نفس‌های لاله به شمارش افتاده بود، تکیه به دیوار میداد و پله‌ها را پایین میرفت، چند پله مانده بود که نگاهش به مادر قباد افتاد، ان نگاه پر از نفرت و حرف‌های ناگفته که هیچگاه هم قرار نبود گفته شود.

روی ویلچر بود و لب‌هایش کج شده، دستانش روی دسته‌ی ویلچر، فقط چشمانش قادر به حرکت بودند، برای دیدن، حسرت کشیدن، حرص خوردن، غم خوردن و عذاب کشیدن!

_ خاله…خاله، تو کمک کن…من، من غلط کردم…

داشت قدم‌هایش را سمت ویلچر برمیداشت که قباد چمدان را سد راهش گذاشت:

_ خاله‌ت؟ همین مادر فلج منو میگی؟ هااان؟ مگه نمیدونی کی به این روز انداختش، داری از کی کمک میخوای حرومزاده؟ چی میخوای تو هرزه؟ یالا راه بیوفت…

با هل دادن شانه اش دوباره او را وادار کرد حرکت کند. به سمت در خروج بردش، تا حیاط دنبالش رفت و نگذاشت لحظه‌ای استراحت کند، و درحالی که همسایه‌ها نگاه میکردند، او را در کوچه پرت کرد، جیغ دردناکش در خیابان و کوچه پیچید.

دستش را به شکمش گرفت و بلندتر گریه کرد، ساعت هنوز سه هم نشده بود، اما کینه‌ی قباد عمیق‌تر ازین‌ها بود.

_ زنمو ازم گرفتی، بچه‌ی یه حرومی مثل خودتو میخواستی بم بندازی، مادرمو با گندکاریات به این روز انداختی، گناهات کم نیستن لاله، دیگه نمیخوام ریختتو ببینم…

انگشت اشاره‌اش را تهدید وار به سمت اویی که درد میکشید گرفت:

_ دیگه حتی، سعی نکن، به اسم فامیل و رفیق و همسایه و حتی غریبه هم نزیک شی، فهمیدی؟ حتی نمیخوام تو صد کیلومتریم ببینمت…ازینجا میری، میری پدر اون تخم حرومتو پیدا میکنی و دیگه هیچوقت برنمیگردی سمت من…حالیته؟