_ چته پسر؟ چیشده؟

تماس را قطع کرد و موبایل را مقابل چشمان وحید تکان داد:

_ کی بود؟ چرا گفتی حورا؟

وحید شانه بالا داد، انگار او هم با قباد سر لج برداشته بود:

_ همون خواستگار اون روزی حوراخانم، نمیدونم شماره منو از کجا اورده، زنگ زده بود اصرار میکرد!

قباد چشمانش را ریز کرد و موبایل را به سمتش گرفت:

_ یعنی چی که نمیدونی شماره‌تو از کجا لوردن؟ مگه دفعه قبلی شماره ما رو از شما نگرفتن؟

وحید نگاهی عاقل اندر سفیه نثارش کرد:

_ مرد حسابی از فامیلای شماس، بعد من بهشون شماره بدم؟

قباد گیج شده قدمی جلو رفت:

_ یعنی چی؟ از فامیلای ما؟ یارو مگه از سمت شما نیومده بود؟

ابروهای وحید بالا پرید، به ارامی و پر از شک گفت:

_ نه، یعنی، تا جایی که میدونم همچین کسی تو فامیلامون نداریم، من فکر کردم از شماس!

قباد پوزخندی زد، سری تکان داد:

_ انقدر برا رفتن عجله داره؟

_ کی عجله داره؟ چی میگی؟

عصبی بی توجه به وحید به سمت در هجوم برد، اما میان راه دستش از پشت کشیده شد. عصبی به سمت وحید برگشت، محکم او را گرفت و سریع گفت:

_ اروم داداش، بیمارستانه، میخوای چیکار کنی؟ چت شد یهو؟

با خشم سینه‌اش تند تند بالا پایین میشد، نفس‌هایش به شماره افتاده بود و چشمانش به سرخی میزد:

_ خواستگار برای خودش ردیف میکنه منو بسوزونه؟ که چی بشه؟ هان؟ زودتر طلاقش بدم؟ زودتر بره پی عشق و حالش؟

چشمان وحید درشت شد و با بهت خندید، محکم او را گرفته عقب کشید تا ارامَش کند:

_ هی هی هی، قباد، داداشم…تو که اینجوری حوراخانم رو نشناختی، ها؟ محاله خودش همچین کاری کنه، شاید کار کس دیگه‌ایه، یا چمیدونم…هرکی هست، یه جا دیدتش خوشش اومده و پیگیرش شده، از کجا مطمئنی خودش باخبره؟

حرصی دست وحید را پس زد:

_ وقتی نه از فامیلای شماس، نه از فامیلای ما از کجا اومده پس؟ مستقیم هم بیاد از حورا خواستگاری کنه؟ اصلا مگه فامیلای ما نمیدونن حورا زن منه؟

وحید نفس عمیقی کشید، سعی کرد خونسرد باشد:

_ پسر، الکی سر زن‌داداش خالی نکن، اروم باش، شاید اصلا یکی از همین فامیلا از لجش یکیو با خودش اورده اذیتش کنه، ها؟

لحظه‌ای مکث کرد، سپس اخم در هم کشید:

_ چرا اذیتش کنن؟ مگه کی از اختلافات ما باخبر بوده؟ هیچکس جز خودمون نمیدونستیم وحید، چرا جنایی میکنی قضیه‌رو؟

وحید که از این بحث‌ها خسته بود، دیگر اصرار نکرد، اما در ازا اخم در هم کشید:

_ باشه، هر غلطی میخوای بکن، اما یادت نره بعدش پشیمون میشی قباد، اون روز میخوام ببینم چجوری میخوای از دلش دربیاری!

با حرص خندید، چنگی به موهایش زد و دور خودش چرخید:

_ چیو از دلش دربیارم؟ کجا؟ نمیبینی مگه؟ برنامه چیده بذاره بره، میخواد درس بخونه! طلاق بگیره! کار کنه! هه…به همین خیال باش!

جمله‌ی اخر را با خود زمزمه کرد و از خشم، لب‌هایش را به داخل دهان کشید و دستانش را پشت سرش قفل کرد:

_ حق داره خب، قباد…نمیبینی مگه؟ هر روز و هر شب از مادرت و لاله حرف بشنوه، تحمل کنه؟ ببینه از یه زن دیگه داری بچه‌دار میشی، بشینه و برات کف بزنه؟

مقابلش ایستاد و بی رحمانه در نگاهش ادامه داد:

_ واقعا فکر کردی یه زن چقدر تحمل داره مگه؟ دقش دادی مرد حسابی، انداختیش گوشه بیمارستان…باز داری ادعات میشه؟ که چی؟ خرجشو میدی؟ مگه زن فقط خرجی میخواد؟

شنیدن این حرف‌ها از زبان وحید، برایش سخت بود، اخم کرده کنارش زد، به سمت در اتاق رفت که قبل از ورودش در باز شد و پرستار خارج شد. اخم کرده داخل شد.