نفسی کشیدم و به صدای تو سرم توجهی نکردم.
شهریار اروم نگاهم کرد و گفت :
-من اینجام رهایش.
خیله خب؟
فقط نگاهش کردم و چیزی نگفتم
که اروم منو رها کرد و خطاب به بقیه گفت :
-میخوام فکر کنن ما تو ماشین بودیم.
یه ماشین بهم بدین.
بادیگاردها نگاهی به هم کردن و اونی که تو‌رستوران باهام حرف زده بود جلو اومد و سوییج ماشینش رو داد.
-بفرمایید آقا.
شهریار با نگاهی براندازش کرد و گفت :
-خونه میخوام.
شناسنامه و یه سند محضری که من و رهایش عقد شرعی هستیم.
با تعجب نگاهش کردم که بادیگارد گفت :
-اسم پدر!
شهریار با نگاهی بهم جواب داد :
-شروین اصلانی.
-اما تیمسار چی؟
اینو یکی دیگه از بادیگاردها گفت و شهریار دستی بین موهاش کشید.
-تیمسار میدونه اون کیه
میدونه برای شهریار فقط یه نفر مهمه و دست گذاشتن رو اون یه نفر
یعنی دست گذاشتن رو نابودی خودشون.
من تا حالا کمکشون میکردم
از این به بعدم میکنم اما یه شرط داره
اسم و رسم رهایش بهش برگرده
بدون هیچ نگرانی!
-شما با حبیب اعلان جنگ کردین.
-اون مهم نیست
مهم این پیام صلحه.
-بهشون میرسونم.
اینو گفت و سر خم کرد و عقب رفت.
شهریار نگاهی به سوییچ توی دستش کرد و بعد رو به بادیگارد ابرویی بالا داد که اون‌با دست به ماشینی اشاره کرد
-رهایش!
شهریار منتظر صدام کرد که نگاهش کردم.
با چشم و ابرو به ماشین اشاره کرد و من هم به سمت ماشین قدم برداشتم.
دیگه نه نای درگیری داشتم و نه حوصله اشو.
فقط میخواستم برم تا چندلحظه بخوابم

اروم به سمت ماشین قدم برداشتم و شهریار جلوتر از من به سمتش رفت
در شاگرد رو باز کرد که نشستم و سرمو به صندلی تکیه دادم.
دلم میخواست بخوابم تا شاید چندثانیه ارامش داشته باشم
تا نیازی نباشه به چیزی فکر کنم
چیزیو بسنجم
یا حتی غصه چیزیو بخورم
-خوابت میاد؟
چشم باز نکردم و صدای بسته شدن در رو شنیدم.
-خواب نه…
خسته ام.
-روز سختی بود‌
صداش غیرمنعطف شده بود و حتما یادش اومده بود که چه بلایی سرش اورده بودم.
-فقط امروز نه!
-منظورت چیه؟!
-روزای مزخرفی داشتیم و داریم
خیلیا هستن که ارومتر از ما زندگی میکنن
ما همش…
-اون خیلیا شاید دنبال هیجان باشن
نیشخندی به لحن از خود راضیش زدم و گفتم :
-هیچکی دنبال این نیست که جای من باشه.
در حقیقت…
بزاق دهنمو قورت دادم و گفتم :
-همه ازش فراری ان.
-چرا دقیقا؟
بهش برخورده بود؟!
بر بخوره!‌مگه چیزی جز حقیقت بود!!
-این کشکمش ها…
اینکه مادرت تو رو به داییت بسپاره
اینکه عاشق مردی بشی و بفهمی با نقشه اومده سراغت و یکی هم فرستاده سراغ مادرت تا جفتتونو تو چنگ‌داشته باشه
این چیز قشنگیه؟
و چشم باز کردم و سرم رو به سمتش برگردوندم و نگاهش کردم
موشکافانه خیره ام شده بود و حرفی نمیزد
ابرویی بالا دادم که لبخندی زد و به جلو نگاه کرد
-جوابی نداری؟

