وقتی چشم باز کردم، صدای ورق زدن می‌آمد. گیج اخمی کردم تا نور پنجره آزارم ندهد، در جایم که نشستم، محمد را دیدم، تقریبا پشت به من نشسته بود، کتاب‌هایم مقابلش بود و داشت با کنجکاوی نگاهشان میکرد.

لباس‌هایم مناسب بودند، فقط شال به سر نداشتم. به ارامی در جایم نشستم:

_ سلام…

نیم نگاهی به سمتم انداخت، نیم نگاهی که به سمت صورتم نیامد:

_ سلام، ظهرتون بخیر…

لب گزیدم، ظهر بود، او اینجا چه میکرد؟ ظهرها مگر کار نداشت؟

_ ممنون…پیغامم رو رسوندین؟

محمد سر به تایید تکان داد و بالاخره دل از کتاب‌هایم کند:

_ کنکور، فکر میکردم برای شما یکم دیر باشه؟

سری به تایید تکان دادم:

_ اره، راستش…قصد دارم از اول بخونم، قبلا درس خوندم!

ابروهایش بالا پرید:

_ واقعا؟ اراده‌ی قوی‌ای دارین پس…

چرا نمیگفت وحید چه گفته؟

_ ممنون، اقا محمد…وحید چی گفت؟

نفس عمیقی کشید و کاغذی به سمتم گرفت، همان متن سفارشاتم به وحید بود. از دستش گرفتم:

_ گفت برات اوکی میکنه همشو…اما یه چیز دیگه هم گفت!

منتظر نگاهش کردم، از جا برخاست:

_ گفت، قباد فهمیده نیستی، دنبالت گشته اما پیدات نکرده، ما هم چیزی بروز ندادیم، اما حال و روزش عجیبه…عصبانی نیست، انگار بیشتر غمگین و شکسته‌س!