برخاستم و نزدیکتر رفتم، جای قشنگی بود:

_ خیلی قشنگه…چرا اینجوری میکارید؟

دستش مکثی کرد، نم هوا میگفت که شاید امروز باران ببارد:

_ هرسال این تاریخ یکی میکارم…

ابروهایم بالا پرید، پس میشد گفت هشت سالیست که میکارد:

_ چرا؟ هشت سال؟

اخرین قسمت پای نهال را خاک ریخت و با تکاندن دستانش از جا برخاست:

_ همسرم هشت سال پیش فوت شد…عاشق طبیعت بود، این باغ هم مال اون بود…

متاثر شدم، نگاهی به باغ انداختم، پس زیبایی اینجا بی دلیل نبود:

_ متاسف شدم، روحش شاد باشه… اما هشت سال پیش… برای شما، یکم زیادی جوون نبودین؟

نگاهش اینبار با اخم به چهره‌ام گره خورد:

_ دو سال با هم بودیم، دو سال متأهل بودم و بعدش مریض شد، ازدواجمون سنتی بود اما خب…

ادامه نداد، لبخند تلخی به لب نشاندم، رو به باغ ایستادم:

_ همسر خوش شانسی داشتین…

دروغ چرا، حسادت کردم، به خوب بودن این مرد در حق زنش، به اینکه من چنین قسمتی نداشتم، چرا باید هیچوقت در زندگی شانس نداشته باشم؟

_ من برای داشتنش خوش شانس بودم.

بی اراده پوزخندی زدم:

_ باور کنید، به عنوان کسی که متأهله و تو زندگیش مشکل داره، با دیدن این چیزا میبینم کی خوش شانس بود!

قدم برداشتم که به باغ برگردم اما:

_ باهاش خوب نبودم…