ترسم یواش یواش می ریزد ،سرعت را بالا می برم و تا خود ویلا یک کله رانندگی می کنم .

 

 

به ویلا که می رسیم نگاهی سمت آن دو می اندازم .

 

 

پدر دختر غرق در خوابند، ناخودآگاه لبخند به لبم می اید که خیلی بادوام نیست .

 

 

این قاب قرار نبود برای من تکرار شود …

 

 

زهرمارم می شود ،کلید ندارمم ، دلم هم نمی آید بیدارش کنم خیلی خسته به نظر می رسد. .

 

 

پیاده می شوم و آیفون را می زنم .

 

– خانوم جان شمایین ؟

 

 

– بله میشه درو بزنید کلید همراهم نیست .

 

 

– چشم چشم .

 

 

ماشین را که پارک می کنم بعد مهبد را بیدار می کنم .

 

 

گیج چشم باز می کند ،دست دراز می کنم و دخترک خواب آلودم که سخت خوابیده بود را از بغلش می گیرم ‌.

 

 

– رسیدیم ؟

 

 

هومی می گویم و او چشم‌هایش را می مالد .

 

 

 

 

 

 

دو هفته برای کنار آمدن زمان کمی است اما من در این دو هفته کنار می ایم .

 

 

با مهمان امروز و فردا بودن بابا با موقتی بودن مهبد در زندگی ام کنار می آیم …

 

 

 

بعد آن شب دیگر ندیدمش ، هروز راننده می فرستاد تا تحت الحفط به بیمارستان برساندم و برم گرداند به ویلا.

 

 

خودش هم شب به شب حوالی ده شب پیدایش می شد.

 

 

می نشست توی ماشین و خاتون را می فرستاد پی آوا .

 

 

از توی ماشین بیرون ویلا با دخترش رفع دلتنگی می کرد و تو نمی آمد و من از پشت پنجره نگاهشان می کردم از آن دورها ….

 

 

طی این دو هفته چندباری مرحمت جون به دیدنم امد البته با مشایعت یاسین .

 

 

او اما تو نمی آمد و چه خوب که نمی آمد رو نداشتم در چشمش نگاه بدوزم و از خجالت اب نشوم .

 

 

خودم را هنوز مقصر خراب شدن رفاقتشان می دانستم .

 

 

من باعث و بانی کدورت بینشان بودم و هیچوقت از این بابت دلم با خودم صاف نمی شد .

 

 

آیفون که به صدا می اید ، قلبم به تالپ و تلوپ می افتد عین دخترهای چهارده ساله ….

 

 

عقربه‌ها که به ده نزدیک می شد ، انتظارش را می کشیدم . عادتم شده بود این مدت .

 

 

 

لباس خوب به آوا. می پوشاندم و زیرلب غر پدر را به دختر می زدم، او هم بی خبر از همه جا ریسه می رفت .

 

 

کلاه منگوله دار اوا را سرش می کنم و دخترک خوش خنده برایم می‌خندند ، لپش را می‌بوسم .

 

 

– بابای دخترم هم اومد .

 

 

 

#پارت471

 

– بابای دخترم هم اومد .

 

می خندد و من صورتم را به گردنش می مالم که ریسه می رود ..

 

 

– می خندی ؟ ای بی معرفت نکنه اونو بیشتر از من دوست داشته باشیا ..‌

 

 

بلندتر می خندد و من هم ناخودآگاه لبم کش می آید .

 

– قربونت برم من که این همه قشنگ می خندی .

 

– خانوم جان ؟

 

می دانم که برای بردن آوا آمده است . بی. حرف بچه را می دهم بغلش .

 

 

– شیطونی نکنه کلاهشو دراره خاله خاتون .

 

پوست لطیفش را نوازش می کند .

 

 

– نه خانوم دخترم خیلی خانوم تر از این حرف هاست …. با اجازتون ببرم بچه رو اقا بیرون منتظره .

 

 

– ببر خاتون .

 

 

خاتون که بچه بغل از در بیرون می زند من هم از روی کاناپه برمی خیزم و سمت پنجره می‌روم به عادت این دو هفته لای پرده را کنار می‌زنم .

