با شنیدن حرف های بابا ، انگار پتکی تو سرم زده بودن

یعنی کار و تجارت ، از زندگی دخترشون مهم تر بوده که حالا بعد از ۱۵ سال از من میخواد پیداش کنم ؟

دِ آخه مگه لپ لپه ؟؟؟؟؟؟؟؟!!!!!!!!!…….

مامان چطور حاضر شده بود پاره ی تنش رو رها کنه ؟

خواهری که همه ی عمرم آرزوش رو داشتم ، ازم دریغ شده بود …

قلبم فشرده میشد

تماس های مارال و جواب ندادن هتی من …

چطور میتونستم جوابش رو بدم ؟

میترسیدم تو اون حال و اوضاع چیزی بهش بگم که باعث ناراحتیش بشه .

سوار ماشینم شدم ، مامان بهتر از هرکسی میتونست راوی این ماجرا بشه .

طولی نکشید که خودمو جلو در خونه دیدم و این بیانگر سرعت و وحشتناکم بود

سرعتی که خبر از دل آشوبم و ذهن نا آرومم  میداد

بدون اینکه ماشین رو تو پارکینگ ببرم ، وارد خونه شدم

مامان سراسیمه اومد جلوم :

– چیشده ماهان ؟ بابات چی شد ؟

از مقدمه چینی بدم میومد :

بابا که نه ، ولی یه دختر بیگناه ، ۱۵ سال پیش تبعید شده از خانواده و مادری که حق داشتنش رو داشته .

مردمک های لرزون مامان ، اگه تو هر شرایط دیگه ای بود باعث میشد زمین و زمان رو بهم بدوزم .

ولی الان …

انگار دافعه ای ناخواسته گرفته بودم

بعد از دقایقی که برام مثل قرن ها گذشت ، مامان لب به سخن باز کرد :

هیچی اونطور که فکر میکنی نیست

– مامان وسط دیالوگ یه فیلم هالیوودی نیستیما …

هیس ، بزار حرفمو بزنم .

نیشخند تلخ رو لبم ، دست خودم نبود :

بفرمایید ، مگه من جلوتونو گرفتم ؟

– اون موقع ها ، ۱۷  سالت بود

یه پسر نوجوون که همه فکر و ذکرش کار های شخصیش بود

حقم داشتی ، بالاخره اقتضای سنت بود .

من باردار شدم ، کاملا ناخواسته

میخواستیم سقطش کنیم ، اوضاع  جوری نبود که بتونیم بچه رو نگه داریم

برا همین به تو چیزی نگفتیم .

روز ها میگذشت و بعد از چند ماه فرستادیمت دبی ، پیش خاله نورا

به بهونه گشت و گذار و اینا

دلبستگیم به بچم بیشتر میشد

محمد هم همینطور ، ولی بروز نمیدادیم .

کارخونه رو ضرر افتاده بود و حتی از در خونه نمیتونستیم بیرون بریم

طلبکار ها و شرخر هاشون همه جا دنبالمون بودن

با بابات بحثم شد ، گله کردم … شکایت کردم از نبودنش و فریاد زدم از بدبختی که برا خودم و بچه ام رقم زده

خیالم از تو راحت بود . ولی دختر تو شکمم چی ؟ اون شب ، محمد از خونه رفت بیرون … تا چند روز هم برنگشت طلبکار ها همه جا دنبالش بودن و همینکه من رو پیدا نکرده بودن خودش کلی جای شکر داشت ‌‌منی که چهار تا خدمتکار داشتم ، کارم شده بود دعا و نذر و نیاز که خدای نکرده  پیدامون نکنن اینکه میگن یکی از عرش به فرش رسیده فقط مال فیلم ها نیست ‌‌‌‌از هر واقعیتی ، واقعی تره …

عصبی شدم :

مامان میشه انقدر طفره نری ؟ اصل قضیه رو بگو

– اونشب دردم شروع شد .

تا صبح به خودم پیچیدم ولی دیگه نمیشد …

نه میتونستم از در خونه بیرون برم و نه میتونستم بچه رو نگه دارم درد امونم رو بریده بود و محمد ، تو مهمترین لحظه ی زندگیم نبود

محمدی که یه ساعتش بدون من نمیگذشت ، حالا بخاطر بدهی و طلبکار هاش هفته های پی در پی خونه نمیومد که مبادا همینجا هم لو بره

منی  که تو رو تو بهترین بیمارستان تهران به دنیا آوردم و دکتر خصوصی داشتم

اونشب ، خودم شدم قابله ی خودم و بچه مو به دنیا آوردم

خودم ، با همین دستای خودم …

هنوز یادم نمیره دخترمو … لب های غنچه ایش ، چشم های درشت و آبی رنگش رو یادم نمیره .

اشک امون نداد که بتونه حرفش رو ادامه بده . من اما ، مشتاق شنیدن بودم .

شنیدن گذشته ای که تا به امروز ، به ناحق ازم پنهان شده بود ، مامان نفسی گرفت و دوباره گفت ، از اتفاقاتی گفت که …

– بچه مو دادم به برادرم ، ازش خواستم چند وقت نگهش داره

اونم قبول کرد ، ولی نگفت میخواد دخترمو ، پاره ی تنمو ،همه ی وجودمو ،  بده به یکی دیگه و به خیال خودش لطف بزرگی کرده در حقم  ..

مامان ، الان اون بچه کجاست ؟

هق هقش ستون های خانه را لرزاند :

– فکر می کنی دنبالش نگشتم ؟

نبود ، هیچ‌ جا نبود .‌

یعنی چی نبود ؟ بالاخره باید یه نشونی ازش باشه

– من تنها چیزی که فهمیدم ، این بود که کسی که بچه مو بهش دادن کارمند بانک بوده . فقط همین .

هوف کلافه ای کشیدم و از خونه زدم بیرون .

تو خیابون های خلوت تهران ، صدای جیغ لاستیک هام سکوت رو میشکست .‌  زنگ گوشیم باعث شد به اسم روی صفحه نگاهی بندازم و با دیدن اسم مارال ، جواب دادم :

الو بگو

– وا ، چته تو ؟

ببین مارال ، من الان واقعا شرایط حرف زدن ندارم .

دلمم نمیخواد چیزی بهت بگم که باعث ناراحتی بشه ، فردا صبح میام بیمارستان ، صحبت کنیم ‌ .

بعد هم بدون اینکه منتظر جوابش باشم ، گوشی رو قطع کردم .

از زبان نغمه ( مادر ماهان ) :

باز هم همون غم و افسردگی اومد سراغم . غم دختری که ۱۵ سال پیش از دستش دادم ‌

دختری که هنوز صدای گریه اش تو گوشمه ، نگاه گیراش جلو چشممه …

بچه ای که انگار واقعا لیاقتش رو نداشتم ‌

یعنی الان چه شکلی شده ؟

چجوری زندگی می کنه ؟

اصلا زنده است ؟ نکنه اذیتش کنن ..!؟

این خیالات عجیب نیست ‌

مادرم دیگر …

مادری که برای فرزندش فقط چند صباحی لالایی خواند و روی پا خواباندش .‌

دیگه آرزویی ندارم جز اینکه یک بار دیگه ببینمش. اون چشم های آبی رو ببینم که تو همه ی کابوس و رویاهام سرزنشم میکنه .

میدانی جانم … من دیگر به ته خط رسیده ام …