زمان زیادی نیاز نداشتم تا در آدمهای اطرافم جستجو کنم و بفهمم که کسی به این اسم را تاکنون ندیده بودم.
پیشانی ام به نشانه ی نفهمیدن چین افتاد و سوالی سر تکان دادم.
_ حنانه؟ به جا نمیارم!
حالاتش زیادی غیر طبیعی بود یا من حساس شده بودم؟!
دستپاچه بود و آن گونه های سرخ از شرمش بیشتر از همه روی اعصابم رژه میرفت.
_ راستش، چطور بگم؟ میشه از خود آقا عامر بپرسی؟
گوشه ی لبم را به دندان گرفتم و تکانی به پای خشک شده ام دادم. لحظه به لحظه مشکوک تر میشد!
_ حتما میپرسم، البته بعد از اینکه پیداش کنم!
زبانی روی لبهایش کشید و نگاه گنگی به سر تا پایم انداخت. اصلا و ابدا از آن ترحم جا خوش کرده در چشمانش خوشم نیامد!
_ گفتن که میرن خرید و زود برمیگردن. از من خواستن مراقبت باشم و برای حموم رفتن کمکت کنم.
نمیدانم چرا اما رفته رفته از آن حس خوبی که نسبت به او داشتم کم شده و بر حس های بدم اضافه میشد.
گاردی که پایین آورده بودم دوباره بالا رفت و انگشتانم دور عصا مشت شدند.
آن نگاه ترحم انگیز و دلسوزانه اش هیچ به مذاقم خوش نمی آمد.
حس میکردم با نگاه و حرفهایش تحقیرم میکند.
_ من به کمک نیاز ندارم، اینو به آقا عامرتونم بگو لطفا!
_ ولی…
برگشتم و نفس زنان از آشپزخانه دور شدم و نفهمیدم پشت بند آن «ولی» چه توجیهی قرار بود بکند.
حتی از عامر هم بیزار شده بودم. تمام آن حس خوبی که دیشب داشتم با دیدن حنانه ای که نسبتش را با عامر نمیدانستم پر کشیده بود.
ذهنم پر شده بود از هزاران فکر و خیال و ربطی که این دو به هم داشتند و پر رنگ ترینشان هم رابطه ی احساسی بود که قویا دلم میخواست اشتباه باشد!
«غرق جنون»
#پارت_۱۴۸
بعد از زدن آبی به دست و صورتم از سرویس خارج شدم. ذهنم حسابی درگیر بود و حتی گرسنگی را هم از یاد برده بودم.
وارد اتاقم شدم و روی تخت نشستم. منتظر آمدن عامر و شنیدن توضیحش بودم.
از نظر خودم کارش اشتباه بود و ساده لوحانه انتظار داشتم معذرت خواهی اش را بشنوم.
تقه ای به در اتاق خورد و وقتی سر داخل آمده ی حنانه را دیدم، تف و لعنت بود که به قبر نداشته ام فرستادم!
نکرده بودم در را ببندم.
_ صبحونتو بیارم تو اتاقت؟
هر چه او سعی داشت دوستانه برخورد کند، من بیشتر دشمنی میکردم. اخم و تخم هایم هم افاقه نمیکرد و هنوز آن لبخند مسخره را روی لب داشت.
_ قبل از اینکه تو بیای من صبح تا شب تنها بودم، پس از پس خودم برمیام. ممنونت میشم تنهام بذاری، درم پشت سرت ببند لطفا!
لب گزید و سر پایین انداخت. دیدم که وا رفت و به جای اینکه شرمنده باشم، در باسن مبارکم عروسی برپا بود که اجازه نداده بودم خودشیرینی هایش را برای عامر بکند!
_ من چیزی گفتم یا کاری کردم که ناراحتت کرده؟
زیادی مهربان بود، شاید هم بازیگر قهاری بود. نمیدانم، هر چه که بود هم برایم ذره ای اهمیت نداشت، حس خوبی به او نداشتم و دیدنش آزارم میداد.
کلافه پوفی کردم و دست میان موهای چرب شده و کثیفم بردم. صدایی که نشانگر کلافگی ام بود از حلقم بیرون دادم و چشم در حدقه چرخاندم.
_ نه عزیزم، ترجیح میدم صبر کنم تا عامر بیاد و حضور یه زن غریبه رو تو خونم، اونم بدون اطلاع قبلی توضیح بده!
لبخند روی لبش ماسید و من از کی صاحب خانه شده بودم؟!
چه بر سرم آمده بود؟ این همه جبهه گیری و حمله به او چه دلیلی داشت؟
نمیدانم…
«غرق جنون»
#پارت_۱۴۹
غرور نداشت یا خوش رقصی برای عامر برایش مهم تر بود؟!
به سرعت خودش را جمع و جور کرده و باز هم لبخند زد!
خدای من…
_ من نمیدونم از چی عصبی و ناراحتی، ولی با این شرایطی که تو داری…
با غیظ میان حرفش پریدم و با چشمانی ریز شده و صدایی بالا رفته غریدم:
_ شرایطم مگه چشه؟ اصلا شرایط من به بقیه چه؟!
کف هر دو دستش را سمتم گرفت و مبهوت از تندخویی ام، سری به آرامش تکان داد.
_ عزیزم آروم باش، تو بارداری نباید انقدر خودتو اذیت کنی.
هر اتفاقی ام بیفته تو در قبال اون بچه مسئولی، گرسنگی تو تنها خودتو اذیت نمیکنه… فقط خواستم همینو بگم.
معذرت میخوام که مزاحمت شدم و آزارت دادم، فقط اومده بودم کمکت کنم.
خودم هم مبهوت این همه پرخاش گری ام بودم اما هیچ کنترلی هم رویش نداشتم. اصلا انگار شخص دیگری در ذهنم نشسته و هدایتم میکرد.
_ اون بچه مادر داره، دایه ی مهربون تر از مادرم نمیخواد!
لبهایش را به هم فشرد و بعد از چند ثانیه که خیره نگاهم کرد، از اتاق بیرون رفت.
پوفی کردم و جیغ تو گلویی کشیدم.
_ زنیکه ی فضول!
آنقدر غر زدم و احتمالات ذهنم را بررسی کردم که متوجه گذر زمان نشدم. به خودم که آمدم عامر در اتاقم و بالای سرم بود و توبیخ گر و دست به سینه نگاهم میکرد.
با انگشت شست و اشاره چشمانم را مالیدم و چند باری لپ هایم را از باد پر و خالی کردم تا نگاهش را از رویم بردارد که برنداشت!
خیرگی نگاهش تپش های قلبم را نامنظم میکرد. دم عمیقی از هوا گرفتم و مانند خودش اخم کردم.
_ چیه آقا عامر؟ دست پیشو گرفتی پس نیفتی؟!
