رفتم تو آشپزخونه و آب رو ریختم تو کتری برقی

پودر های هات چاکلت رو تو لیوان ریختم و منتظر جوش اومدن آب شدم .

یعنی آخر ماجرا چی میشد ؟ چی برام رقم زده بود زندگی ؟ همون شبی که بابام بهم واقعیت رو گفت ، خیلی هم تعجب نکردم . از گوشه و کنار یه حرفایی میشنیدم ولی دلم نمیخواست باورش کنم . خب ، بازم چیزی تغییر نکرد . خونواده واقعی آدم کسایی ان که دوسش دارن و بزرگش کردن . آیا غیر از اینه ؟

همه چیز که به خون نیست ‌.

آب جوش رو ریختم تو فنجون ها و چند تا شکلات تلخ هم گذاشتم کنارشون ‌ .

همونطور که سینی رو گذاشتم رو میز

به بچه گفتم :

میگم ، آخر هفته برنامه تون چیه ؟

زهرا : من که آزادم

ملیکا : منم آزادم ، چطور مگه

هیچی ، سپیده زنگ زد بم گفت میخواد تولد بگیره آخر هفته ، واسه همین گفتم . حالا قطعا به خودتون زنگ میزنه .

زهرا : تو میخوای بری ؟

دیگه وقتی سپیده دعوت میکنه نمیشه نرفت .

ملیکا : کادو چی میخواین بدین شما ؟

من که یه انگشتر نقره چند وقت پیش خریده بودم برای کادو ، همونو میدم .

زهرا : نمیدونی کیا دعوتن ؟

فک کنم همه ی بچه ها هسن

– وای من لباس چی بپوشم ؟؟؟

هوف کلافه ای کشیدم :

ملیکا الان همه ی مشکلات حل شده ، فقط لباس تو مونده ؟؟

اگه منظورت از مشکل خونوادته که اصن اصن نگران نباش ، تا تهش پشتتیم ‌

فنجون هات چاکلت مو برداشتم و مشغول خوردنش شدم

گوشیم زنگ خورد . دکمه وصل تماس ، و بعدش هم گذاشتمش رو اسپیکر و صدای سپیده تو سالن پیچید :

سلام بر غزال فراری

– سلام سپی (مخفف سپیده) چطوری ؟

قربونت ، به خوبی تو . میای پنجشنبه مگه نه ؟

– صبر کن مامان و بابام بیان ازشون اجازه بگیرم . ولی ممکن هم هس نیام

وای غزال خفه شو . من هرچی پسر بوده حذف کردم از تو لیست

حتی بابا و داداشمو

آهنگ هم فقط لایت و بی کلامه

حاجی همه رو اوکی کردم فقط بخاطر اینکه تو باشی . بخدا نیای غزال ، هم جشنو کنسل میکنم هم میام اول تو رو میکشمت بعدشم خودمو .

با خنده گفتم : چشمممممم ، میام داداش ، میام . تو به اعصابت مثلث باش‌ .

خو پس حله ، منم برم به بقیه بچه ها زنگ بزنم . راستی نقاب بالماسکه هم بزن ، البته اگه دوست داشتی .‌

چشم ، امر دیگه ؟

– امر که نه عرضی نی ، بای

بای .

بچه ها هم یه بیست دقیقه بعدش رفتن و منم یکم اتاقمو جمع و جور کردم و بعدش مشغول کتاب خوندن شدم . مغازه ی خودکشی ، کتابی که هرکس اسمش رو ببینه فکر میکنه چه موضوع وحشتناکی داره .

با یاد آوری خاطره ی این کتاب خنده ای مهمون لبام شد .

بابا و مامان عاشق مطالعه بودن و همیشه مشوق من و مهراد تو این زمینه . دقیقا دی ماه پارسال بود که با بابا رفتم کتابخونه و وقتی از مسئولش پرسیدم :

ببخشید آقا ، کتاب مغازه ی خودکشی دارید ؟

هنوز قیافه ی هنگ طرف یادم نمیره و بماند که چقدر نصیحتم کرد از اینجور کتابا نخونم و برای روحیم مناسب نیست .

رمانی که بر خلاف اسمش ، از اوج نا امیدی رسیدن به اوج خوشبختی و خوشحالی .

پسری که انگار پیامبری شده بود برای این گروه خسته از زندگی و وقتی به کام مرگ رفت ، که هدایتش به پایان رسید .

