نگران بودم که مبادا مریض شده و سرما خورده باشد، اما هیچ علائمی برای سرماخوردگی هم نداشت!

فقط کمی رنگش پریده بود و دست و بدنش سرد بود. سعی کردم به او قوت قلب بدهم و از نگرانی درش بیاورم، اما انگار نمیشد!

حالش را پرسیدم و هربار هم گفت که خوب است و فقط استرس دارد، استرس چه؟ نمیدانم…

لباس است دیگر، میپوشید و تمام میشد!

یک اندازه گیری داشت نهایتا و چند دوخت و دوز و مدل زدن، تا چند هفته‌ی دیگر هم آماده میشد، نگرانی‌اش مشکوکم میکرد، خصوصا بعد از حرف‌های دیشب قباد!

گفته بود کیمیا با وحید خوب است یا نه؟ و من گفتم خوب است…شاید واقعا مشکلی دارند که اینگونه نگران است!

نمیخواستم مستقیم بپرسم، ترجیح میدادم طوری رفتار کنم که خودش برایم بگوید!

برای همین هم تا مزون سکوت کردم.

در انجا با راهنمایی صاحب مزون، که زنی خوش برخورد و مهربانی بود، میان رگال‌ها و کاتالوگ‌ها میگشتیم تا نمونه‌ی دلخواه کیمیا را بیابیم!

هر چه میگفت را مزون سریع طرحی مشابه پیدا میکرد و نشانش میداد، اواسط این انتخاب‌ها بودیم که دستش را به دلش گرفت و کمی خم شد، متعجب پرسیدم:

_ کیمیا؟ خوبی؟

سری به تایید تکان داد:

_ اره، یه لحظه معده‌م یجوری شد!

چشمانم مشکوک، ریز شد! چیزی نگفتم و دوباره مشغول دیدن مدل‌ها شدیم، که به یکباره کیمیا از جا پرید و به سمت دفتر مزون، که سرویس بهداشتی هم داشت دوید!

نگران به دنبالش رفتم، وقتی پیدایش کردم روی توالت خم شده و عق میزد! کنارش نشسته کمرش را ماساژ دادم و شال و موهایش را جمع کردم:

_ اروم دختر، چته؟ اروم…

«این جا مونده بود گفتم تا چهارشنبه دیره الان گذاشتمش👻»