_ حورا چی داری میگی؟

کلافه شدم، نمیدانستم چه بگویم، دست پاچه، دیوانه‌وار…

_ ببین، شنیدم…حرفاشو شنیدم، با یکی…با یکی داشت حرف میزد، تلفنی…میگفت قباد دیر یا زود میفهمه، میگفت باید فرار کنه، بچه به دنیا بیاد لو میره…اگه بور باشه میفهمـ…

_ بس کن حورا!

صدایش کمی بالا رفته بود، جلوتر امد، با اخم، خیره به چشمانم غرید:

_ قبل رفتنمم چندبار دم از لاله و فیلم‌بازی کردنش زدی، گفتم حق داره، بهش بد کردن، خوشش نمیاد از لاله اما…این کارت زیاده‌رویه حورا!

قدمی دیگر نزدیک شد و قلب من در دهانم میکوبید، محکم، پر سر و صدا:

_ مثل احمقا اینجا جلو روم وایسادی رک میگی لاله خیانت کرده؟ مدرکت کو؟ میتونی ثابت کنی؟ اگه میتونی بسم‌الله، بعدش من میذارمت رو تخم چشام…

شوکه بودم، قبلا به حرف‌هایم باور داشت، قبلا هرچه میگفتم قبول داشت، اما حالا…

انقدر لاله پشت من را کوبیده بود که روی دیدگاهش تاثیر بگذارد؟

آب دهانم را قورت دادم:

_ اهوم…درسته، نمیتونم ثابت کنم چون لاله فهمید من شنیدم…شاید، شاید حتی قبل اینکه من اینارو بگم اماده‌ت کرده باشه، مثلا از روزی که فکر میکرد من خونه نیستم و اما بودم و ای وای، ترسوندمش هم گفته باشه نه؟

فقط گیج نگاهم کرد، با نفرت خیره‌اش شدم، با دندان‌هایی که روی هم ساییده میشد در چشمانش خیره شدم:

_ خوشبختیمو ازم گرفت، هم لاله، هم مادرت، با نقشه‌های کثیفشون…اما پشیمون میشی قباد، این حرفامو یادت میاد، اما اونموقع دیگه من نیستم، من نیستم که بخوای از دلم دربیاری!