:::::::::::::::#دو روز بعد

در حال انتخاب لباس بودم واسه تولد سپیده . در آخر هم یه لباس گیپور آستین بلند مشکی ، به همراه شلوار دم پا گشاد قرمز و نقاب بالماسکه مو برداشتم . کیف لوازم آرایش مو گذاشتم تو وسایل و زنگ زدم به تاکسی تلفنی . وقتی گفت که پنج دقیقه دیگه اینجاست ، سریعا وسایل رو برداشتم و از مامان و بابا خداحافظی کردم .

رفتم دم در ، که ماشینی جلو پام ترمز زد . با دیدن مشخصاتش متوجه شدم همون تاکسی ای هس که قرار بود بیاد .

صندلی عقب نشستم ، همزمان راننده که پسر جوونی بود آینه رو رو صورتم تنظیم کرد ، که اصلا از کارش خوشم نیومد و با اخم نگاهم رو به پنجره ی کنارم دوختم .

حدود ربع ساعت طول کشید و وقتی به مقصد رسیدیم قبل از اینکه پیاده بشم ، مرده گفت :

ببخشید میتونم شماره تونو داشته باشم ؟

با عصبانیت پیاده شدم و در رو محکم بهم کوبیدم ، مردتیکه هیز .

با اون کفش های پاشنه بلند مشکی ، قدم های عصبی و محکم بر میداشتم

قبل از اینکه دکمه آیفون رو فشار بدم در باز شد و سپیده اومد به استقبالم :

به به ، غزال خانوم . میگم میزاشتی الانم نمیومدی

با تعجب نگاهی به ساعت انداختم

طبق معمول آن تایم رسیده بودم :

وا ، دقیق رسیدم که

با لحن شیرینی گفت : عزیزم تو صاحب خونه ای ، واسه همین باید زودتر میومدی

خبه خبه ، زبون نریز .

با خنده رفتم داخل و با دیدن زهرا گفتم : به ، چه عجب . یه بار زود رسیدی

– به کوری چشات گلم .

لبخندی به لحن حرصیش زدم و رفتم سمت اتاقی که سپیده گفته بود برای تعویض لباس و آرایشه

لباس هامو عوض کردم و رژ لب صورتی کم رنگی روی لبام زدم و خط چشم روباهی کشیدم

مژه هام انقد پر ، فر و مشکی بودن که اصلا نیازی به ریمل نداشت ‌

در آخر نقابم رو زدم و رفتم تو سالن

صدای آهنگ انقد بالا بود که صدا به صدا نمیرسید . یکی از خدمتکار ها سینی شربت رو بهم تعارف کرد و من هم از بین نوشیدنی ها ، یه آب پرتقال برداشتم ‌

خانواده سپیده ، فوق العاده پولدار بودن و داشتن چند تا خدمتکار کاملا عادی بود .

کنار زهرا و ملیکا نشستم :

خب ، چه خبر ؟

– خبرا که دست توئه

فعلا که چیزی نگفتن ، اصل کاری فردا شبه .

دیگه حرفی بینمون رد و بدل نشد و

به رقص بچه ها با این آهنگ خیره شدم :

حاجی بابا این بابی وَرنمیداره صَدبار بهش زنگ زَدم

عه عه عه وایسا برَداشت جواب داد

الو بابی صِدا منو داری …

نَگو هَنوز خوابی مَنو هَم اتاقیم

────

الان چَند ساعَته که فَقط رو دافاییم

حاجی نَسخیمون زده بالا هَمین پایین

نیومَده حوصلمون سَر رفته …

ما که مُشتری خودتیم داش هَر هفته

────

بلند شدم و یه چرخی بین بچه ها زدم .

که یهو ستاره گفت :

چی شده غزال اومده مهمونی کفار؟

همونطور که آب پرتقالم رو میخوردم با لحن شیرین ، اما حرص دراری گفتم :

ستاره جون ، نگو اینجوری

بعدشم ، سپیده هرکسی نیست .

میبینی که ، اونقدر به عقاید مهمونش اهمیت میده که مهمونی رو به این سبک برگزار کرده .

منتظر شر و ورایی که میخواست بگه نشدم و رفتم کنار سپیده ، که پیشدستی کرد :

غزال بیا وسط ؟

– میدونی که اهلش نیستم

بازومو کشید :

غزال توروخدا بیا دیگه ‌

گونشو بوسیدم :

نه سپی ، من نمیام . تو رو جای منم قر بده .‌‌

نویسنده: ترنج