لبخندی پهنی روی صورتم نشست و بلند شدم؛ سریع آب و جلوی هامون گرفتم و هامون که با صدای پام متوجه اومدنم شده بود سعی کرد بلند شه که دستم و روی تن زخمیش گذاشتم و سَر تکون دادم.

– تکون نخور بگو من چی کار کنم انجامش می‌دم.
– یکم اب بده بخورم دارم از تشنگی می‌‌میرم.

یکم آب بهش دادم و بعد از اون دوباره چشماش روی هم رفت.

لبم و گازی گرفتم و تیکه ای از لباسم و کندم؛ لباسم تمیز بود برای همین زخمش و باهاش بستم؛ می‌دونستم از درد بیهوش شده.

خدا لعنتت کنه علی! به چه روزش انداختی؟ لباسم قسمت کمی اش تمیز بود؛ همون قسمت و روی زخمش پوشوندم و تکونش دادم: هامون؟ هامونم..

از میم مالکیتی که به اسمش دادم حس عجیبی گرفتم؛ با این که کاملا بی هوا و ناخواسته به زبون آورده بودمش… چشمای هامون باز شد!

فوری دستم و روی صورتش کشیدم و عرقی که از سر درد روی صورتش نشسته بود رو پاک کردم.

– چشمات و نبند؛ حالت خوبه؟! هامون؟
صدام و می‌شنوی؟!

چشماش و آروم باز کرد؛ هنوز خیلی زیاد گیج بود؛ از این حالت هاش به شدت ناراحت شده بودم و نتیجه اش شد آزاد شدن بغضم با صدای بلند!

صدای دورگه و گرفته اش بلند شد.
– آروم باش ساغر خوبم؛ حالم… آخ خوبه؛ کسی تورو اذیت نکرد؟!

اشک هایی که به تازگی روی گونه هام ریخته بودند و پاک کردم و سرم و تکون دادم.

– خوبم… باید یه راهی پیدا کنیم.

مشخص بود هنوزم درد داره، با این که زخم هاش و با لباس های پاره پوره ام بسته بودم ولی بازم درد داشت.

نه غذای درست حسابی خورده بود نه اون قدری آب بود که تشنگی‌اش رو رفع کنه!

– نگران نباش بیا بشین درست می‌شه!
از این حرف زدنش لجم گرفته بود؛ چجوری می‌خواست این وضع درست شه؟! حتما منتظر بود علی بیاد بهم تعرض کنه و خودشم بیشتر بزنن! آش و لاش بود و باز فکری برای فرار نمی‌کرد؟!

– هامون چرا انقدر خونسردی؟ من دارم سکته می‌کنم صورت خودت و نمی‌بینی!
لبخندی زد که بخاطر زخم گوشه لبش آخ گفت و لبخندش تبدیل به اخمی از روی سوزش لبش شد: زشت شدم؟!

چشم چرخوندم و پوفی کشید و کمی خودش و جمع و جور کرد: خیلی خوب اون جوری نگاه نکن، فعلا آروم بشین کم کم یه خبرایی می‌شه.

از حرفاش چیزی نمی‌فهمیدم چرا درست حرف نمی‌زد؟! نقشه فراری داشت و چیزی نمی‌گفت؟!

شاید اینجا دوربین بود و اون نمی‌خواست جلوی دوربین حرفی بزنه.

جلوی سوالات معتدد توی ذهنم و گرفتم و ساکت نشستم تا زمان بگذره…
خودمم گرسنه و خسته بودم ولی بازم حرفی نزدم.

نمی‌دونم چقدر توی خودم بودم تا این که قدم های آرومی و به سمت تنم حس کردم و بعد از اون صدای پچ پچ هامون:
– بیا بخواب تو بغلم.

نقی توی خواب و بیداری زدم و خودم و سمتی که عطرش می‌اومد خم کردم.
عطر نابش و حس می‌کردم!

تنم و طرفش کشیدم و اونم دستاش و دورم حلقه کرد تا گرمی آغوشش و دور تنم حس کردم لبخند بزرگی تو خواب و بیداری زدم و کاملا خوابم برد.

***

صدای بلنده شلیک گلوله باعث شد یا ضرب از خواب بپرم.
جیغ کرکنده ای زدم و با چشمای گرد شده و وحشت زده بلند شدم. هامون داشت با پا به در و دیوار و پنجره می‌کوبید.
جیغ زدم و با نفس نفس سمت هامون رفتم.

– چی کار می‌کنی هامون؟! تورو خدا نکن تو تنت زخم داره لعنتی… اییی نکن هامونننن

هامون با نفس نفس عقب کشید و لب زد:
– آروم باش چیزی نیست بشین عقب.
پلیس اومده باید بریم بیرون دارند اید آشغالا رو دستیگر می‌کنند.

– پلیس از کجا خبر دار شده اومده؟ وای هامون مامانم بفهمه سکته می‌کنه!

عصبی شد، اخماش به طرز بدی توی هن رفتند که باعث شد آب دهنم و قورت بدم و با ارس نگاهش کنم؛ نگاهم و از چشمای قرمزش گرفتمه با خشم غرید:
– من و مثل سگ زدند بعد تو نگران مامان جونتی؟! همون که باعث شد این بلا سر ما بیاد؟ متوجهی چند ساعته اینجا موندیم بدون آب و غذا و هیچ کوفت و زهرماری؟؟ تو یا واقعا سرت به جایی خورده یا خودت و به خریت…