سرش و بين دستاش گرفته بود و موهاي خوشگلش، اسير پنجه مردونه اش شده بود. سريع جلو رفتم و جلوش زانو زدم.

مچ دستاش و توي دستام گرفتم و سرش و بلند كرد.

نه نه… اين هامون نيست. هامون چشماش خوشگله. پس چرا چشماي اين مرد خالي از حسه؟!

– چي… چي شده هامون؟!
از سرديِ صداي مثل كوه يخش، قلبم به يكباره يخ بست و دلم مي خواست از ناراحتي اين لحن حزن آلود زار بزنم.

– بد من و شكستي ساغر. بد شكستي!
خواستم حرف بزنم و بغلش كنم؛ اما جسمش از سر تا پا شروع به فرو ريختن كرد و روي زمين ريخت.

جسم هامون مثل يه مجسمه تَرَك خورده روي زمين مي ريخت و من از ترس حتي نمي تونستم از جام تكون بخورم.

خودم و با هر زوري كه بود عقب كشيدم و
چشمام و روي هم فشار دادم. تمام توانم و جمع كردم و براي خالي كردن احساساتم، از ته دل جيغ كشيدم.

– ساغر جون… بيدار شو، داري خواب مي بيني.
خواب؟! يعني اين وحشت بي انتها همش يه خوابه؟!

آره آره… من دارم خواب مي بينم. من تو خونه هامون نيستم. بايد بيدار شم. بايد چشمام و باز كنم تا اين كابوس وحشتناك از جلوي چشمام محو شه.

بيدار شو ساغر. الان وقت خواب نيست. بايد بيدار شي. اينايي كه مي بيني حقيقي نيستن. چشمات و باز كن.

چشمام و باز كردم و خيره سقف بالاي سرم شدم. حس مي كردم تمام بدنم لمس شده.

دستي روي شونه ام قرار گرفت و به كمك فردي كه حتي نمي دونستم كي هست، روي تخت نشستم. ليوان آبي به لبام چسبيده شد و از خدا خواسته، يه نفس سر كشيدمش.

دستي روي شونه ام قرار گرفت و به كمك فردي كه حتي نمي دونستم كي هست، روي تخت نشستم. ليوان آبي به لبام چسبيده شد و از خدا خواسته، يه نفس سر كشيدمش.

– بهتري؟!
تونستم سرم و برگردونم تا حداقل بدونم بايد از چه كسي براي اينكه از يه مرگ حتمي نجاتم داده تشكر كنم؛ و اون كسي نبود جز رها كه با لباس اداري اما رنگارنگي كنار تختم وايساده بود.

به صورت دخترونه و خوشگلش لبخند فيكي زدم و سرم و به معني مثبت تكون دادم.
– خوبم. معذرت مي خوام.

– بابت چي؟ بابت اينكه فعاليت مغزت دست خودت نبوده و خواب ديدي ازم معذرت مي خواي يا اينكه بيدارت كردم كه بيشتر اذيت شي؟؟

لحن شوخ و شنگش باعث شد بي اختيار لبخند زدم و جوابم و با يه لبخند دندون نما و سرشار از انرژي داد.

– بابت اينكه سر و صدا كردم و مزاحمتون شدم.

– اوهو چه سنگين! راحت باش بابا. ما اينجا كسي و از كسي برتر نمي دونيم. به قول مامان لعيا ما اينجا همه مون باهم خواهر و برادريم.

به محبت قشنگ چشماي اقيانوسي رنگش لبخند زدم و دستم و توي دستش گرفت. فشار ريزي به دستم وارد كرد و بعد از چند ساعت طاقت فرسا، حس حمايتگر داشتن بهم دست داد.

– بلند شو بيا تو آشپزخونه منم ميگم فاطمه خانم برات صبحونه آماده كنه.

فوري جواب دادم: ميل ندارم راستش. اگر گرسنه ام شد قول ميدم بهت بگم كه اين كار و بكني.
با دودلي شونه بالا انداخت و دستاش و توي جيب مانتوي شاد و صورتي رنگش فرو برد.

– لباسات رو چوب لباسيه. دوست داشتي بيا تو حياط پيش بچه ها. منم تو حياطم.

حرفش و زد بعد از يه لبخند مهربون، از اتاق خارج شد.

آدماي اينجا عحيب خونگرم و مهربون بودن. نمي دونستن دختري كه راهش دادن كيه و اين طور با محبت باهاش رفتار مي كردن؛ چه برسه به بچه هاي معصومي كه احتمالاً اينجا زندگي مي كردن!

از روي تخت بلند شدم و آروم از پله هاش پايين رفتم. به سمت در كوچيكي كه توي اتاق بود و حدس مي زدم سرويس بهداشتي باشه رفتم و متوجه شدم حدسم درست بوده.

صورتم و شستم و خودم و توي آينه نگاه كردم.

به اندازه صد سال پير شده بودم! زير چشمام و گودي سياه رنگي گرفته بود و استخوون گونه هام، از هر وقت ديگه اي بيشتر توي چشم بود.
چشمام كه هميشه خدا برق مي زد، مثل يه كرم شب تاب مُرده بي فروغ شده بود و نشاط از دست رفته صورتم، من و به زني پنجاه ساله بديل كرده بود.

نگاهم و از خودم گرفتم و با بُرسي كه كنار روشويي بود، موهام و شونه مختصري زدم تا فقط قابل بستن بشه.