شونه ای بالا انداخت و گفت :
-بستگی داره.
-اونوقت به چی؟؟
-به اینکه تو جواب بخوای یا نه!
پوزخندی زدم و گفتم :
-معلومه که جواب میخوام.
نیم نگاهی بهم کرد و گفت :
-گمون نکنم .
یعنی چیزی که من میبینم اینه که تو دنبال جواب نیستی!
فقط دنبال تاییدی!
اینکه بهت بگم اره حق با توئه.
زندگی تو و اتفاقات توش چیز قشنگی نیس
اما اگه راستشو…
سری بالا پایین کردم و حق به جانب گفتم :
-اره راستشو میخوام.
مکثی کرد و گفت :
-اینکه یه مرد اینقدر دوستت داشته باشه
یه اتفاق نادره و خیلیا دنبالشن!
-حتی اگه اون مرد، یه خلافکار باشه!
-حتی اگه اون مرد..‌
نگاهی بهم کرد و ادامه داد :
-خونخواری مثل شهریار اصلانی باشه.
این فانتزیه خیلیاس.
تو‌چشماش خیره شده بودم و به خودش گفته بود خونخوار؟
خودشو خونخوار میدونست و به کاراش ادامه میداد
میدونست کارش چقدر وحشیانه اس و بازم انجام میداد؟
-خودت ، خوب خودتو میشناسی.
لبخندی زد و گفت :
-لازمه کارمه.
-وقتی میدونی خونخواری چرا انجامش میدی.
نگاهشو گرفت و گفت :
-فکر کن عادت.
گیج نگاهش کردم که نگاهم نکرد
درست نشستم و گفتم :
-هیجکس به بد بودن عادت نمیکنه.
-اما به خوب نبودن چرا.
-لازم نیس بد باشی تا خوب نباشی.
-میتونی سفید نباشی و سیاه هم نباشی
میتونی تند نباشی و بی مزه هم نباشی
اما نمیتونی خوب نباشی و بد هم نباشی

-هیچی بین خوب و بد بودن نیست.
هیچی نمیتونه حد فاصل این دوتا باشه
چون ادما یا خوبن
یا بد!
تک خنده ای کرد و خسته گفت :
-منم‌آدم بده ام.
منم خسته گفتم :
-از نوع خونخوارش.
نگاهش سر تا پامو رصد کرد و ابرویی بالا داد و گفت :
-شایدم رهایش خوارش!
باید عصبی میشدم؟
خوشم نمیومد؟!
اما خوشم اومده بود.
لبخندی زدم و همونطور که سرمو تکیه میدادم خیره بهش گفتم :
-از نوع رهایش خوارش!
و چشمامو بستم.
::::::::::::::::::
-اگه میخواستی من نخوابم که کارتو خوب انجام دادی.
۴۹بار زنگ زدی که ۳۰بارش حموم بودم
به تو چه که چرا حموم بودم
مگه باید امار بدم بهت؟
پول ابو تو میدی؟
نه نترس زنعمو جان
با دخترت نبودم.
اخ ببخشید باید میگفتم مادرزن جان!
چیه؟ به دامادی قبولم نداری؟
دیگه راه چاره ای هم نداری.
همینه که هست.
آهاااا راه چاره داری؟
چیه اونوقت؟
صدایی ازش نیومد و بعد خنده پر از حرصش
-طلاق بگیری؟
حالا درسته ۱۲سالگی فرار کردی
وقت درس خوندن نداشتی
اما بعدش که داشتی
اخه وقتی عقدمون صحیح نیست
چه طوری میخوای طلاقشم بگیری؟
ثابت کنی عقدمون صحیح نیست؟
خب که بهت گفته صحیح نیست؟
من؟! من گفتم؟
زنعمو من اصلا یادم نمیاد باهات صحبتی کرده باشم.
از طرفی، به حرف من اعتماد نکن.
از ده تا یکیش درست درنمیاد.

