بدون اینکه ذره ای از جایش تکان بخورد یا به خاطر تقلاهای سراب به زحمت بیفتد، سر سمتش چرخاند و خنده ی تو گلویی کرد.

_ چیکار میکنی دقیقا؟!

دستش را به ضرب کشید، سراب که انتظارش را نداشت از زمین کنده شده و سرش محکم به سینه ی حامی برخورد کرد.

آخی گفت و حامی از وارفتگی اش استفاده کرد و او را با چند قدم بلند داخل خانه کشاند.

سراب تا به خودش بجنبند و از اتفاقات افتاده خبردار شود، خودش را چسبیده به حامی و داخل اتاق کوچکش دید.

حامی دست مشت شده اش به دور چادر را باز کرد و همین که چادر از روی سرش سر خورد، خبیثانه گفت:

_ واسه کی چادر چاقچور کردی؟ دو روز پیش زیرم بودی به همین زودی یادت رفت؟!

سراب به گوشه ی پیراهن حامی چنگ انداخت و ملتمس گفت:

_ تو رو خدا کاریم نداشته باش، بگذر ازم، تو رو جون مادرت ولم کن…

پشت دست حامی محکم روی لبهای لرزانش نشست و نفسش را بند آورد. موهایش را میان انگشتان مردانه اش پیچاند و کشید.

از درد و سوزشی که در کف سرش حس میکرد به گریه افتاد و با زاری به دستهایش آویزان شد تا رهایش کند اما حامی روی صورتش خم شد و با تحکم غرید:

_ دفعه آخرت باشه اسم مادر منو به زبونت میاری، فهمیدی؟

سراب برای خلاص شدن از آن درد هر کاری میکرد. سرش را تند و تند تکان داد و بیچاره وار نالید:

_ غلط کردم… غلط کردم… چشم چشم… دیگه نمیگم…

با پرت شدنش روی زمین، دستانش را به سرش رساند و پر از درد زار زد.

_ آخ سرم… خدا لعنتت کنه نامرد…

_ باز گوه خوردی تو؟!

ترسیده دست روی لبهایش گذاشت تا ناخواسته چیزی نگوید و روی زمین عقب عقب رفت.

حامی به اویی که حس میکرد در قتلگاه خود نشسته و منتظر قربانی شدن است، نگاهی انداخت.

آرام سمتش رفت و سراب از شدت ترس به سکسکه افتاد.

برای بار چندم بود که در دلش اعتراف میکرد آرامش حامی ترسناک تر از عصبانیت و وحشی گری اش است.

چون گنجشکی زیر باران مانده به خود میلرزید که حامی مقابلش نشست.

_ دردت چیه؟ تو که میدونی من کارمو میکنم چرا اعصابمو بهم میریزی؟

سراب مردمک لرزان چشمهایش را که در دریایی از اشک غرق شده بود، به نگاه بی احساس و سرد حامی داد.

حامی کلافه پوفی کرد و دست سراب را از مقابل دهانش کنار زد.

_ تو اگه ناراضی بودی همون بار اول دهن منو سرویس میکردی، تن خودتم میخاره که لالمونی گرفتی!

حالا این ادا اومدنات محض چیه، الله اعلم!

سراب متاسف سری تکان داد و پلک بست. هر چه میگفت در سر این پسرک از خود راضی نمیرفت.

_ کارتو بکن و برو.

حامی نیشخندی زد و حق به جانب گفت:

_ دیدی تنت میخاره؟!

سراب با دردی که در اعماق قلبش حس میکرد، سر پایین انداخت و آرام و بی صدا اشک ریخت. صدای حامی چون ناقوس مرگ بود برایش.

_ وقتی دیدم دختر نیستی حدس زدم که اینکاره ای! پاشو برو سر و روتو بشور رغبت کنم بهت دست بزنم!

سراب شنید و شنید و بالاخره طاقتش طاق شد. تحمل شنیدن مزخرفات حامی را نداشت که بی هوا دست بلند کرد و صدای سیلی ضعیفش در اتاق کوچک پیچید.

از خشم و ترس و نفرت به خود میلرزید و حامی با چشمانی گشاد شده به دست در هوا مانده اش زل زده بود.

_ چه گوهی خوردی حروم زاده؟!

سیلی سراب با آن دستان کوچک و ظریف درد نداشت، اما غرورش اجازه نمیداد که سراب را به حال خود رها کند.

سراب دستش را مشت کرد و پر از نفرت و میان گریه زمزمه کرد:

_ گوهی که خیلی وقت پیش باید میخوردم!

حامی هیستریک خندید و چون دیوانه ها سمت سراب حمله کرد. سراب را روی زمین خواباند و هیکل تنومندش را روی سراب انداخت.

سراب جیغی کشید و دستانش را به سر و صورت حامی کوبید اما در کسری از ثانیه توسط حامی مهار شد.

_ هار شدی؟

تاپ نازک سراب را با یک حرکت پاره کرد و با تکه ای از تاپ دهانش را محکم و بی رحمانه بست.

سراب هر چه زور زد جز اصواتی نامفهوم چیزی از دهانش خارج نشد. حامی نیشخندی پیروزمندانه زد و سراب را دمر روی زمین خواباند.

با تکه ی دیگر تاپ دستانش را پشت کمرش بست و خیره به شاهکارش، چشمانش برقی زد.

او را برگرداند و سراب از درد دستانش ناله ای کرد. چیزی که جلوی چشمان حامی را گرفته بود نه شهوت بود و نه نیاز، تماما خشم بود و خشم!

تا خشمش را سر سراب خالی نمیکرد آرام نمیشد. روی زانوهایش ایستاد و دستش که سمت دکمه ی شلوارش رفت، سراب باز هم به تکاپو افتاد.

اما تمام تلاش هایش بی نتیجه ماند و حامی مقابل چشمان از حدقه بیرون زده اش، لخت شد!

دستش را به کمر شلوار سراب رساند و زیر چشمی نگاهش کرد.

_ امروز دو بار سیلی خوردم و تاوان هر دو رو قراره تو بدی!

قلب سراب جوری تند میزد که صدایش را به وضوح میشنید و هر آن ممکن بود قفسه ی سینه اش را شکافته و بیرون بزند.

_ هرزه کوچولومون تنبیه دوست داره؟ هوم؟ دلت تنبیه میخواد؟

شلوارش را که تا زانو پایین کشید، سراب پاهایش را چفت کرد و سرش را به شدت تکان داد.