از جا برخاستم و دستش را کشیدم:

_ تو هم بهتره کمتر به این چیزا فکر کنی، همه چیو بسپر به زمان…حل میشه، بالاخره کوچه ما هم عروسی میشه، مگه نه؟

تلخ گفتم و تلخ خندیدم، او هم به لبخندی اکتفا کرد، مجبورش کردم کمی اب به گونه‌هایش بزند، اگر ارایش نداشت میگفتم کامل صورتش را بشوید. سپس به کمک هم چای را ریختیم و سینی را روی میز گذاشتم که مادرجان صدا زد:

_ کیمیا دخترم…چای رو بیار مادر!

لبخندی کنج لبم نشست، سر به دم گوشش بردم و گفتم:

_ نگران نباش، وحید خودش حلش می‌کنه…

انگار منتظر همین جمله بود، که چشمانش درخشید و سینی را محکمتر گرفت، وقتی بیرون رفت من روی صندلی رها شدم. خود دار بودن سخت است، اینکه تظاهر کنی خوب هستی…تا شاید دیگران نفهمند!

هرچند که در این روزها، کسی به خوب نبودن من توجه نمیکرد، جز کیمیا که انگار او هم از روی عذاب وجدان روزهای گذشته بود…

این زندگی را میبایست طوری پیش میبردم، میبایست سعی کنم خوب باشم…

اما هربار فکر اینکه فرزند قباد در بطن لاله درحال رشد کردن است جگرم را میسوزاند!

حس نفس تنگی‌ای که از این افکار در سینه‌ام پیچید، باعث شد دست روی سینه ام مشت کنم و ماساژ دهم، اما خوب نمیشد…

دست به میز گرفتم و از جا برخاستم، به سمت یخوال رفتم…شاید اگر کمی اب میخوردم، حالم خوب میشد! لیوانی اب را با دستانی لرزان ریختم.

لیوان را روی میز گذاشتم و دستانم به لبه‌های میز تکیه‌گاه شد، سعی میکردم نفس بکشم اما سخت بود، انگار چیزی راه گلویم را بسته بود و اجازه نفس کشیدن نمی‌داد.

با همان دستان لرزان، لیوان را بالا بردم که آب بنوشم اما به دهانم نرسیده لیوان از دستم سر خورد. منتظر صدای شکستنش بودم، چشم بستم و وحشت زده بدنم را منقبض کردم اما صدایی نیامد…

در عوض، دستی که دور کمرم پیچید و من را روی صندلی نشاند، حرف میزد؟ چه میگفت؟ گوش‌هایم زنگ میزد و خوب نمیشنیدم. اما وز وزی که انگار کسی حرف بزند…میشد حسش کرد!

چشم چرخاندم و با دیدن چهره‌ی نگران و شوکه‌ی قباد، به یکباره نفسم برگشت و چنان محکم نفس گرفتم که شوکه از رفتارم چشمانش گرد شد.

لیوانی که نصف ابش روی زمین ریخته بود را روی میز گذاشت و صورتم را با دستانش قاب گرفت:

_ حورا؟ حورا با توام؟ صدامو میشنوی؟ حورا؟

انگار حالا گوش‌هایم به کار افتاد، نکاه از لب‌هایش گرفته به چشمانش دادم، به ارامی سر جنباندم که با نفس عمیقی عقب رفت. میشد نرود؟ اصلا چرا من را مثل گذشته در آغوش نکشید؟

_ نگام کن، خوبی؟

فقط سر تکان دادم، لیوان اب را به لب‌هایم چسباند، نگذاشتم او نگه‌دارد، سریع از میان انگشتانش لیوان را بیرون کشیدم و قلوپی اب خوردم.

_ چت شد یهو؟

لب هایم را با زبان خیس شده‌ام تر کرده لب زدم:

_ خوبم چیزی نیست…مهمونارو تنها نذار…

_ چرت و پرت نگو…خوب بودی؟ داشتی غش میکردی، پاشو جمع کن ببرمت دکتر…

چرا لحن گفتارش انقدر کریه و چندش شده بود؟ انگار که دارد با یک زن کثیف و هرزه حرف میزند، کسی که به زور تحملش می‌کند.

اخم‌هایم که در هم فرو رفت را خوب دید:

_ گفتم که خوبم…یه لحظه ضعف کردم!

_ چرا ضعف کردی مگه تو این خونه بهت اب و غذا نمیدن؟

فقط در جوابش توانستم لب بزنم:

_ برگرد پیش مهمونا…من خوبم، خوب میشم…

پوزخندی زد، رو گرفت و به سمت در قدم برداشت:

_ اره خوب شو، وگرنه میمونی رو دستم حوصله ندارم…

رفت، رفت و ندید که باز هم دلم را چنان شکاند، که دیگر نتوانم سر پا شوم…

حال خرابی داشتم، کیمیا و وحید هردو با اعلام رضایتشان، لبخند به لب همه اوردند، شاید اگر چیزی در این میان میتوانست کمی حالم را بهتر کند همین دو نفر بودند.

مادر وحید، حلقه‌ای ساده و ظریف از کیفش بیرون کشید و با مهربانی به دست کیمیا کرد، لبخند از لب کسی کنده نمیشد، قرار نامزدی و عقد را هم گذاشتند، سه ماه نامزدی، سپس عقد و با یک ماه فاصله ازدواج!

خوب بود، انقدری فرصت داشتند که همدیگر را بشناسند و سنگ‌هایشان را وا کنند، بعد از مهمانی هم، کیمیا با ذوق در اتاق من ماند و از حس و حالش گفت، تشکر کرد و خواست که برای خرید‌های نامزدی همراهش باشم.

کاری نداشتم، شاید این خوب بود، سرگرم میشدم.

روز بعدش هم لاله برگشت، برگشت و همراه با مادرش و مادرجان باز هم سفره‌ی غیبت و طعنه تشر زدن را گشودند.

جلوی چشمان من قربان صدقه‌ی لاله میرفتند، حتی قباد هم با مهربانی و نگرانی مواظبش بود، چیزهایی که حتی در چندسال زندگیمان من از او ندیده بودم، داشت نصیب زنی دیگر میشد، که بعد از دو ماه باردار بود!

خسته‌تر از ان بودم که مقابله به مثل کنم، که بخواهم جواب دهم، یا زبان درازی کنم، خسته‌تر از ان بودم که بتوانم برای قباد و لاله غصه بخورم…انگار در خلأ گیر کرده باشم، انگار هیچ چیز برایم مهم نبود، درحالی که میدانم این میتواند بدترین حالت یک انسان در طول زندگی‌اش باشد!

شب‌ها یا با گریه‌های بی صدا به خواب میرفتم یا که خود را چنان به خواب میسپاردم که تا ظهر روز بعد بیدار نشوم، دیگر در را هم قفل نمیکردم که به مشکل دفعه‌ی قبل برخورد نکنم، با اینکه یکبار کیمیا نگران بیدارم کرد، اما بعدش انگار فهمید، که بادمجان بم آفت ندارد!

هرچه که بود، فقط سعی داشتم، بگذرد!

بگذرد که زودتر راحت شوم، شاید میتوانستم از زندگی قباد بروم؟ شاید هم بعد از به دنیا امدن بچه، من هم به او مهر پیدا کنم و بتوانم از محبتم برخوردارش کنم، اما حس دیگری که داشتم.

این بود که هر لحظه منتظر بودم، منتظر بودم که قباد بگوید طلاقم میدهد، به محض دنیا امدن بچه…من را طلاق میداد و لاله را عقد میکرد، چقدر حال ان روزم میتواند غمگین باشد، نه؟