چشم باز کردم و نگاهش کردم
که حوله ای دور کمرش بسته بود و موهای خیسش توی صورتش ریخته بودن
راه میرفت و با تلفن حرف میزد
و با هر حرکت، قطره های اب از گردنش روی کتف و سینه اش میریختن
-من همه حرفام فقط واسه یه نفر راسته
اونم خودت خوب میدونی کیه.
پس تو بهم اعتماد نکن.
میخوای شکایت کنی میخوای ثابت کنی میخوای طلاق بگیری میخوای بالا سرمون قند بسابی
مختاری هرکار دلته بکنی.
من ادمِ در افتادن با تو هستم
اما درافتادن با دخترت نه.
نگاهِ چپ به تو یعنی نگاه چپِ دخترت به من.
و من اینو نمیخوام.
اما یه جایی اگه ببینم داری موش میدوئونی زنعمو..
ساکت شد و یهو صورتش به لبخندی بازشد :
-چرا نگم‌زنعمو؟
نیستی؟‌اگه نیستی که دخترعموی منو چطور زاییدی؟
اون دخترعموی من نیس؟
نیس که سر اسم و فامیل اصلانی ریدی به اینده اش و دادیش به من؟
اون وقتا حواست نبود؟
الان که فهمیدی ارثیه داری دیگه برات مهم نیس نه؟
اروم روی تخت نشستم که توجهش به سمتم جلب شد
-بعد ۴۹بار زنگ زدن موفق شدی اونم بیدار کنی.
نمیدونم میترا چی بهش گفت که به سمتم اومد و گوشیو به سمتم گرفت.
-حوصله اشو ندارم.
گوشیو گرفتم و الو گفتم.
صدای پر حرصش تو گوشم نشست :
-بدونِ هیچی برداشته تو رو برده.
ادعاش ک…خرو هم پاره میکنه.
زنم زنم!
زنعمو جان! مادرزن جان.
انگار واسش ده شکم زاییدی.
مکثی کرد و با حرص بیشتری گفت :
-حامله نشی ها
این همین الانش تو رو گرفته تو مشت
حامله بشی کارت زاره
مادر بچه اشو بمیره ول نمیکنه
اما معشوقه اشو..
-میخوام بخوابم.
و تماسو قطع کردم.

گوشیو با حرص کنارم روی تخت انداختم و سرمو برگردوندم که نگاهم به شهریار خورد
جوری با تعجب نگاهم میکرد که خودمم یه لحظه شک کردم
نگاهی به خودم انداختم
اما چون چیزی پیدا نکردم پرسیدم :
-مشکلی پیش اومده؟
با چشم به گوشی اشاره کرد و گفت :
-میترا نگرانت بود.
تو سریع…
سری کج کرد و ادامه نداد.
پوفی کشیدم و واقعا باید میگفتم چرا؟!
سری تکون دادم و گفتم :
-واسه صبح بخیر،صدای جالبی نداره.
اوقات ادم تلخ میشه.
ابروهاش بالا رفت و نگاهی به ساعت روی دیوار کرد.
-اگه تو ۳صبح رو جزو صبح بدونی و تایم بیداری!
نگاهم به ساعت خورد و صبح نشده بود؟!
-گشنه ات نیست؟
نگاهش کردم و سری به نشونه تایید تکون دادم.
-میترسم چندوقت دیگه پیچ و مهره های گردنت شل بشه مجبور بشیم داربست بزنیم.
-الان باید بخندم؟
-نه تو میتونی هر طور بخوای رفتار کنی.
-به همه این فرصتو‌میدی؟
پر سوال نگاهم کرد که گفتم :
-تو همه حرفات به ادمای مختلف میگی مختاری هرکاری میخوای بکنی.
نیشخندی زد و گفت :
-درست میگم.
چون هر ادمی اجازه داره هرکاری عشقشه بکنه.
و من میتونم در مقابلش هرکاری دلم میخواد بکنم.
اخمی کردم و گفتم :
-این بیشتر یه نوع تهدیده!
-تهدید اینقدر زیبا نیست!
من فرصت میدم تا بهترین استفاده رو ببرن.
و پشت به من ایستاد و در تاشو کمدشو باز کرد
نگاهم به ست کت شلوارهای توی کمدش افتاد و بعد کفشهاش که تو طبقه های پایینی بودن.
دستاش به سمت کمرش رفت و حوله اش پایین افتاد.
نگاهمو گرفتم و سرمو پایین انداختم
اما تصویر برهنه اش و اون هیکل بی نظیرش…
-چی سفارش بدم؟
تو همون حالت گفتم :
-این وقت شب؟

