سری تکان دادم و به سمت اجاق گاز رفتم.

یک لیوان اب را در تابه‌ی کوچک ریختم و روی گاز گذاشتم تا به جوش بیاید، رب را هم برداشتم و منتظر ماندم:

_ برای منم میذاری؟

تیز به سمتش برگشتم، کت و شلوار پوشیده آماده‌ی رفتن به سر کار بود، بینی چین دادم:

_ نه‌خیر!

شوکه نگاهم کرد، دوباره به اب خیره شدم، داشت به جوش می‌امد، رب را برداشتم و یک قاشق در آب انداختم تا کمی رنگ بگیرد، فلفل سیاه و کمی زرچوبه هم فراموش نکردم:

_ حورا چیکار می‌کنی؟ نودلو ادویه میزنن مگه؟

اخم کردم، نزدیک میشد و بویش اذیتم میکرد، کاش دور شود…

_ من میخورم نه تو چیکارم داری؟ برو عقب!

گیج قدمی به عقب برداشت، همانطور خیره و ساکن نگاهم میکرد و من هم کار خودم را میکردم.

نودل را از بسته بیرون کشیده در اب مزه‌دار شده گذاشتم، منتظر ماندم نرم شود:

_ حورا مطمئنی خوبی؟ اصلا چرا الان بیدار شدی؟

کلافه دست زیر چانه‌ام زدم و بی جواب دادن، به نودلم خیره شدم، چرا نرم نمیشد؟

_ گشنمه واسه منم یه چیزی بیار!

عاقل اندرسفیه از گوشه‌ی چشمم نگاهش کردم، کلافه سری تکان داد و خودش به سمت یخچال رفت. من هم باز به نودلم خیره شدم. معده‌ام بدجور بی‌تابی میکرد، غلط نکنم از علائم بارداری بود!

کلا یک ماهش است و اینگونه ازارم میدهد؟ وای به حال وقتی که ویارهایم شروع شود!

چه میکردم؟ اصلا کسی میتوانست به ویارهایم برسد؟ قباد، نمیرسد؟

نه، نمیخواهم بداند…لیاقت ندارد، نباید بفهمد!

چه میکردم پس؟ اگر به کیمیا میگفتم؟ کمک میکرد؟ میشد اعتماد کرد به او؟ نکند به قباد بگوید؟ اخر همیشه ذوق داشت بچه‌ی قباد را ببیـ…

_ نسوزونش حورا!

شوکه به نودل خیره شدم، آبش تمام شده بود و داشت به تابه میچسبید، سریع خاموشش کردم و بعد از زدن ادویه‌ی خودش، هم زدم، بدک نبود!

در ظرفی خالی کردم و پشت میز نشستم:

_ جایی میخوای بری؟

سر بالا انداختم و اولین چنگال را در دهان گذاشتم، داغ بود اما می‌ارزید:

_ یواش، حورا چته تو؟

چرا اصلا چشمم او را نمیدید؟ انگار فقط غذا را میخواستم…اشتها پیدا کرده بودم:

_ حورا؟

کلافه با دهان پر نگاهش کردم:

_ هااا؟ ولم کن بذار بخورم دیگه!

چشمانش داشت از حدقه بیرون میزد، لقمه‌ای که گرفته بود را در دست گرفت و سوییچش را از روی کانتر برداشت:

_ من میرم، چیزی نمیخوای؟

دوباره سر بالا انداختم و چنگال دیگری به دهان بردم، آخر با این رفتارها سر خودم را به باد میدادم!

صبحانه‌ام را با لذت خوردم، تمام که شد به اتاق برگشتم و طبق برنامه‌ی این روزهایم مشغول درس خواندن شدم اما هر خط را چندین بار میخواندم تا بتوانم افکارم را از بارداری مزخرف و بدموقعم منحرف کنم!

نزدیک‌های ظهر بود که دیگر نتوانستم ادامه دهم، موبایلم را برداشتم و سریع به کیمیا زنگ زدم، انگار در لحظه تصمیم گرفته باشم!

وقتی اطلاع دادم که به خانه‌ی ما بیاید، مخالفت کرد و گفت کار دارد، و من به پیششان بروم، خانه‌یشان را فقط یکبار بعد از عروسی رفتم، جای نقلی و قشنگی بود، وقتی مطمئن شدم که وحید خانه نیست، قبول کردم که بروم…

باید زودتر بگویم، روی سینه‌ام سنگینی میکرد، باید به یکی میگفتم، فکر کنم این هم از علائم بارداری باشد!