_چ….ی چی شده ؟؟ چرا گریه میکنی ؟؟

نمیتونستم هیچی بگم
انگار لال شده باشم فقط کارم سکوت بود و در جواب حرفاش فقط از ته دل گریه میکردم

با داد ازم میخواست براش بگم چی شده ولی من انگار تازه سر زخم دلم باز شده باشه کارم فقط گریه بود و بس !!

دیگه صبرش تموم شد که با داد اسمم رو صدا زد و گفت :

_ناااازی بگو اون بیشرف چه بلایی سرت آورده

دستمو روی سینه ام که به شدت بالا پایین میشد گذاشتم و با گریه و لبهای لرزون سعی داشتم حرف بزنم ولی بغض سنگین توی گلوم اجازه نمیداد و مانع میشد

_نگی چی شده به ولای علی میرم سراغش و دودمانش رو به باد میدم

برای امیر عین خواهرش میموندم
الان هم منو اینطوری و توی این حال میدید براش سخت بود

ولی نمیخواستم سراغ آراد بره چون ممکن بود اینطوری از طریق امیر ردی و نشونی ازم گیر بیاره پس فین فین کنان دماغمو بالا کشیدم و لب زدم :

_مرگ من سراغش نرو

_آخه من که میدونم هر اتفاقی که برات افتاده زیر سر اون نامرده

نباید بیشتر از این گریه میکردم برای بچه ام خوب نبود پس دستی زیر چشمام کشیدم و برای فرار از گریه نگاهمو به سقف اتاق دوختم و سعی کردم ذهنم رو از هر اتفاقی که هست خالی کنم

_تنها چیزی که ازت میخوام اینه که سراغ اراد نری و بیای به آدرسی که میگم

دستپاچه پرسید :

_باشه …. کجایی ؟؟

_بیمارستان رجاییم

_چیییییییییییی بیمارستان ؟؟

با شنیدن اسم بیمارستان باز داد و بیدادش بالا گرفت میدونستم الان درست مثل بمب آماده انفجاری میمونه که فقط به یه اشاره کوچیک برای نابود کردن همه چی احتیاج داره

ولی نباید سراغ آراد میرفت و باعث میشد اون جای منو پیدا میکرد و میفهمید کجام ، چون نمیخواستم دیگه هرگز ببینمش

استرس اینکه شاید سراغ آراد بره باعث شده بود که یادم بره توی چه موقعیتی هستم و اشتباهی تکونی خوردم که یکدفعه با دردی که زیر دلم پیچید به خودم اومدم

و بی اختیار آخ آرومی از بین لبهام بیرون اومد و همین هم باعث شد امیر سکوت کنه و وحشت زده بپرسه :

_چی شدی ؟؟

از شدت درد لبم رو زیر دندون فشردم و چشمامو بستم

_هی…هیچی !!

_اون روی سگ منووو بالا نیار بگووو چی شدی ؟؟ حالت خوبه

از بی پناهی و بی کسی خودم گریه ام گرفت
پس لرزون صداش زدم و گفتم :

_خووبم فقط بیا منو از اینجا ببر

_ نگران نباش 1 ساعته اونجام

و بدون اینکه مهلت بده من چیزی بگم تماس رو قطع کرد و صدای بوق آزاد بود که توی گوشم پیچید

حدود یک ساعتی بود که گوشی رو به پرستاری که با ترحم خیره صورت گریونم شده بود پس داده و منتظر اومدن امیر بودم

ولی هیچ خبری ازش نمیشد
سابقه نداشت امیر اینقدر من رو معطل خودش کنه ، نکنه اتفاقی براش افتاده ؟؟

یا اصلا نکنه سراغ آراد رفته باشه ؟
با این فکرا نفس توی سینه ام حبس شد و از شدت استرس ملافه ی تخت توی مشتم چنگ شد

دیگه میخواستم بلند شم
و برم یه کاری بکنم که در اتاق باز شد و قیافه حیرون و بهم ریخته امیر جلوی چشمام نمایان شد

با دیدنش تموم غمام دود شد و به هوا رفت
خودمو روی تخت به سمت جلو کشیدم و ذوق زده صداش زدم و گفتم :

_وااای امیر چرا اینقدر لفتش دادی تا بیای ؟؟

همینجوری داشتم سرش غُرغُر میکردم
ولی اون توی سکوت فقط خیره من شده و هیچی نمیگفت

کم کم چشماش پایین اومد
همین که رَد نگاهش روی شکمم نشست تازه به عمق ماجرا پی بردم و فهمیدم چه مرگشه !!

نکنه فهمیده بود باردارم ؟!
بی اراده دستمو روی شکمم گذاشتم و توی خودم جمع شدم که بلاخره به خودش اومد

و درحالیکه در اتاق رو همینجوری نیمه باز رها میکرد و به سمتم اومد ناباور گفت :

_الان اون پایین درمورد تو بهم چی گفتن ؟!

آبدهنم رو صدادار قورت دادم :

_هااا چی ؟!