 

 

سهم من از او می شود تماشای پشت شیشه ، آن هم پنهانی .

 

 

 

می بینم که پیاده می شود و آوا را از بغل خاتون می گیرد .

 

 

می بینم که دخترکمان چطور ذوقش را می کند ، می بینم که خرس پشمالویی را پیش چشمش تکان تکان می دهد .

 

 

 

کار هرشبش بود ، هرشبی که به دیدنش می آمد ، یک متاع داشت یک هدیه ، عروسک ، پاپوش …

 

 

 

سوار ماشین که می شوند ، چیز زیادی دیگر نمی‌بینم ، اه می کشم و از پشت پنجره کنار می روم .

 

 

 

 

 

#پارت472

 

 

اه می کشم و از پشت پنجره کنار می روم .

 

 

سمت کاناپه برمی گردم و به تلویزیون خاموش چشم می دوزم .

 

 

 

– توکا خانوم ؟

 

 

نفهمیدم کی آمد انقدر که در هپروت خودم غرقم .

 

– بله ؟

 

تردید را در صورتش می بینم . ابرو بالا می اندازم .

 

– چیزی شده ؟

 

 

نگاهش را به زمین می دوزد .

 

– نه …ولی فضولی نباشه خانوم …. میگم حیف نیست ؟

 

 

سوالی نگاهش می کنم . متوجه نمی شوم .

 

 

– چی ؟

 

 

– زندگیتون خانوم ، شما اینجا تنها ، آقا اونجا ویلون سیلون… بخدا فضول نیستما ..‌ نگید سرش به لاک خودش نیست … ولی دله دیگه می سوزه … حیف شما و آقا و اون طفل معصوم هست … بچه پدر و مادرش رو کنار هم می خواد …

 

 

لبخند بی معنی می زنم ، حق با او بود ولی او چه می دانست از مسیری که مارا به اینجا رسانده بود ؟

 

شرمگین می گوید :

 

– ناراحتتون که نکردم ؟

 

 

– نه خاتون ناراحت نشدم.

 

 

– بخدا دلم می سوزه که میگم .

 

فقط لبخند میزنم .

 

 

 

#پارت473

……..

 

 

پنجه‌های کوچکش را می گیرد و می‌بوسد و با اشتیاق وصف ناشدنی به صورتش خیره می شود .

 

 

– چه خوشگل کردی تو پدرسوخته !

 

 

آوا می خندد و مهبد لبش از دو سو کش می آید . قشنگ می خندید خیلی قشنگ …

 

 

– خوش خنده کی بودی تو ؟ هان ؟

 

 

پیشانی ‌اش را می بوسد و بینی‌اش را به گونه ‌اش نزدیک می کند و عمیق بو می کشد .

 

 

بوی شامپو بچه می داد ، بوی تمیزی . .

 

 

 

– خاتون رو بگم بیاد دخترمو ببره برا مامانش؟ دیروقته از ساعت خواب دخترم گذشته … هوم ؟

 

 

لب‌هایش آویزان می شود ، مهبد ملایم با شستش گونه‌اش را نوازش می کند .

 

 

انگار دخترک می فهمید که لب آویزان می کرد و نارضایتی نشانش می داد .

 

 

– فردا میام می بینمت خب ؟

 

 

گونه ‌اش را می بوسد .

 

 

– به اون مامان نامهربونت هم سلام برسون .

 

 

اوا فقط با آن چشم های درشت نگاهش می کند .

 

به سینه می فشاردش و گوشی را برمی دارد و با خاتون تماس می گیرد .

 

 

– جانم اقا ؟

 

 

– بیا بچه رو ببر برا مادرش خاتون .

 

 

 

#پارت474

 

– تو نمیاین آقا ؟

 

دخترک را می سپرد دست خاتون ، مشت کوچکش را سمت دهانش برده و با اشتیاق ملچ ملوچ می کند .

 

 

لبخندی به اوا می زند و بی انکه که نگاه از او بگیرد در جواب خاتون می گوید :

 

 

– نه ،خوب بپوشونش سرده هوا …

 

 

خاتون چندبار پشت سرهم چشم می گوید .

