باغ سیب داشتند. اما بی برگ و درخت بود، درواقع داشت جوانه میزد شاخه‌هایش، میشد تک و توک شکوفه‌هایی هم دید، اما برهنگی‌ باغ زیادی در چشم میزد.

هوا هم دو سویه شده بود، گاهی سرد، گاهی سوزناک، گاهی گرم و مرطوب.

بهار بود و در روایتی کوردی، شنیده بودم به این فصل میگفتند، «بەهاره شێته» کە یعنی بهار دیوانه!

پتوی مسافرتی را بیشتر به بازوهایم پیچیدم، گاهی احساس سرما میکردم، نمیخواستم ریسک کنم!

با اینکه اینجا همه چیزش عالی بود، اما باز هم آنتن ضعیفی که امکان برقراری تماس نداشت هم سخت بود. تنها بودن سخت بود، کسی نبود که بنشینی و سر غیبت کردن را با او باز کنی!

کاش کیمیا هم بود، نه؟

حس غریبی داشتم اینجا، طوری که گاهی میخواستم برگردم، زمان برگردد…اشتباهاتم را جبران کنم، اما حالا با خود میگویم، چه خوب بود که اشتباه کردم، یاد گرفتم، دیدم!

روی تنه قطع شده‌ی درختی که نزدیک رودخانه‌ی کوچک و روستایی بود نشستم. بیشتر به جوی آب شباهت داشت تا رودخانه، بزرگ و چشمگیر نبود اما صدای گذر آب لذتبخشش میکرد.

_ سردتون میشه اینجا…برگردین پیش خاتون!

نگاهم به سمت صدا چرخید، تازه چشمم به قسمتی از باغ افتاد، ردیفی درخت بودند، که به طرز جالبی قدشان فرق داشت.

مشخصا همه از یک نوع درخت بود اما اینکه اولینش از سمت چپ بلند قدتر از بقیه بود و به راست که می‌امد کوتاه‌تر میشدند.

و در انتها، او بود که داشت نهال کوچکی را کنار اخرین درخت میکاشت، اواخر اسفند بود، نناسب درخت‌کاری!

_ چه درختیه؟

حتی سر بلند نکرد نگاهم کند:

_ گیلاس، برگردین خونه.