گذر زمان را حس نمیکردم. نفهمیدم چقدر در آن حالت ماندم که دستی را روی شانه ام حس کردم.   پلک های خسته ام را کمی از هم فاصله دادم و با دیدن مادر باوان، هوشیار شدم. خودم را تکانی داده و بلافاصله سر پا ایستادم.   چشم

  دست از در زدن بر می‌دارد و صدای خش دارش به گوشم می‌رسد: – منم، در و باز کن. انگار به خر تیتاپ داشته باشند، همین که خیالم راحت می‌شود امید پشت در است، نفسی از سر آسودگی می‌کشم. در را باز می‌کنم. چشمانم به تاریکی عادت کرده بودند،

  ولی از وقتی اومدم اینجا فربد به بهانه های مختلف زیاد سراغم نمیومد جدیدا هم میگه رفتم شهرستان کار کنم و پول جورکنم….. نمیدونم راست میگه یا دروغ آخه کی میره شهرستان برای پول درآوردن وقتی همه میان تهران؟ یه وقتایی که عقلم درست کار میکنه میگم حق با

    سکوت ماشین را فرا گرفته بود و رستا هم توی خودش غرق بود. امیر نگاهی بهش انداخت و عاصی از این سکوت ابرو در هم کشید. -چرا حرف نمی زنی…؟! رستا نیم نگاهی بهش انداخت. -حوصله ندارم. این مسئله باید امشب برای همیشه تمام می شد. -یه مسئله

        تمام صورتش به آنی سرخ شد و خون بود که از چشمانش میبارید. اما بر خلاف تصورم هیچ اثری از بهت و تعجب در حرکاتش ندیدم.   یعنی میدانست؟! شاید همین دلیل بلایی بود که بر سر باوان آورده بود.   مردک دیوانه، به چه جرمی

            کاملا مشخص بود که میخواست بحثی به میان بیاورد تا همکلامش باشم. چرا نمیخواست متوجه شود که حضورش آزارم میدهد؟   _ چرا همش میاد دور و ور تو؟   قاشق را توی ظرف پلاستیکی کوبیدم و خیره‌اش شدم:   _ نمیدونم! میخوای از

            تا به خودم بیایم رفته بود، فرار کرد… نفس عمیقی کشیدم تا آتش تنم را خاموش کنم، دلم تنگ هم آغوشی بود اما خب، عقلم نهیب میزد، تصور اینکه اگر در آغوشش باشم و در ذهنم کس دیگری را با او تجسم کنم آزارم

        لحظه ای مونا جا خورد و ترس توی چشم و نگاهش از نگاه تیز رستا دور نماند. مونا سعی کرد حفظ ظاهر کند. – دیوونه شدی، چه آتویی…؟! این کارا در شان من نیست…!!!     رستا پوزخند زد. -مگه من گفتم چه کاری که این

    ×××     داخل ماشین جلو درب آگاهی بودند و میکائیل خورده فرمایشاتش رو به یزدان گوشزد می‌کرد: – حواست به رز باشه به شایان بگو از جلو در مجتمع یه قدمی اونور تر نره اگه بازداشت شدم جلدی کاری نکنید بزارید دو روزی بگذره بعد سراغمو بگیرید!