⭕️قسمتی از رمان دچار نوشته مهرناز.ابهام

💫🌟شروع پارت‌گذاری به زودی

روی تخت با بالاتنه‌ی لخت خوابیده و فقط یک شلوار سیاه به تن دارد. بدنش پر از زخم و کبودی و پانسمان‌هایی است که سامان روی زخم‌های عمیقش بسته.
به سمتش قدم برمی‌دارم و صدای پایم را که می‌شنود سر برگردانده نگاهم می‌کند.
حتی صورتش هم پر از زخم است. کنار تختش می‌ایستم.
_تمیز شدین، دیگه بوی گند نمیدین

خنده‌اش می‌گیرد و از دردِ زخمِ کنار لبش که کشیده شده، ابرو در هم می‌کشد.
سرزنش‌گر نگاهش می‌کنم و انگشتم را روی زخم کوچک شانه‌اش می‌کشم.
_کاش می‌دونستم کی این بلا رو سرتون میاره

درد دارد و چشم‌هایش بی‌رمق است. دستم را با دست استخوانی و زخمی‌اش می‌گیرد، روی قلبش می‌فشارد و زمزمه می‌کند
_تسکینم بده

کف دستانم را آرام روی کبودی‌ها و زخم‌هایش می‌گذارم. دستش را پشت کمرم حلقه می‌کند و زمزمه‌وار می‌گوید
_این‌بار نوازش جواب نمیده. داغونم
_باید برین بیمارستان
_بیا روی تنم لی‌لا. زخمامو بپوشون

متعجب نگاهش می‌کنم و می‌گویم
_آخه… چجوری؟

مرا روی بدن خودش می‌کشد و صورتم در گردنش فرو می‌رود. سینه‌اش گرم است.
_دکمه‌هاتو باز کن
_دیگه چی؟ نذارین جاهای سالمتونم من بزنم داغون کنما
_می‌دونی کاریت ندارم. فقط می‌خوام پوستت به پوستم بخوره

عماد است او. دستش هرز نمی‌رود.
طوری خوابیده که سوتینم و بدن لختم را نمی‌بیند. دکمه‌های بلوزم را آرام باز می‌کنم. می‌خواهم حالش خوب شود. جان من است او.
نفس عمیقی می‌کشد و انگشتان هر دو دستم را در انگشتانش قفل می‌کند. پاهایم را انگار به پاهایش گره زده و هرگز فکر نمی‌کردم روزی چنین چیزی را با عماد شاکریان تجربه کنم.
اولین بار است اینقدر به او نزدیکم و برآمدگی‌های بدنش را حس می‌کنم و گر می‌گیرم.
ولی او فقط مرا بو می‌کند و نفس می‌کشد.
_تو شفایی… هیگیا

هیگیا در اساطیر یونانی الهه‌ی شفادهنده و سلامتی است و او گاهی مرا با این اسم صدا می‌زند.