آسانسور در طبقه ی اول می ایستد. انقدر از دیدن چنگیز هول شده بودم که اشتباهی این دکمه را زدم. اما بد هم نشد… شهربانوی مهربان و رادینِ عزیز را می بینم که حتی برای آنها هم دلم تنگ شده است!
از آسانسور بیرون می آیم و زنگ در واحدشان را میزنم. اما هرچقدر منتظر میمانم، کسی در را باز نمیکند. قرار نیست از این قسمت هیجانی نصیبم شود؟!
صدا میزنم:
-رادین؟ شهربانو جون؟
ولی به جای شنیدن صدا از داخل خانه ی آنها، صدای قدمهایی از بالا میشنوم! یک آن درون سینه ام تیر میکشد. خودش است؟!!
نگاهم روی در بسته ی خانه ی شهربانو می ماند و گوشهایم تیزتر میشود. و لحظه ای بعد سایه اش را حس میکنم. قلبم تپش وحشتناکی میگیرد. این حس… دلتنگ همین حس بودم؟!
نه… نباید باشم! نادیده میگیرمش و صدا میزنم:
-کسی خونه نیست؟!
حالا کاملا نگاهش را حس میکنم. از پله ها دارد پایین می آید و من اصلا حواسم به او نیست!
-را…
-خونه نیستن…
وای صدایش… لعنتی… صدایش!!
نفسی میگیرم و با مکث به سمتش برمیگردم. تازه دیدمش… مثلا!
-عه آقای بهادر… شما خونه ای؟!
پله ی آخر را پایین می آید و… نگاهش کمی حریصانه… کمی پرمعنا… کمی با لبخندِ کج… مستقیم به من است!
-خونه ام…
بزاق دهانم را به سختی فرو میدهم.
-امممم… شهربانو جون اینا… کجا رفتن؟!
نگاهش یک جا از صورتم ثابت نمی ماند و کمی… کلافه نیست؟!
-شهرستان…
-آهان…
سکوت میشود. دهان باز میکنم حرف بزنم، که او همزمان با من میگوید:
-زود برگشتی… چه خبره حوری؟
حرفم به خنده ی ناخواسته ای بدل میشود. بگویم که به خاطر بی طاقتی ام بود؟!
-لطفا امسال اسمِ منو یاد بگیر… بها!
آرام و خاص پچ میزند:
-حورا…
چه ارضا کننده!
-اوهم!
قدم کوتاهی به سمتم برمیدارد و فاصله مان تقریبا صفر میشود.
-دختر حرف گوش کن… برگشتی ور دل خوردم…
نرم شانه ای بالا می اندازم.
-برگشتم خونه م!
مکث میکند. کمی سخت میگوید:
-زود اومدی که نشون بدی خیلی پررویی؟!
خنده ام میگیرد.
-دلم تنگ شده بود…
نگاهش را به موهایم میدهد. و صورتم… و لبهایم…
-واسه اذیت شدن؟
-نه… واسه…
دستش به سمت موهایم می آید. چتری هایم را لمس میکند.
-چیکار کردی اینا رو حوری؟
قلبم هری میریزد. میگویم:
-دست به موهام نزن… میدونی که حساسم!
اخم کمرنگی میکند و چتری هایم را به هم میریزد.
-تو رو یه چیزی حساس باشی و من بیخیالش بشم؟!
دستش را پس میزنم… نه اینکه بدم بیاید… بلکه به خاطر این است که باید بدم بیاید!
-نکنِشون عه!
به جای عقب کشیدن، اینبار چتری هایم را میکشد:
-ببینم مصنوعیه یا موهای خودته؟
عصبی از حسی که دارد تمام وجودم را در برمیگیرد، دیوانه میشوم. با دو دست، دستش را میگیرم و بی اراده گاز میگیرم!
گوشتِ نرمیِ دستش زیر دندانم فشرده میشود و او غافلگیر شده و از درد صدایش درمی آید:
-آخ چِخ! چخه!!
تا دستش از بین دندانهایم رها میشود، مرا به عقب هل میدهد و حتی فرصت نمیدهد عکس العملی نشان دهم.
-حوری ام انقدر وحشی؟ مگه تو از بهشت نیومدی که فقط بخوری؟ چرا گاز میگیری؟
عوضیِ وقیح!
-گفتم که رو چتری هام حساسم!
یک دستش را روی شانه ام میگذارد و دست دیگرش روی پهلویم می آید.
-منم روت حساسم خوشگله!
پشتم به دیوار میخورد. قلبم با هین بلندی میریزد.
-میخوای گازم بگیری؟
دستش با خشونت شانه ام را نوازش میکند. صورتم را… و پهلویم با دست دیگرش فشرده میشود.
-گازِت بگیرم؟
نگاهش را به لبهایم میدهد و فاصله را کم میکند. و آرام میغرد:
-گازشون بگیرم؟!!
به خدا که حرفی ندارم!
-بیخود!
دستش چانه ام را سفت نگه میدارد. و هرم نفسهایش به لبهایم میخورد.
-بکّنم که دیگه چیزی ازشون نَمونه؟
دلش می آید؟!
-دیگه چی؟! صاحب داره…
نمیدانم چه حسی از حرفم میگیرد که فشار انگشتانش را بیشتر میکند… و فاصله را کمتر! و صدایش تُنی از حرص… با کمی پوزخند!
-بی صاحاب بمونه!
قلبم از زور هیجان درحال انفجار است و با اینکه در خطر هستم، اما با گستاخی میگویم:
-که نصیب آقا گرگه بشه؟!
فکش فشرده میشود و میفهمم که دیگر نفس هم نمیکشد! به آرامی پچ میزنم:
-برو کنار آقا گرگه!
با مکث و به سختی میگوید:
-چرا نمیترسی؟!!
نمیفهمد… از ترس گذشته… من دارم جان میدهم… که هم خودم نخواهم، هم او مرا بخواهد! با کینه و غرور میگویم:
-هرچی ترسناک تر، لذتِ بازی بیشتر!
انگشتش با خشونت گوشه ی لبم را نوازش میکند. من میفهمم… میخواهد… نگاهش بی تاب است… و نفس هایش بوی شهوت میدهد. واقعا چرا نمیترسم؟!! چون او به جان کندن خودداری میکند که نشان دهد این بازی برایش مهمتر از بوسیدن من است!
– واسه چی برگشتی؟!!
دستم روی سینه اش می نشیند… نه برای فاصله دادن بینِ تنِمان… به خاطر این بازی! که به نرمی میگویم:
-مشخص نیست؟
فاصله اش با بی نفسی کم و کمتر میشود و حالا تنش چسبیده به تنِ من است!
-بگو!
نفس ندارم و میگویم:
-فاصله ت خیلی کم شده… داری خطری میشی آقای بها!
-میخوام بترسی!
با تکخندی میگویم:
-اگه میترسیدم که برنمیگشتم!
از پررویی ام خوشش می آید… از نگاهش میفهمم. لحنش نرمتر میشود:
-چرا برگشتی حوری؟!
اینبار واقعا دلم برایش میرود! اما زبانم میگوید:
-به خاطر بازی…
ای جان
ژاااااااان😂😂
وااای عاشق صحنه هایی ام ک این دوتا باهم تنهاا میشن