به سمتم برگشت و کش شلوارکشو تنظیم کرد و گفت :
-گشنگی که تایم نمیشناسه.
بعدشم..
سر بلند کرد و گفت :
-یه جاییو میشناسم که تا صبح بازه غذاهاشم..
ای بد نیست.
اشاره ای به وضعیتم کرد و گفت :
-بیرون نمیای؟
یاد پیراهنش که تنم بود افتادم و گفتم :
-میخوام لباس عوض کنم.
نیشخندی زد و گفت :
-جای لباسامو که بلدی.
-نه‌..یه لباس…لباس دخترونه.
-ندارم من.
-تو اگه بخوای همین الان کل دنیا رو میخری.
همین الان…
اما چندروزه دو دست لباس نخریدی…اصلا…زنگ بزن بگو ابراهیم لباسایی که تو ماشینشه و امروز خریدیمو بیاره.
-اولا که اون‌لباسا تو‌ ماشین مونده…ماشینم که خداروشکر ترکید!
دوما اگه به فرضم لباسی بود من نمیوردم.
اخمی کردم و پر حرص گفتم :
-چرا؟
به سمتم قدم برداشت و گفت :
-تو منو درست شناختی.
همین الان اگه طلب دنیا رو ازم داشته باشیش میدمش بهت.
اما لباس نه رهایش.
سرتق تر گفتم :
-چرا؟
دستش روی ملحفه نشست و عقب کشید و گفت :
-چوم دلم میخواد لباسامو توی تن تو ببینم.
و ملحفه رو کامل عقب کشید و نگاهش با شوق روی تنم نشست.
پیراهن مشکی رنگش تنم بود و دوتا دکمه بالایی باز بود و قسمتی از برهنگی بدنم رو به نمایش میذاشت..
چهارتا دکمه بعدی هم بسته شده بودن و پیراهن تا وسطای رونم بود.
-ترکیب لباس من تو تن تو منو مشتاق میکنه که هربار کاری کنم که هیچ لباسی نداشته باشی‌
سر بلند کردم و نگاهش کردم.

نگاه اونم به چشمام بود و گفت :
-اعتراف قشنگیه نه؟
-عادت کرده بودم تهدید کنی.
لبخندی زد و گفت :
-کنار من به هیچی عادت نکن‌جز خودم.
و دستشو نوازش گر روی برهنگی ساق پام کشید که موهای تنم سیخ شدن و پامو سریع کشیدم.
صدای تک خنده اش اومد و بعد راست ایستاد
دستشو به سمتم گرفت و منتظر نگاهم کرد.
به دستش نگاه کردم و بعد به چشماش.
-من…
-من دیدمت. هنوزم دارم میبینم.
هر لحظه هم دارم اون‌دوتا شبی که باهم بودیم رو تصور میکنم.
پس مزخرفه!
مات بهش نگاه کردم که شونه بالا انداخت.
-را…راست میگی؟
اخمی کرد و گفت :
-من بهت دروغ نمیگم. حداقل نه الان!
-تو…چرا یه جور رفتار میکنی که انگار من اولین دختری ام که باهاش بودی.
دستش رو به سمت دستم اورد و مچ دستمو گرفت و گفت :
-چون تو اولین کسی هستی که دوستش دارم.
اولین جنس لطیف و من این فانتزی ها با تو رو عاشقم!
شده تا حالا تو تهاجمی ترین موقعیت ممکن باشید؟
اما با یه کلمه،‌با یه جمله حتی با یه نگاه عقب نشینی کنید؟
که کیش و مات بشید؟
من کیش و مات شده بودم.
من هنگ کرده بودم.
این حرفها، این محبت ها از شهریاری که همیشه اخم داشت…
-تو قبلاً اینطوری نبودی!
منو از روی تخت بلند کرد و همونطور که به سمت در میرفتیم گفت :
-قبلاً زنم نبودی.
-الان…
-تو زن منی. خودتم میدونی که من بودم که زنت کردم
شناسنامه و شرع و عرفم درست میشه.