راوی

نامه در دستش بود، روی تختی نشسته بود که سالها شاهد زنانگی‌های معشوقش بود.

خیره به کلماتی که نمیفهمیدشان، خیره به ان حرف‌ها، خیره به اتاق خالی از لباس‌هایش…

نگاهش به بالش روی تخت افتاد، شاید تنها چیزی که از او باقی مانده همین بود، تنها چیزی که عطرش را میداد!

دست دراز کرد و بالش را برداشت، به بینی چسباند و عمیق نفس کشید.

نصف شب، در این تاریکی، وقتی خواست مثل هر شب به حورا سر بزند، نبود، ندیدش…

حتی سر شام هم نیامد، چه کسی اهمیت داد مگر؟

نامه را دوباره مقابل چشمانش گرفت و از سر خواند:

_ گفته بودم، شنیدم چی گفت، بهت خیانت کرده، بچه از تو نیست…دنبالم نگرد!

همین، در چند جمله‌ی کوتاه، کل نامه…بوی زنی را میداد که شکسته بود، بوی زنی که داشت خرده شیشه‌های قلبش را جمع میکرد، تا در شیشه‌ی سینه‌اش نگه داردشان، تا دیگر دست کسی ندهد…

پلک بست و قطره اشکی از چشمانش چکید، دوباره چشمش به برگه‌ی ازمایش افتاد، بالش را عمیق‌تر بو کشید. آن ده درصد توانایی که با خط درشت نوشته شده بود آزارش میداد، دستانش میلرزید، این مرد غیرتی، گند زده بود.

دستی به صورتش کشید و تمام ورق ازمایش را از نظر گذراند، دعا میکرد کاش انگلیسی بلد نبود، آنگاه دیگر بلد نبود چه در دست دارد!

دیگر نمیفهمید قضیه از چه قرار است، و لاله…لاله به گفته‌ی حورا، به او خیانت کرده بود!

باید به شکلی میفهمید، باید مطمئن میشد، باید دوباره آزمایش میداد، باید لاله را زیر نظر میگرفت، دیگر این حس و حال منفی برایش مفهومی ندارد، اینکه شب‌ها کنار زنی بخوابد که نمیداند فرزند درونش از اوست یا مردی دیگر!