بلند شدم و صاف ایستادم.
آب از سرو صورتم میچکید کو گاهی حتی از پلکهام.
دیگه مهم نبود کی و چه موقع برگشته.
برگشتنش دلیل خاصی داشت دلیلش هم سلدا بود…
دختری که نمیدونه چرا اینقدر مهر و عشقش تو وحود امیرسام پررنگ بود که اون رو دنبال خودش کشوند تا اینجا…
انگشتمو رو لبهای خیسم کشیدم و پرسیدم:

-سر من دادمیکشی که بهم بفهمونی مادربزرگم رو بیشتر از من دوست نداری….؟

هیچی نگفت.خم شدم و کوله پشتیم رو از روی زمین برداشتم و گفتم:

-تو خانواده ی منو بیشتر از من دوست نداری….

دسته کیف رو تو دست گرفتم و قدم زمان راه افتادم سمت اتاقهام.
قدم زنان پشت سرم اومد.
نفس عمیقی کشیدم.
چه خوب که بخاطر امیرسام تو جواب دادن به نویان به خاطر نجات جون مادرم تعلل نکردم.
چه خوب….
پوزخند زنان گفت:

-قیافه ات شبیه این دخترای احمقیه که تا به پسر بهشون گفته خوشگله وا رفته….
آخه تو چه بدونی خوب و بد یعنی چی؟! هان!؟

ایستادم.خیلی آروم به سمتش برگشتم و نگاهش کردم.
آخه اون چه میدونست من چقدر سختی کشیدم؟ هاااان !؟
چه میدونه تو این مدت چی بهم گذشته!؟
اما من خلاف اون فکر میکردم.اسم کار من احمق بودن و احمق شدن نبود.
من اگه راضی شدم با نویان باشم بخاطر مادرم بود!
آهسته لب زدم:

-تو چیزی نمیدونی!تو هیچی نمیدونی از من…

صداو یکم بالا برد و همونطور که انگشت اشاره اش رو تهدید گرانه به حالم تکون میداد گفت:

-برا من اهمیت نداره داری چه غلطی میکنی فقط حق نداری اون‌پیرزن رو برنجونی…
حق نداری وقت و بی وقت بری ول بچرخی و جواب تلفنت رو هم ندی

مکث کرد.میخواست بهم سخت اولتیماتیوم جدی بده واسه همین اومد جلو و گفت:

-خوب گوش کن ساتو…وای به حالت اگه بازم اون پیرزن رو با اینکارای احمقانه ات برنجونی…

یه لحظه از کوره دررفتم و بدون اینکه به حرفهایی که میزنم فکر کنم گفتم:

-لازم نیست تو غصه ی مادربزرگ من و حماقتهای من رو بخوری تو بهتره بدی دنبال ماموریت عزیزت..بهتره بری دنبال
سلدا جونت…

عصبانیت و حسادتی که هیچوقت تجربه اش نکرده بود در لحظه از من آدمی ساخت که حالیش نیست داره چه مزخرفانی به زبون میاره!
نفس نفس میزدم و نگاهش میکردم.از ابهت و جدیدت و خشم توی صداش
ترسیدم.
میدونستم اون چقدر رو سلدا حساس هست برای عقب عقب رفتم که یه وقت دوباره ازش توگوشی نخورم
یه نفس عمیق کشید و بعد به اتاقهای ننجون اشاره کرد و گفت:

-برو پیش ننجون.برو که خیالش راحت باشه و بتونه بخوابه!

