تـُنـــگ بـلـور

* * *

نگاهش بین من و ماهور که طبق معمول بند سینه‌ام بود می چرخد و در حالی که به طرفمان می آید می گوید

– فکر کنم دیگه وقتشه که ماهور رو از شیر بگیری.!

متعجب میپرسم

– چی؟

کنارم می نشیند

– چی نداره …نشد من یه بار دهن این بچه رو خالی ببینم …تا چشمش بهم میفته آویزونت میشه.

سرخوش میخندم که کفری ادامه میدهد

– حق و حقوق من تو این خونه اصلا رعایت نمیشه …بخدا این انصاف نیست ، یه فکری کن پناه.

– شوخی میکنی دیگه نه؟

نگاه از ماهور میگیرد و به چشمانم زل میزند

-من به گور هفت جدم خندیدم که شوخی میکنم…دیگه کارد به استخونم رسیده زن …تا نه ماهگی که گفتی میترسم چش و چالش کور بشه نذاشتی غلطی کنیم …بیرونم که اومد بخیه هات پدرمونو درآورد …اون بی صاحابم خوب شد باز هیچی به هیچی تا میخوام انگشتت…

جیغ کشیدم:

– مـهـــراب

زبان به دهان میگیرد …نفس عمیقی میکشد و زیر لب زمزمه میکند

– میگم نظرت چیه یکی دو هفته بسپریمش دست مامانت؟

هاج و واج چهره جدی‌اش را به دنبال ردی از شوخی زیر و رو میکنم.

لب های روی هم چفت شده ام را فاصله میدهم و تا میخواهم حرفی بزنم صدای زنگ آیفون در خانه می پیچد.

متعجب به مهراب نگاه میکنم که از جا بلند میشود و به سمت آیفون راه می افتد.

– پناه ..

صدایم که میزند ماهور را بغل میکنم و همانطور که با قدم های تند به سمتش می روم میپرسم

– چی شده

– این کیه؟

کنارش می ایستم ، یک نگاه به چهره زنی که کل صفحه نمایشگر آیفون را پر کرده بود می اندازم و می گویم:

– نمیدونم…

با بلند شدن دوباره صدا دست از پرس و جو برمیدارد به سمت درب ورودی راه می افتد.

دقیقه‌ای بعد با یک کاسه آش رشته برمیگردد.

– کی بود؟

-همسایه جدید انگار..!

– جای فتوحی اومدن؟

در حالی که به سمت آشپزخانه می رفت جواب میدهد:

– اره .

پشت سرش جلو می روم

– فامیلش چی بود؟

– فامیلشو نگفت ..

– وا؟

کاسه را روی کانتر می گذارد و با خنده می گوید

– والا …فقط اسم کوچیکشو گفت ، حنانه.

چند قدمی فاصله میگیرم …ماهور را روی کاناپه میگذارم و به آشپزخانه برمیگردم .

مقابلش می ایستم و با حرص و جوش می گویم

– چقدر پررو

گیج میپرسد

– کی؟

– همین دختره …اسمشو بهت گفت که چی بشه؟ اصلا به تو چه که اسمش حنانه است؟ کوره؟

دست چپش را میگیرم و با صدای بلندتری ادامه میدهم

– این حلقه‌ رو ندیده؟

دستم را میکشد تنم را به خودش میچسباند و با بیخیالی زمزمه میکند

– قربونت برم حرص چی رو میزنی؟

– حس خوبی ندارم مهراب…باید بهش میگفتی زن دارم …بعدم این کاسه رو میکوبیدی فرق سرش..!

تو گلو میخندد و شقیقه نبض گرفته ام را عمیق می بوسد

– برم اسمتو تتو بزنم تو پیشونیم؟

به تایید سر تکان میدهم :

– اره موافقم.

– نترس عمرم این دختره هم بالاخره میفهمه…

درآغوشش جابه‌جا میشوم و میپرسم

– چیو.؟

لبخندی حواله چشمانم میکند و با صداقت می گوید

– اینکه من جونم واسه شما درمیره.

روی پنجه پا بلند میشوم و بالاتر از چانه‌اش را میبوسم

– حتی اگه یه روز نبودم هم حق نداری هیچ زنی رو تو زندگیت راه بدی …

فشار دستانش پشت کمرم بیشتر میشود و من با حسادت عجیبی که به جانم افتاده بود ادامه میدهم

– قول بده جز من هیچ زنی رو بغل نکنی …نبوسی …

حتی از تصورش هم تمام تنم میلرزد و نفسم بند می آید.

دست خودم نیست که چشمانم از اشک پر میشود ، که احمقانه به افکار مزخرفم پر و بال میدهم و خودم را شکنجه میکنم…

حالم را می بیند و با حرص و خشم تشر میزند

– پناه

قطره اشکی روی گونه ام می چکد و با بغض می گویم

– اگه یه روز برسه که کس دیگه‌ای رو دوست داشته باشی من میمیر…

لبهایم که میان دندانهایش کشیده میشود صدا در گلویم خفه میشود و ادامه جمله ام ناتمام میماند.