 

 

 

مهبد از گونه تپل آوا بوسه می گیرد و دخترک برای برگشتن به بغلش بی تابی می کند بهانه می گیرد از سر ‌.

 

 

 

مهبد پنجه کوچک اوا را می بوسد و عقب می رود .

 

 

– دیگه امری با من نیست اقا ؟

 

– نه ،چیزی کم و کسر نیست ؟

 

 

خاتون اوا را پتو پیچ به سینه خودش می چسباند .

 

 

– نه از دولتی سر شما کم و کرسی نداریم …

 

 

سوئیچش را در دست تاب می دهد .

 

 

– سرما نخوره .

 

– نه می برمش الان …

 

 

انها که داخل ویلا می شوند او هم به موهایش چنگی عصبی می زند و می‌رود سمت اتومبیلش .

 

 

 

بلاتکلیف به ساختمان ویلا خیره می شود .

 

 

عطر آوا را هنوز زیر بینی دارد ، تلفیقی از شامپوی بچه و لوسیون …

 

 

 

مشتش را به فرمان می کوبد و زیپ کاپشنش را باز می گذارد .

 

 

کمی التهاب دارد ، تازگیا گرمایی شده زود به زود عرق می کند .

 

 

صدا از گوشی موبایلش بلند می شود ، به صفحه از روی هولدر نگاه می اندازد، حنیف است . تماس را وصل می کند .

 

 

– شیری حنیف یا روباه ؟

 

 

مرد قهقهه سرمست می زند .

 

 

– فکرکن یه درصد روباه باشم رئیس .

 

 

 

#پارت475

 

لبش را انحنا می دهد و با رضایت سر به پشتی صندلی تکیه می دهد. از کی منتظره این لحظه بود ؟

 

 

 

شمار ماه و روز و ساعت و دقیقه و ثانیه‌اش را دارد . لحظه شماری کرده بود برای این روز ، روز انتقام .

 

 

– پشت خطی آقا ؟

 

سیگاری اتش می زند . کامی عمیق می گیرد .

 

 

– هستم . خوب ازشون پذیرایی کردی ؟

 

 

مرد غش غش می خندد.

 

– بیای می بینی چه پذیرایی مبسوطی کردیم .

 

 

– بفرست ادرسو .

 

 

– ای به چشم .

 

 

حنیف که آدرس را می فرستد یک لحظه هم لفتش نمی دهد بی فوت وقت به سمت آدرسی که فرستاده حرکت می کند .

 

 

یک سوله بیرون شهر، در کنار بیغوله ای که سگ هم کنارش پرسه نمی زد .

 

 

مو لای درز برنامه ‌اش نمی رفت .

 

 

 

#پارت476

 

 

سیگار چندمش هست را یاد ندارد ولی حس می کند حجم وسیعی از ریه‌اش را سیاه کرده است .

 

 

 

از آن سوله صدای ناله و داد و هوار به گوش می‌رسد .

 

 

دو مرد هیکلی . ان بیرون نگهبانی می دادند در آن سرما .

 

 

از آدم های حنیف بودند .

 

 

از قیافه هاشان خلاف می بارید‌.

 

 

یکی از ان دو مرد تمام صورتش را خالکویی کرده بود و یک ابرویش را تیغ زده بود .

 

 

به اخترامش کنار می روند ، هرچه به سوله نزدیک می شود صدای داد و هوار و نک و ناله نزدیک تر می شود .

 

 

داد و هوار مردانه و جیغ و نک و ناله زنانه .

 

 

محکم گام برمی دارد .

 

 

بارها این لحظه را با خود تداعی کرده بود ، بارها و بارها .

 

 

 

با نیشخند خیره آن سه می شود که مبسوط از دست حنیف پذیرایی شده بودند .

 

 

 

 

#پارت477

 

 

هر سه را به صندلی با طناب بسته بودند، لخت و پتی و خونین و مالین‌.

 

 

حتی لباس زیر هم به تن نداشتند در آن سرما سگ لرز می زدند .

 

 

– راضی هستی رئیس ؟ پذیرایی در خور بوده ؟

 

 

دست به جیب گام برمی دارد .

