#از زبان ماهان

– استاد خسته نباشید

در جواب دانشجو هام فقط سری تکون دادم . کلافه بودم … عصبی ؟!!!! باید از کجا شروع میکردم ؟

کجارو میگشتم ؟  با سری پر از سئوال های بی جواب و دلی آشفته ، کیفمو چنگ زدم و از دانشگاه بیرون اومدم .

سوار ماشین شدم و با مامان تماس گرفتم :

الو سلام پسرم

– سلام ، مامان اطلاعاتی از اون دلالی که بچه رو فروخته داری ؟

دایی خدابیامرزت ، البته شایدم بهتره بگم خدا نیامرزتش … یه آدرس بهم داد ، به درد من که نخورد ولی شاید تو بتونی یه چیزی پیدا کنی .

با آدرس نصفه و نیمه ای که مامان داد ، رفتم تو یکی از جنوبی ترین محله های تهران .

ماشینو که پارک کردم ، وضعیت اسفبار مردم و لباس های پاره ی بچه ها .

یه دختر بچه ، با لباسی که انقد تو تنش زار میزد و رنگ و رو رفته بود که احساس میکردی متعلق به مادربزرگش بوده …

با دستای کوچولوش گوشه ی کتم رو گرفت :

عمو ، تو که انقده بچه مایه ای اینجا چیکار میکنی ؟

هم خندم گرفت از شیرین زبونیش و هم غمی رو دلم نشست که چرا یه بچه ی پنج ، شیش ساله باید این جوری حرف بزنه …

چرا باید بجای بازی کردن تو مهد کودک ، باید با حسرت به ام دبلیو مشکی رنگم خیره بشه و از تفاوت هامون بگه .

یه زن با عجله به سمتمون اومد و رفت سمت دختر بچه ، گوششو پیچوند :

هوی نرگس !!!!! چرا مزاحم آقا شدی ؟ مگه قرار نبود الان با بابات بری سرکار ؟؟ همش داری ول میچرخی .

رو به دختری که تازه فهمیده بودم اسمش نرگسه خیره شدم و با صدایی که عصبانیت توش موج میزد گفتم :

خانم اشک بچه رو در آوردی چیکارش داری ؟

با یاغی گری گفت : هششششششش

به تو چه ؟ وکیل وصیشی ؟ نون و آبشو میدی ؟

پنج ، شیش تا تراول از جیبم در آوردم و پرت کردم سمتش :

ولش کن اون بچه رو .

لحن کلامش تغییر کرد : خدا از بزرگی کمت نکنه آقا

دستی به نشونه ی سکوت بالا آوردم :

– تو کسی به اسم بی بی گوهر میشناسی ؟

آره ، از هرچی یادمه اینجا بوده

لامصب نمیمیره از دستش راحت شیم . اون در سفیده رو میبینی ؟

همیشه ی خدا هم بازه . بی بی گوهر اونجا زندگی میکنه .

با عجله رفتم سمت خونه ای که اون زن نشون داده بود

طبق گفتش در باز بود ، ولی به رسم ادب در زدم و یا الله گفتم

نگاهمو تو خونه که چه عرض کنم ، به خرابه ای که توش بودم چرخوندم

پیرزنی با چادر سفید نماز و گیس هایی حنا زده بود ..‌

کسی که میتونست پاسخگوی خیلی از سئوالات من باشه .

– ها چته ؟ مثل بز وایسادی داری نگاه میکنی ؟ کارتو بگو

یه چند تا سئوال داشتم ازتون ، امکانش هست بشینم ؟

– اووووو چه لفظ قلمم حرف میزنه برا من . بیشین بینیم باو

سری به تاسف تکون دادم ، سطح فرهنگ افراد ر‌و میشد از نوع صحبت و رفتارشون تشخیص داد .

با کراهت ، روی سکو نشستم و بی مقدمه شروع کردم :

ببینید من خواهرزاده ی محمد متین خازن هستم … ۱۵ سال پیش همین نامرد خواهرمو به شما داده تا بدینش دست یه خانواده دیگه .‌‌

– ها ؟ اصن منظورتو نمیفهمم

این وصله ها به من نمیچسبه .

دوتا تراول صد تومنی گذاشتم جلوش :

الان چی ؟ یادت اومد ؟

– چقد خسیسی بابا ، یکم سر کیسه رو شل کن.

یه صد تومنی دیگه هم گذاشتم کف دستش و منتظر چشم به دهانش دوختم :

چند سال پیش ، این دایی جونت یه نوزاد دختر رو آورد پیشم ‌ که براش بفروشمش . میگفت بابای بچه ورشکست شده و فراریه و مادره هم تو خرج خودش مونده چه برسه به بچه .

منم یه انعامی گرفتم و قرار شد بچه رو براش آب کنم .

یه مردی رو میشناختم ، کارمند بانک بود . سنی هم نداشت ، جوون بود حدودا ۳۰ سالش بود اونموقع ‌دستش تو کار های خیر بود و بخیر و یادم نمیاد کسی رو دست خالی از در خونش رونده باشه ‌

خلاصه رفتم سراغش و با یکم آه و ناله و سعی کردم بچه رو یجوری بندازم تو دامنش .

گفتم بچه که بزرگ شد ، میفرستمش تو خیابونا گدایی کنه

اون بنده خدا هم دلش به رحم اومد و بچه رو خرید ..

انصافا خوبم خرید .

عصبی از اینکه اینطور راجع به یه انسان حرف میزد که انگار یه کالا بود بهش توپیدم :

خانم ، آدرسی هم داری از این بندگان خدا .

لبخند مرموزی زد ، جوری که دندون های زردش ، مشخص میشد :

– خب آخه میدونی ، من حافظم یاری نمیکنه .

دوتا تراول دیگه هم گذاشتم جلوش ، این پول ها چیزی نبود در برابر پیدا کردن خواهرم .

آدرسو که داد خیالم راحت شد

آدرس ، متعلق به یکی از محله های بالاشهر بود و این آسوده خاطرم میکرد از اینکه تو این سالها ، خواهرم خوب زندگی کرده ‌

پامو تا ته رو گاز فشار دادم ، دلهره و ترس عجیبی تنم رو فرا گرفت

از طرفی خوشحال ، بابت پیدا کردن خواهر از دست رفته

از طرفی دل نگرون ، برای واکنش خودش و خانوادش .

چهل مین بعد رسیدم و سرکوچه ، ماشین رو پارک کردم .

از یه آقایی که داشت رد میشد پرسیدم :

سلام آقا ، ببخشید شما مال همین محل هستید؟

– بفرمایید ، امرتون

شما آقای معینی میشناسید ؟

– اون خونه ای که در سفید بزرگ و سلطنتی داره ، مال جناب معینی هست .

ممنونم

نویسنده : ترنج