می بوسد …عمیق و طولانی …انقدر که تمام حس بد جمع شده در وجودم را از یاد میبرم و همراهیش میکنم…

نفس که کم می آورم به تقلا که می افتم رضایت میدهد و عقب میکشد…

موهای ریخته شده روی صورتم را پشت گوشم میزند و با درماندگی روی لبهایم پچ میزند

– بسه پناه …نکن …انقدر با این افکار مزخرف خودتو منو عذاب نده …

گوشه لب‌هایم را میبوسد و از میان دندان های کلید شده اش میغرد

– خدا منو لعنت کنه اگه بخوام حتی یک لحظه ام جز تو به زن دیگه‌ای فکر کنم.

دقیقه های طولانیست که در همان کنج آشپزخانه در آغوشش چسبیده ام و تکان نمیخورم …

نمیخواهم …با بهانه هایم …با رفتارهای بچگانه‌ام …او را نسبت به خودم سرد کنم…اما دست خودم نیست…

دست خودم نیست که احمقانه در فکر فرو می روم و برای خودم سناریو می چینم..!

همانطور که موهایم را به بازی گرفته است میپرسد

– گفتی عروسی دختر داییت کیه؟

پیشانیم را به قفسه سینه اش می فشارم و جواب میدهم

– دو هفته دیگه…

– عجیبه ..

سرم را بالا میکشم و گیج میپرسم

– چی عجیبه؟

رد اشک خشک شده روی گونه هایم را نوازش میکند

– اینکه نمیگی لباس ندارم ..!

لبخند بی جانی میزنم

– دارم …از یه سایت خریدم..خیلی خوشگله.

ابرو بالا می اندازد

– نگفتی بهم ..

– بپوشم ببینی؟

سر به تایید تکان میدهد که با ذوق به سمت اتاق راه می افتم.

پشت سرم می آید ، با هم وارد اتاق میشوم.

روی تخت می نشیند …به سمت کمد می روم…لباسم را که با کلی وسواس در کاور چپانده بودم را از رگال بیرون میکشم و روی صندلی میگذارم.

دست زیر بافتم می اندازم و میخواهم آن را از تنم بیرون بیاورم که نگاهم به مهراب که منتظر تماشایم میکرد می افتد ..

این پا و آن پا میکنم و با کمی تعلل می گویم

– میری بیرون من بپوشمش؟

متعجب میپرسد

– برم بیرون؟ چرا؟

– اخه باید کامل لخت شم .!

-مگه من تا حالا لخت ندیدمت؟

خجالت میکشیدم ..نه به خاطر آن که نتوانم مقابل او لخت شوم نه …

تغییرات اندامم بعد از زایمان باعث شرمم میشد …معذب بودم …اعتماد به نفسش را نداشتم.

دنبال جوابی برای قانع کردنش میگردم که از روی تخت بلند میشود ..

به سمتم می آید ، مقابلم می ایستد .

دستانش که لبه لباسم می نشیند میپرسم

– چیکار میکنی؟

اهمیتی نمیدهد و بی توجه به تقلاهایم برای پس زدنش بافت را از تنم بیرون میکشد .

سر انگشتان دستش را که روی شکمم سر میدهد تمام تنم بی اختیار منقبض میشود

– نمیدونم چه رفتاری کردم ، چه خبط و خطای مرتکب شدم که زنم عرق میریزه ، میلرزه تا جلوم لخت بشه …

نگاه فراری‌ام را از چشمانش میدزدم و به زمین زل میزنم…گند زده بودم …امروز به اندازه یک عمر آزارش داده بودم.

چانه ام را به نرمی میگیرد ، سرم را بالا میکشد و مجبورم میکند تا نگاهش کنم …

– چی از من بی‌شرف دیدی؟ چه گهی خوردم که تو اینجوری شدی؟

صدایش از خشم میلرزد و من هر لحظه پشیمان تر میشوم.

– منو چی میبینی پناه؟ یه بی ناموس شل کمر که از مردونگی فقط راست بودن زیر شکمشو بلده و تو براش حکم یه عروسک جنسی رو داری که فقط بدرد خالی کردن کمرش میخوری.؟

هاج و واج میخکوب چشمان به خون نشسته‌اش میمانم.

دهان خشک شده ام را باز میکنم…میخواهم حرف بزنم …از برداشت اشتباهش بگویم که فرصت نمیدهد ، رهایم میکند و بدون هیچ حرف دیگری از اتاق بیرون می رود…

صدای برهم کوبیده شدن درب ورودی را که میشنوم به خودم می آیم..

پاهای یخ زده ام را حرکت میدهم ، میدوم …اما نمیرسم …

رفته بود …

صبر و تحملش از رفتارهای احمقانه من به آخر رسیده بود.