکنی ها !

دست فافا را گرفتم و او را هم همراه خودم به سمت جناب باخ کشاندم .

صدای هو هو گفتنِ مسخره و در عین حال تشویق آمیز هستی و حنا پشت سرم بلند شد . فافا با نگرانی پرسید :

– می خوای با پسره حرف بزنی ؟ … به خدا زشته !

خنده ام گرفت … یه جوری حرف می زد انگار می خواست گناه کبیره مرتکب شود ! هم زمان به پیانوی جناب باخ رسیدیم … .

– سلام عرض شد آقا !

پسرک با طعنی برگشت به طرفم . انگار گمان نمی کرد مخاطب من باشد . به رویش لبخند گله گشادی زدم .

باید اعتراف می کردم که خوش قیافه بود !

– بفرمایید سر کار خانم !

به به ! مودب هم که بود !

– من و دوستام چند باره می آیم اینجا … فقط به خاطر اینکه شما واقعا عالی می نوازید !

خجالت زده لبخند زد .

– متشکرم ! خیلی به من لطف دارید !

– ولی خیلی غمگینه آهنگاتون !

– غمگین نیستن ! لایته ! سمفونی …

بی حوصله پریدم وسط حرفش :

– هر چی ! میشه امروز یه کم شادتر باشید ؟ … دوست من اوضاع روحیش داغونه !

و به روشنک اشاره کردم .

پیانیست هاج و واج بود … به نظرم فکر می کرد او را سر کار گذاشته ام . مخصوصا که هستی و حنا هر هر می خندیدند !

– خب … آخه … به من گفتن که لایت بزنم !

– کی گفته ؟!

– رئیسم !

حنا و هستی هم از سر میز بلند شدند و روشنک را که برای اولین بار در تمام سالهای رفاقتمان او را خجالت زده دیده بودم ، دنبال خودشان کشاندند .

گفتم :

– یه چیز وطنی بزنید ! … لیلا فروهر بزنید !

هستیِ همیشه دلقک صدایش را بلند کرد :

– آره آره ! … اتفاقا روشنکِ ما هم صداش عین لیلاست !

و شانه های روشنک را گرفت و او را هل داد به سمت پیانیست . من یکدفعه خنده ام گرفت . حنا پرسید :

– راستی … اسم شریفتون چیه ؟!

پسرک با تردید پاسخ داد :

– صابر !

هستی به صورت کاملا واضحی به روشنک سلقمه زد :

– صابر ! صابر !

باز خندیدم .

صابر کاملا سرخ شده و عرق کرده بود . به او گفتم :

– حالا می زنید لیلا یا نه ؟

هستی باز روشنک را به جلو هل داد :

– منتظر چی هستی ؟ برو آقا رو همراهی کن !

روشنک روی نیمکتِ چرمی پشت پیانو نشست … و صابر معذب و گیج و ویج خودش را کنار کشید .

متوجه بودم که بقیه ی افراد داخل کافه توجهشان جلب ما شده بود و اکثرشان با کنجکاوی و خنده سیرکِ ما دخترها را تماشا می کردند .

انگشتان صابر روی کلاویه ها رقصید … و هم زمان روشنک با صدای انکر الاصواتش شروع به خواندن کرد .

– سلامِ گل به تو ای گل نشونم …

یک دفعه من و حنا و هستی زدیم زیر خنده . فافا هم یواشکی خندید . صابر باز دست از پیانو زدن کشید … و هستی حرص زده مشتی به سمت ران من حواله کرد .

– زهر مااار ! عفریته ها !

میان خنده ام … دست هایم را تکان دادم :

– معذرت می خوام ! ادامه بدین ! ادامه بدین !

ولی صابر مکثی کرد . مردد بود که به خواسته ی ما تن بدهد یا نه … انگار می ترسید که بعدها به خاطر این بی نظمی توبیخ شود .

سرش را مردد به اطراف چرخاند و میان میزها را نگاه کرد … بعد گفت :

– چشم ! ادامه می دیم !

و باز شروع کرد به پیانو نواختن … .

روشنک همراهش خواند :

– سلام گل به تو ای گل نشونم …

صابر نیم نگاه محبت آمیزی به او انداخت . احساس کردم که موفق شدیم و توانستیم روشنک را به عشقش برسانیم . از ته قلبم ذوق زده شدم و همراه با صابر و روشنک همخوانی کردم :

– سلام از منه یار مهربونم ! تو رو دوست دارم اندازه ی جونم ! خوش اومدی خوش اومدی به خونم ! …

کم کم هستی و فافا و حنانه هم به ما پیوستند … و بعد تمام مشتری های کافه همراهمان شدند .

صابر پیانو می نواخت و ما می خواندیم :

چه عشقی از تو می گیره دل من

چه موجی می زنه به ساحل من

نگاه کن از سر بهونه ی تو

چه راهی می زنم به منزل تو !

***

– این وضع افتضاحه ! شرم آوره ! باید فکری براش برداشته بشه !

خضوعی حرف می زد … دانه های درشت عرق روی پیشانیِ پر چین و شکنش خودنمایی می کرد . دست های بزرگش می لرزید و اگر چه تمام تلاشش را می کرد تا توجه دیگران را به سمت میزشان جلب نکند … ولی گاهی صدایش بالا می رفت .

– شما باید یه کاری انجام بدید ! … مردک هنوز نیومده ژستِ کلانتر محله رو گرفته … باید بهش بفهمونیم که وارد چه بازیِ خطرناکی شده !

بر عکس او … عماد کاملا خونسرد و آرام بود . نگاهش جایی پشت سرِ خضوعی ، میان میزهای کافه چرخ می خورد … و انگار به سختی به صحبت های مرد مقابلش گوش می داد .

لبخندِ نیم بندی زد که کاملا با بحثشان و خشم همکارش بی تناسب بود … فنجانِ چای را از نعلبکی بلند کرد و جرعه ای از چای را نوشید .

– حالا … حرفش چیه ؟!

خضوعی با خشم پوزخند زد .

– حرفش ؟! … جمع کردنِ بساط ما ! اجرای عدالت ! … مثل همه ی جوجه پلیسهای تازه به درجه رسیده !

– نگران نباش ! من می خرمش !

جمله ی خونسردانه اش … خشم خضوعی را بیشتر کرد .

– روز اول ریخته توی محله ی چرمشیری ها ! … همه می دونن که اونا برای شما کار می کنن ! … چند نفر از خرده فروشا رو بدون مدرک گرفته چند ساعتی بازداشت کرده ! … حتی یکیشون رو زخمی کرده !

نگاه عماد … سنگین و با اطمینان روی چهره ی او نشست . آرنجش را به لبه ی میز تکیه زد و کمی به جلو متمایل شد .

– خضوعی جان ! … وقتی می گی بدون مدرک چند نفر از پسرهای منو گرفته … یعنی اینکه بین ما جاسوس داره ! پیدا کردن اون جاسوس برای من مهم تر از ادب کردن یک جوجه پلیسه ! متوجهی ؟

خضوعی سرش را اندکی جنباند . بعد از روی میز دستمالی برداشت و عرق های روی پیشانی اش را پاک کرد . نگاه عماد باز برگشت به میانه های سالن … به سمت دو دختری که از پشت میز بلند شدند و به طرف پیانو رویالِ سفید رنگ رفتند .