لب گزیدم.میتونستم به وضوح ببینم چه جوری درحال آروم کردم خودش هست.
از کنارش رو شدم تا خودم به اتاق ننجون برسونم.
هنوزهم چشمهام خیره به چشمهاش بود.
کاملا عصبانی به نظر می رسید اما مشخص بود داره خشم خودش رو کنترل میکنه تا یه وقت به من نپره!
به سمت اتاق ننجون رفتم.هرازگاهی برمیگشتم و پشت سرم رو نگاه میکردم.
جایی که سام ایستاده بود.
تند رفتم….
من بازهم داشتم به دختری که اصلا نمیشناختمش حسادت میکردم این احمقانه بود.
خیلی هم احمقانه بود!
از دو سه پله بالا رفتم و خودمو رسوندم به در اتاق.
چند تقه به در زدم و بعد آهسته گفتم:

-ننه…بیداری….!؟

انگار که تمام مدت منتظر شنیدن صدای از من و اومدنم باشه فورا گفت:

-ساتو…ساتو اومدی!؟ ساتو…

درو باز کردم و رفتم داخل.تکیه داده بود به سمتی رنگ و رو رفته و تسبیحش هم توی دستش بود.لبخند زدم و جواب دادم:

-آره ننه…منم.

سجاده اش رو به روش بود و این معنیش میشد اینکه تا به الان اونقدر نماز خونده و مناجات کرده که به خواب رفته اما ضربه های من به در بیدارش کرد.
کفشهامو ار پا درآوردم و رفتم سمتش.
باچشمهای پر اشک نگاهم کرد و پرسید:

-کجا بودی تو دختر…کجا بودی…؟!
نمیگی من پیرزن از ترس سکته میکنم؟ کجا بودی آخه…

چهار زانو کنار سجاده اش نشستم.تسبیحش رو به آرومی از لای انگشتای چروکیده و زمختش بیرون کشیدم…

چهار زانو کنار سجاده اش نشتم.تسبیحش رو به آرومی از لای انگشتای چروکیده و زمختش بیرون کشیدم.فقط تماشام میکرد.
تسبیح رو کنار مهر گذاتم و بعد سجاده رو به آرومی باز کردم و گفتم:

-رفته بودم قدم بزنم…

نگران و باشماتت دستش رو تکون داد و گله مندانه پرسید:

-آخه دختر نمیگی یه وقت قوم مغول بهت حمله میکنن و یه بلایی سرت میارن هان؟!

سجاده اش رو مرتب و منظم تا کردم و بعد بلند شدم و گذاشتمش رو طاقچه و همزمان گفتم:

-دیگه نمیارن…خیالت راحت باشه!

با پره ی روسریش بینیش رو فشار داد که یه وقت جلوی من بغضش نترکه و بعد گفت:

-ها دیگه ننه…مادرتو میکشن و تلافیشو درمیارن! آی آی…کاش اون روزا می مردم…مط مردم و نمیذشتم نسرین بشه زن مظفر…کاش!

برگشتم سمتش.چادرنمارش رو از پشت سرش و از روی شونه هاش برداشتم و حین تا کردنش گفتم:

-نترس ننه…مامان آزاد میشه.اعدامش نمیکنن!

رفتم سمت طاقچه تا چادرگلگلیش رو اونجا بزارم اما ا ن که انگار حرفهایی من باعث شده بود باخودش یه حدسهایی بزنه فورا بلند شد و پرسید:

-ساتو ننه …نکنه پسرعموهات رضایت دادن هااان؟ هان ننه؟ رضایت دادن…بگو ننه…
بگو رضایت دادن….

رفتم سمت میز کوچیک قهوه ای رنگی که بعضی قسمتهاش رنگ پریدگی داشت و پایه هاش هم کوتاه بودن.
پارچ آب یخ رو برداشتم و براش یه لیوان آب ریختم.
اومدم سمتش.
بهش خیره شدم و بعد لیوان رو دادم دستش و گفتم:

-اگه راستشو بهت بگم مثل یه راز پیش خودت نگهش میداری ؟

با حالتی ار سردرگمی، برای اینکه نشون بده از حرفهام سردرنیاورده گفت:

-هان ننه؟

بهش نزدیکتر شدم.دستهای چروکیده اش رو توی دست گرفتم و بعد گفتم:

-یه آدم خیر که از دوستای من هست قول داده پولی که پسرای مظفر خواستن رو بهشون بده…
مامان نسرین آزاد میشه…آزاد میشه ننجون…