 

حنیف نیشش را ول داده و بالای سر یکی از آن سه نفر که لبش چاک خورده و بادمجان پای چشمش سبز شده ایستاده است .

 

 

 

– حنیف ؟

 

یکی از ادم‌های حنیف برایش صندلی می گذارد مقابل آن سه تن می نشیند . با صلابت با گردنی افراشته .

 

 

– جونم اقا ؟

 

 

– بچه بودیم یه ضرب المثلی می گفتن ، کوه به کوه نمی رسه … یادته بقیش چی بود ؟

 

 

– اما ادم به ادم می رسه اقا …

 

 

هومی می کشد و بشکنی در هوا می زند .

 

 

– آفرین همینه …

 

پا روی پا می گذارد و یکی از آن سه نفر که هنوز زبانش به سقف دهانش نچسبیده می گوید :

 

 

– مارو کشوندین اینجا که چی ؟

 

 

سیگار دیگری اتش می زند .

 

– بد می گذره مگه ؟

 

 

– تهتون به کی می رسه ؟

 

 

مهبد نیشخندی توأم با خونسردی می زند و می‌گوید:

 

 

 

– بکن ننتم ، کردم پولشم ندادم . حالا گرفتی تهم به کی می رسه ؟ یا بیشتر بشکافم ؟

 

 

 

 

#پارت478

 

 

مردك هیکلی کبود می شود .

 

 

خودش را روی صندلی تکان می دهد ولی عوض رهایی پس گردنی نصیبش می‌شود آنهم از دست سنگین لطیف .

 

 

 

– بتمرگ سرجات .

 

 

مرد ناسزایی می گوید که مهبد با خونسردی از روی صندلی برمی خیزد.

 

بی انکه چشم از او بردارد سمتش می رود .

 

 

 

مرد هنوز با دریدگی نگاهش می کند . مهبد مقابلش می ایستد از بالا به پایین نگاهش می کند با تحقیر .

 

 

– می خوای بدونی من کیم ؟ هوم ؟

 

 

مرد فقط نگاهش می کند ، دود سیگارش را در صورتش فوت می کدد و مرد رو برمی گرداند .

 

 

 

با خونسردی سیگارش را بر روی صورت مرد خاموش می کند و بی توجه به ناله های درد آلودش می گوید :

 

 

– من ملک عذابتم ! من اونیم که می خواد خشک خشک بذاره درت …

 

– نباس بدونیم چرا ؟ کینه کردی دادی ادم هات لت و پارمون کنن یک کلام نباس بدونیم به کدوم خبط و خطا ؟

 

نیشخند می زند .

 

– زنتو آوردم دادم دست ادمام دست به دست که چرخید یادت میاد من کیم … دوزاری کجت می افته .

 

 

ا

 

 

#پارت479

 

 

– نباس بدونیم چرا ؟ کینه کردی دادی ادم هات لت و پارمون کنن یک کلام نباس بدونیم به کدوم خبط و خطا ؟

 

نیشخند می زند .

 

– زنتو آوردم دادم دست ادمام دست به دست که چرخید یادت میاد من کیم … دوزاری کجت می افته .

 

 

رگ گردن مرد ور می اید و مردمک چشمش گشاد می شود

 

 

. مهبد با کینه نگاهش می کند .

 

 

– شنیدم ترگل ورگله، حاملم هست از قضا…بچت دختره یا پسر راستی ؟

 

 

مرد پره بینی ‌اش از زور غیظ بالا و پایین می شود . عین اسپند روی آتش بی قراری می کند .

 

 

– بی‌ناموس مادرتو می گام اگه دست بش بزنی .

 

 

– غیرتی شدی ؟ دادم فول اچ دی جلو چشمت کارشو ادمام ساختن از جلو و عقب غیرتی شدن از یادت می ره …

 

 

دندان‌های مرد با صدا بهم می خورد و مهبد با لذت به احوالش نگاه می کند .

 

 

– زنشو بیارید … خواهر و نامزد اون یکی ها رو هم بیارید . امشب بساط عیش و نوشتون فراهمه …

 

پایان فصل اول