گنگ درحالی که به سمت لحاف و تشکی که برایم گذاشته بود میرفتم، پرسیدم:

_ چرا خب؟ چیکار به اون دارم من؟

بی آنکه نگاهم کند پاسخ داد:

_ مادر نداره این پسر، جوونه، هم قد و قواره‌ی وحید پسرمه، صبحا میاد پیش من صبحونه میخوره، واس خاطر تو که نمیتونم بگم دیگه نیا!

رک بود، دوستش داشتم، از تعارف و رودروایسی چندان خوشم نمی‌آمد:

_ نه خاتون، حتما بیدارم کن پس، بی ادبیه خواب باشم!

بی حرف ظرف ترشی را به آشپزخانه برد، آخ که دلم میخواست دزدکی سراغش بروم و باقی‌اش را بخورم. زیادی خوشمزه بود!

در تشک فرو رفتم و پتو را به خودم پیچیدم، خنکای تشک و پتو لذت‌بخش بود.

کنجکاوی امانم را بریده بود، اینکه بدانم قباد نامه‌را خوانده یا نه…

چشمانم داشت گرم خواب میشد که صدای پیامک موبایلم بلند شد، از روی کنجکاوی چشم باز کردم، قباد را بلاک کرده بودم، دو خط کاری و شخصی داشت، جفتش را بلاک کرده بودم و فکر نکنم او باشد، آنتن دهی ضعیف بود!

موبایل را برداشتم، اسم کیمیا بود، سریع پیام را باز کردم:«داداشم زنگ زد، مثل اینکه فهمیده نیستی، خواستم خبر بدم حواست باشه!»

لبخندی زدم، در جواب برایش نوشتم:

«ممنون که خبر دادی، شب بخیر»

موبایل را سایلنت کردم، بعید نبود قباد پیگیر شود، با هر شماره‌ای!

سپس چرخیدم و پشت به موبایلی که روی حالت پرواز گذاشتم خوابیدم.

صبح با تکان‌های خاتون چشم باز کردم:

_ پاشو دختر، پاشو…دیروقته، الان اذان میدن.