– چی کار می‌کنی بچه دستت و تازه بخیه زدم؛ پاره شه این بار از خون ریزی می‌میری!

نگاهم و بدون حرف ازش گرفتم و سرم و پایین انداختم؛ هم دستم درد می‌کرد هم داشتم از گشنگی می‌مردم و عجیب این بود که باز هم خوابم می‌اومد!…

خمیازه ای کشیدم و رو به هامون با نگاهی زیر زیرکی گفتم:
– من خوابم میاد بازم چرا…؟!
بین حرفم پرید و تند گفت:
‌‌- بخاطر آرامش بخشه! حتما گشنت هم هست بزار برات غذا بیارم.
تا خواستم بپرسم غذا کجا بوده؟ من که نبودم بپذم کی پخته؟ از اتاق بیرون رفت.

نفی عمیقی کشیدم و تقریبا داشتم بی هوش می‌شدم که هامون با ظرف غذایی وارد شد.
با دبذن محتویات ظرف متوجه شدم که انگار دست و پاشکسته خودش غذا پخته!

لبخندی به اين کد بانو شدنش زدم؛ لبخند بی حالی زدم و به غذا اشاره کردم.
– زحمت کشیدید جناب فاخر! به به چه کردی دلم ضعف رفت.
ببینم این استامبولیه؟!

مثل بچه ها لبش و جلو داد و گفت:
– استامبولی چیه می‌خواستم پلو عدس درست کنم از شانس بدم عدس نداشتیم!

با این حرفش نتونستم خودم و کنترل کنم و پقی زدم زیر خنده که چشم غره ای بهم رفت و کنارم روی تخت نشست.
قاشق و توی برنج کرد و آروم دهنم گذاشت.
منم برای این که دیگه ناراحت نشه خندم و تموم کردم و آروم شروع کردم به غذا خوردن.

حس خوب بینمون و بی اندازه دوست داشتم؛ دلم می‌خواست همیشه همین جوری بودیم؛ حتي اگه با رگ زدن من همه چیز درست می‌شد.

خواستم چیزی بگم ولی با تیری که یهو تو سرم کشید آخ گفتم و دستم و به سرم بند کردم و غذا تو دهنم موند!!…

آخی گفتم و صورتم از درد جمع شد که هامون فوری فهمید و سینی و اون طرف هول داد؛ سمتم اومد و با ترسی که تازگی ها زیاد تو چهرش می‌دیدم دستش و روی شونه ام گذاشت و زمزمه وار گفت :
– چی شدی حالت خوبه؟! کجات درد گرفت باید بهم بگی ساغر!! ببینمت… ؟!

– هیچی نشد نترس یکم درد می‌کنه سرم حتما بخاطر این دارو هاست که تو روی بهم؛ یکم می‌خوام بخوابم هامون.

باشه ای گفت و بعد از مکثی ادامه داد.
‌- پس غذات و بخور؛ بعد بخواب ضعف می‌کنی تو؛ چند روزه درست حسابی غذا نخوردی!

از نگرانیش لبخندی روی لبم نشست.
دوباره ظرف و جلو کشیدم و شروع کردم به غذا خوردن؛ طعح عجیب غریبی داشت… ولی طعمش بد نبود.

در حد شکم سیری خوب بود! مشخص بود من سر پا نباشم تا غذا نپزم و گیتی و تر خشک نکنم این زندگی رو هواست!

با یاد گیتی دست از غذا خوردن برداشتم و رو به هامون که عمیق تو فکر بود گفتم:
– راستی گیتی خوبه؟! من دو روزه مثل جنازه بی هوشم اون بنده خدا رو بهش رسیدی؟!

با یاد بد غذا بودنش ضربه ای به سرم زدم.
– مطمئنم گیتی از این غذا نمی‌خوره هامون! کاش براش غذای بیرون می‌خریدی… آخه گیتی….

هامون با اخم های در هم بین حرفم پرید گفتن «تمومش کن» رسما خفه شدم!
با تعجب نگاهی بهش انداختم که کلافه نگاهم کرد و دستی داخل موهای خوش حالتش کشید.

– بس کن ساغر! گیتی… گیتی… گیتی… الان باید به فکر خودت باشی! اوکی؟! گور بابای گیتی و هر خر دیگه ای!

با تعجب نگاهش کردم‌؛ این هامون بود که این حرف و زد؟! به گوش های خودم نباید شک می‌کردم؟!

– چی شده که هامون خان به زن دردونه اش می‌گه هر خری؟! باور کنم عاشق دلشکسته همین زن بودی؟!

پوزخندی زد و جلو تر اومد؛ خیره به لب هام که کمی از هم فاصله داده بودمشون لب زد:
– اگه دوستش داشتم سرش هوو نمی‌آوردم… حرف زدن راجبش و تموم می‌کنیم همین الان! اوکی؟…

دیگه چشمام بزرگ تر از این نمی‌شد؛ عاشقش نبود؟ هوو سرش آورده بود؟ منم دوست نداشت و این یعنی صد در صد سر منم هوو می‌آورد.

ناخواسته با این حرفش کمی پکر شدم؛ کاش گیتی نبود؛ کاش زن اول هامون اصلا وجود نداشت کاش من اولینش بودم.

بلند شدم و با گفتن میرم یه هوا بخورم از اتاق خارج شدم؛ در واقع دیگه هوای اون اتاق خفقان آور بود؛ انگار هامون بهم گفته بود یه روز از این که با من بخوابه خسته می‌شه و میره سراغ یه زن دیگه!

رفتم تو بالکن و چند تا نفس عمیق کشیدم تا هوای آزاد داخل ریه هام بره؛ حس زندگی باید آروم آروم به وجودم برمی‌گشت؛ مثل همیشه باید قوی دوباره به زندگی بر می‌گشتم… یادم اومد خیلی وقته به مامان سر نزدم پس تو اولین فرصت باید می‌رفتم اونجا!

انگار نه انگار که یه مادری دارم! هر چند تقریبا تموم بدبختی من بر می‌گشت به مادرم کاش اون روز لال می‌شدم و به هامون جواب بله نمی‌دادم؛ نباید این می‌شد که الان هست!
باید بجنگم برای عشقم؟! یا تنهاش بزارم؟!

اون چی؟ می‌رسید اون روزی که هامون من و دوست داشته باشه؟ قطعا نه.
چون اون حتی اگه یه روزی هم من و می‌خواست و عاشقم می‌شد؛ به هیچ عنوان بهم نمی‌گفت…. مغرور تر از این حرفا بود.

لبخندی تلخی زدم و بعد از نگاه کردن اطراف بلند شدم و داخل اتاق رفتم.

با دیدن هامون خوابیده روی تخت درست مثل پسر بچه های تخس؛ خندیدم و سمتش رفتم؛ حالا که خواب بود یکم شیطونی ضرر که نداشت!

روی تخت نشستم و برای این که صدایی از تخت در نیاد نیم خیز مانند خوابیدم.

دراز کشیده دستم و لای موهای پر پست و خوشگلش بردم و همون طور که با ذوق ریز ریز می‌خندیدم با موهاش بازی می‌کردم.

هامون خواب سنگینی داشت و برای همین خوشحال بودم که از خستگی حالا حالا ها بیدار نمی‌شه.

ناخن نسبتا بلندم و توی ریشه موهاش فرو بردم که همون موقع دستم و کشید و من بی هوا روی کل هیکلش افتادم.
هینی کشیدم و با دیدن چشمای بازش چشمام گشاد شد!

خواستم از بغلش بیرون بیام که اجازه نداد و محکم تر کمرم و گرفت.