حورا

کتاب‌هایم را مقابلم باز کرده بودم و داشتم تست کار میکردم. از انجایی که چند ماه تا کنکور نمانده، باید حسابی تلاش میکردم، خاله حلیمه هم دستش درد نکند، حسابی به خورد و خوراکم میرسید.

محمد خبر داده بود که رفته تا چهار راه، ظاهرا روستایی‌ها در جاده‌های بین‌راهی خوراکی‌های محلی مفروختند. میگفت رفته که سری به غرفه‌ها بزند!

قرار بود تماس من را هم انجام دهد و در تماس چه چیزهایی گفته بودم؟

خیلی چیزها…

انگار بیشتر نامه بود تا تماس ضروری!

از تنهایی و کاش کیمیا اینجا بود گرفته تا نوبت دکتر، اوضاع قباد و خانه‌اش، اخبار جدید کنکور و دیگر چیزها…

هنوز یک هفته شده بود ک اینجا بودم و همینقدر دلتنگی میکردم، وای به حال آنکه تا زایمانم اینجا بمانم!

خمیازه بلندی کشیدم و گردنم را کمی ماساژ دادم. خستگی داشت به چشمانم چیره میشد و دیگر دیدن ان واژه‌ها راحت نبود.

چشمانم کم کم گرم خواب میشد که صدای خروس بلند شد.

متعجب چشم باز کردم و به ساعت گوشی‌ام نگاهی کردم، لعنتی…پنج صبح بود و نخوابیده زودم! حتی متوجه بیدار بودنم هم نبودم، مگر میشد؟ کل شب را تست زدم…

صدای خروس قطع بشو نبود و مثل تمام این یک هفته قرار بود تا اوایل هفت بخواند!

توجهی نکردم، خسته بودم و خوابم می‌آمد.

کتاب‌هایم را همانجا رها کردم و زیر پتو خزیدم، حتی خسته‌تر از ان بودم که برایم مهم باشد محمد می‌آید و ممکن است به این اتاقک که پرده‌ی نخی نقش در داشت سرک بکشد.

با همان صدای در و یالله گفتنش چشمانم گرم خواب شد، بعد از خواب میپرسیدم که قضیه‌ی وحید و خبر دادنش چه شد!