حاجیه خاتون خوش خیال بود، قباد حتی باور نکرده که لاله خائن است، حتی سراغم را نگرفته جز یک تلاش بیهوده و جزئی هم زحمتی نکشیده!

انگار حتی برایش مهم نیست چه شده باشد!

_ نمیخوام خاتون، تا حلقومم رو غصه گرفته، نمیذارم دیگه پا بذاره تو زندگیم، نمیذارم بدترش کنه!

دستم را پس زد و با بدخلقی از جا برخاست:

_ خب برو خودتو بدتر بدبخت کن، مادر وحید شانس اورد اون مرتیکه مرد، مگه قباد هم میمیره که راحت شی؟

لحظه‌ای داشت از دهانم میپرید که بگویم خدا نکند، اما خود را کنترل کردم. دلم بدجور میخواستش، آغوش امنی که خودش خراب کرد…

آغوش امنی که جز خودش کسی نمیتوانست آرامشش را بگیرد!

اصلا کجا بود؟ چه میکرد؟ حالش از نبودنم چطور بود؟ کنجکاو نبود بداند حالم خوب است یا بد؟

راوی

درب مطب را زد، انگاری هنوز دکتر نیامده بود که کسی هم نبود، منشی در را باز کرد و رو به او با لبخند گفت:

_ اقای کاشفی، دکتر هنوز نیومدن…

با اخم سر تا پای منشی را از نظر گذراند و داخل رفت:

_ خیلی طول میکشه تا بیان؟

_ نه خبر دادن تو راهن، همسرتون نیستن؟

جلو رفت و روی صندلی نشست:

_ نه، با دکتر خصوصی کار دارم…

رنگ نگاه منشی تغییر کرد، متعجب و با لبخندی مضطرب لب زد:

_ خدای نکرده مشکلی پیش اومده؟

چشمانش را ریز کرد، منشی داشت ضایع بازی درمی‌آورد و او همین را میخواست:

_ میخواستم بدونم بچه‌م دقیق چند ماهشه!