هنوز نمیدانست آنچه میخواهد بر زبان بیاورد درست است یا نه ، اما عشق منطق مگر میشناسد ؟

این هدیه رو تا آخرین لحظه عمرم نگه میدارم ..

خوشحالی ماکان بابت شنیدن جمله اش چندان طولانی نبود ، چرا که ادامه داد :

حتی اگه جوابم منفی باشه

– غزال قلب من مریضه انقد اذیتش نکن .

من فقط احتمالات رو گفتم

گرچه میتوان گفت همین اذیت ها نیز آثار عشق بود . اصلا بزرگترین عشق ها از بزرگترین دعوا ها شروع میشوند و پایدار ترین دوستی ، از عمیق ترین دشمنی ‌.

و دقیقا تو در همان نقطه ای قرار میگیری که شاعر میگوید :

اگر با دیگرانش بود میلی

سبوی من چرا بشکست لیلی ؟

محکومی به منطقی رفتار کردن در حالی که احساسات گلویت را دو دستی چسبیده و همچو بختک ، سایه ی نحسش را روی زندگی ات گسترانیده .

تو دلخوش میشوی به آزار هایش ، به همان لبخند های دلربایش و در نهایت زنده ای به بودنش …

گرچه میدانی مال تو نیست ، اما در نهایت راضی میشوی به رضایتش …

– هر احتمالی که بخواد تو رو ازم بگیره نابود میکنم .

جواب غزال سکوت بود و سکوت

فقط چشمش را به اشعار روی دیوار اتاق دوخت ، برای نوشتن هر کدام از شعر ها ساعت ها وقت گذاشته بود

ماکان نگاهش را دنبال کرد

لحظه ی دیدنت انگار که یک حادثه بود

حیف چشمان تو این حادثه را دوست نداشت

سیب را چیدم و در دلهره ی دستانم

سیب را دید!! ..ولی دلهره را دوست نداشت

تا سه بس بود که بشمارد و در دام افتد

گفت یک..گفت دو ..افسوس سه را دوست نداشت

من تو خط موازی ؟..نرسیدن..؟ هرگز

دلم این قاعده ی هندسه را دوست نداشت

درس منطق نده دیگر تو به این عاشق که

از همان کودکیش مدرسه را دوست نداشت

:::::::#سه روز بعد

شعر را برای بار هزارم زیر لب زمزمه کرد و تصویر چشمان آبی غزال پیش چشمانش پر رنگ تر میشد

چه میشد هم اکنون خبری میرسید از اویی که جان و جانانش بود ..

در اتاقش را باز کرد و طبق معمول این سه روز باز هم یارش را ندید

نا امیدانه پشت میزش نشست .

ته دلش مطمئن بود از نگاه عاشق ، اما خسته ی غزال ولی نمی‌توانست ، نمی‌شد آرام بگیرد .

مسئله ی پیش پا افتاده ای نبود که بتواند حواسش را پرت کند ..

فقط یک چیز از دنیا میخواست ، غزال را …

و این یعنی همه چیز .

موبایلش زنگ خورد و اسم مادرش روی صفحه آمد :

الو ، سلام مامان جان

– سلام پسرم خوبی ؟ کارا خوب پیش میره ؟

خداروشکر میگذره دیگه

– یه خبر دارم واست ، برا همین زنگ زدم

کمی کنجکاو شد :

خبر ؟

– اوهوم ، آسیه خانم زنگ زد

احساس کرد قلبش برای لحظه ای از حرکت ایستاد ، ای کاش جوابش همانی بود که سالها آرزوی شنیدنش را داشت

– گفتن که جوابشون مثبته ، امشب باید بریم حرف های نهایی رو بزنیم

ماکان در حالی که سر از پا نمی‌شناخت فریاد زد : راست میگی مامان ؟؟؟؟؟

نازنین خانم عصبی گفت : چه خبرته بچه ؟ گوشم کر شد ‌. اصلا مگه من دروغ دارم به تو بگم

کمی دیگر نصیحت مادرانه چاشنی حرف هایش کرد و ماکان هم که کلا در دنیای دیگری سیر میکرد با گفتن : چشم مادرجان ، حق با شماست مادرجان .

سعی داشت مکالمه را کوتاه تر کند

دست خودش نبود ، این خبر عجیب روح و روانش را به بازی گرفته بود .

سریع کتش را برداشت و از دفتر خارج شد و خدانگهدار جناب پاکنهاد

خانم جلالی را نادید گرفت

فراموش کرده بود حالا با بیست و هشت سال سن ، درست مثل نوجوان های چهارده ساله ای شده که عشقشان جواب سلامشان را داده .

سر از پا نمیشناخت ، اصلا مگر عشق سن و سال میشناسد ؟؟

همینکه پس از سال ها بی محلی و تلخی دیدن از معشوق جواب مثبت بشنوی ، همچون عبور ستاره ی هالی میماند که هر هفتاد سال یکبار اتفاق می‌افتد …

اختیار پاهایش که روی گاز کلیک کرده بود دست خودش نبود

مغزش فقط فرمان رسیدن به خانه میداد ، حالا به هر قیمتی …

وقت نداشت ماشین را در پارکینگ بگذارد ، همانجا جلوی در حیاط پارک کرد و وارد خانه شد .

پدر و مادرش با خوشحالی قامت پسر را با تحسین از نظر گذراندند

ماکان اما فرصتی نداشت که بخواهد هدر دهد :

مامان ، امشب باید نشون هم ببریم ؟

– آره مادر جون ، یه سرویس طلا چند سال پیش خریده بودم که بدم عروسم ، همونو واسه نشون میبریم .

ماکان روی پا بند نبود

امل چه کسی خبر داشت از غوغای دل غزال ؟ این حجم از شوقی که اکنون در دلش جای خوش کرده بود را تابحال تجربه نکرده بود .

شاید زندگی داشت روی خوش نشان میداد به این بره ی گرگ نما …

رو به روی آینه ایستاد و گردنبند را با عشق نگریست ، خواست به گردن بیاندازد اما پشیمان شد‌ .

ترجیح میداد اولین باری که این یاقوت سرخ روی قفسه ی سینه اش جا خوش میکند ، ماکان را روبه رویش ببیند ، قفلش را پشت گردنش ببندد ، درست مثل دلش …

در همین خیال ها بود که آسیه خانم وارد اتاق شد .

هرچه باشد ، پانزده سال مادرش بود و شاید حتی بیشتر از نغمه خانم دخترش را میشناخت :

غزال بیا دخترم ، بیا بشین .

– جانم مامان ؟

ببین از چادر عروسو وقتی رفتم کربلا واست خریدم . رفتم حرم امام حسین و حضرت ابوالفضل تبرکش کردم ، ایشالا که خودشون تو زندگی نگهدارت باشن مادر .