با گفتن:   -من الآن برمی‌گردم جناب.     از املاک بیرون زدم و حرصی تماس را وصل کردم.     -بفرمایید رعنا خانوم!   -الو س..سلام دنیزجان خوبی؟!     گریه می‌کرد…؟!     -خوبم… چیزی شده؟!   -من زنگ زدم یه چیزی بهت بگم.

      محمد با دکتر مینو حرف زد و ملورین تازه فهمید چرا محمد بهم ریخته بود.       دارو هایی که الان برای مینو تجویز کرده بودند رویش جواب نداده بود و حالا باید شیمی درمانی را شروع می‌کردند!     مینو تا خبر را شنید روی

    نگاه تهدید آمیزش را بین همه چرخاند … با جدی ترین لحنی که از خود سراغ داشت ، گفت :   – امروز روزِ خوشتون بود که بی خیالتون شدم ! دوباره بشنوم در مورد زندگی خصوصیِ من حرفی زدین و نظری دادین … همه تون رو به

            نفس عمیقی کشید و موهایش را چنگ زد:   _ نبودی حورا، ندیدی…نمیشنیدی، حرفایی که پشت سرت میزدن، چیزایی که میگفتن، مغزم سوت میکشید، وقتی هر روز میگفتن میری بیرون و لباسای جلف میپوشی، وقتی سعی میکردم نادیده بگیرم حرفاشونو، اما اون خواستگار نمایشی

            دستم را سمت دست خروج گرفتم:   _ میری… مجبوری بری، چون من تحملت نمیکنم!   سری به طرفین تکان داد:   _ هرکاری میکنم که بتونی تحمل کنی، هرکاری بکنی، بازم من جلوتم‌…خصوصا الان…   با رگ برآمده‌ی پیشانی‌اش دستش را به سمت

        مادرم با نگرانی به چهارچوب در تکیه زده بود. میترسید از تکرار دوباره ی آن اتفاق…   دروغ چرا؟ خودم هم میترسیدم… از آن عامر دیوانه که انگار دیگر هیچ چیز برای از دست دادن نداشت میترسیدم.   اما عماد جان من بود، پدر کودکم بود…

    از حالت صورتش موقع خوردن، گر گرفتم و دلم هرهر فرو ریخت…   وقتی سرش رو عقب برد و زبونش رو روی لب هاش کشید دلم لرزید…   چطور می تونست با یک حرکت ساده من رو به این حال بندازه…   دست لرزونم رو پایین اوردم و

            چشم باز کردم و در تاریکی سمت دیگر تخت را نگاه کردم که با قباد چشم در چشم شدم، وحشت زده و ترسیده دست به سینه‌ام گرفته هین کشیدم:   _ قباد؟   کمی جابجا شد:   _ ترسوندمت؟   اخم کردم و سریع

        کارش به سرم کشیده بود…   اما انگار که آنچه به رگ و پی اش نفوذ کرده بود شفا دهنده بود   نسبت به دقایق پیش کمی سرحال بنظر میرسید   گیج و سردرگم نبود   میتوانست سرپا بی ایستد   راه بیاید   تبش هم