واسه اینکه باهام آشتی کنه و دلش رو به دست بیارم واسش غذای مورد علاقه اش رو درست کرده بودم.. اما اونقدر سکوتش سنگین بود که نمیدونستم چطوری به صرف شام دعوتش کنم..

دلم میخواست بایه بهونه ای سر حرف رو باهاش باز کنم
اما انگار گندکاری های من اونقدر زیاد بوده که کاسه ی صبوری خواهرم سر ریز شده و سلول به سلول تنش باهام قهر بود..

از توی آشپزخونه یواشکی نگاهش کردم.. توی پزیرایی نشسته بود و مشغول کار کردن با لبتابش بود..
همونطور که نگاهش میکردم بدون اینکه چشم ازش بردارم، نفس عمیقی کشیدم و گفتم:

_آجی چایی میخوری واست بیارم؟ تازه دمه!
بدون اینکه نگاهش رو از لپتاپش بگیره گفت:
_نه دستت دردنکنه میل ندارم…
دلم گرفت.. باحسرت آهی کشیدم و دیگه چیزی نگفتم..

بهارعاشق چاییه مخصوصا اگر من واسش درست کرده باشم و با این کارش بهم فهموند قصد آشتی کردن نداره..

توی این سالها اندازه ی موهای سر جفتمون باهم دعوا و قهر کرده بودیم اما هیچوقت با نبودنش تهدیدم نکرده بود و از بیرون کردنم از خونه اش حرفی نزده بود..

اما این بار… آخ این بار… یک شبه به خاک وخون کشیده شدم.. یک شبه از چشم همه افتادم.. ای کاش بمیرم… خدایا از دنیات سیرم …

توهمین فکرها بودم و متوجه ریختن اشک هام نشده بودم که صدای بهار رو که روبه روم ایستاده بود شنیدم.. ترسیده تکونی خوردم..
_این گریه های تو قصد تموم شدن نداره؟

نمیدونم چرا باحرف بهار هم معذب شدم هم استرس گرفتم.. انگار میترسیدم کسی اشک هامو ببینه!
هول کرده درحالی که نگاهمو ازش میدزدیدم گفتم؛

_من؟ اومم.. من.. نه بخدا.. من گریه نکردم..
باتاسف سری واسم تکون داد و از روی سینک استکانی برداشت..

باحرص ونفرت اشک هایی که نفهمیدم از کدوم قبرستونی پیداشون شد رو پاک کردم
وبه خودم توپیدم:
لعنت بهت گلاویژ.. لعنت به خودت و گریه هات و حضور نحست توی این خونه!

دیدم داره واسه خودش چایی میریزه با دلخوری گفتم؛
_ من که میخواستم واست بیارم میل نداشتی! میگفتی من میاوردم خب…

_آره میل نداشتم اما گفتی تازه دمه وسوسه شدم پشیمون شدم..
_اهان.. نوش جونت.. هروقت کارت تموم شد و اشتها داشتی بهم بگو سفره رو بچینم..

قورمه سبزی واست پختم!
_ممنون.. من از بیرون یه چیزی خوردم الان فقط میخوام بخوابم.. تو بخور منتظر من نمون!

به ساعت که هفت شب رو نشون میداد نگاه کردم…
چطور میتونم جلوی خودمو بگیرم و نزنم زیر گریه وقتی عادت خواهرم رو خوب میدونم و میدونم این ساعت ها هرگز شام نمیخوره!

بهار هم مثل عماد دیگه من رو نمیخواست.. اونم ازمن خسته شده بود و فقط مثل عماد روی بیان کردن حقیقت رو نداشت و سعی میکرد با رفتارش بهم بفهمونه که موفق هم شد

با اینکه صبح حموم رفته بودم اما واسه اینکه جلوچشمش نباشم و راحت بتونم به بدبختی هام فکر کنم تصمیم گرفتم برم حموم و دوش بگیرم!

چندساعت زیر دوش موندم وحسابی فکر کردم.. آب اونقدر داغ بود که کل حموم رو بخار دربرگرفته بودو نفسم داشت بند میومد..

پوست بدنم درد گرفته بود اما دلم نمیخواست ازجام تکون بخورم!
توی همین فکرها و حال هوا بودم که صدای بهار و همزمان تقه های پیاپی به در حموم خورد..

_گلاویژ؟؟ حالت خوبه؟ داری چیکار میکنی؟ بازکن این در رو ببینم!
_جانم بهارجان؟ توحموم چیکار میکنن مگه‌؟ دوش میگیرم خب!

_دوساعته رفتی اون تو دوش میگیری؟ چرا همه جارو بخار گرفته؟ بازکن دررو..
غم زده لبخندی از جنس بغض روی لبم نشست..

بلندشدم رفتم در رو باز کردم و بخار با شدت زیادی خورد توی صورتش و باعث شد یه کم از در فاصله بگیره!
_هیععع! چه خبره اینجا؟

میخوای خودتو توی بخار حموم خفه کنی؟
تانوک زبونم اومد بهش بگم واسه جواب کردنم بهونه بدتراز بخار حموم پیدا نکردی؟ اما حرفمو قورت دادم و بجاش گفتم:

_فقط دارم دوش میگیرم آبجی.. اگه اذیتت میکنه الان میام بیرون!
_چرت وپرت نگو نگرانت شدم احمق..

دوساعت تو حموم موندی خب نگران میشم زود باش بیا بیرون منم میخوام دوش بگیرم!
_ببخشید.. چشم..