یکم سکوت کرد. انگار دلش گرفت.
ولی اهمیت ندادم.
گفت :
ببخش که عذابت دادم.
ببخشید که از من زیاد بهت رسیده.
ببخشید که اذیتت کردم. ببخشید که اسایشت رو قطع کردم.
ببخشید که تنها عامل عذاب روحیت منم.
ببخشید که اینقد دوست دارم. ببخش که تحمل دیدن ناراحتیت رو ندارم.
ببخش که شب و روز برام نذاشتی.
ببخش.
بابت همش عذر می خوام.
قسم می خورم بعد این دیدار دیگه چشمت به چشمم نیفته.
اما باید الان ببینمت.
ضروریه.
با حرفاش یه جوری شدم. بغض سنگینی تو گلوم نشست.
می گفتم می خوام دیگه نبینمش.
اما از ته دل نبود.
می گفتم اذیتم کرده و کینه به دل گرفتم
ولی واقعی نبود.
می گفتم که عذابم می ده و آرامش ندارم.
ولی اینطور نبود.
به زور بغضم رو کنترل کردم.
نفس عمیقی کشیدم و گفتم : من الان مسافرتم
_ مسافرت؟ به به به سلامتی. کجا؟
فشنگ مشخص بود با حرص می گه. دلیلش هم می دونستم
چون قبل اینکه این اتفاقات پیش بیاد و بینمون جدایی بیفته
ما قرار بود با هم بریم سفر. اونم کجا؟ جنوب!
_ الو؟ صدامو داری؟
_ دارم.
_ گفتم کجا.
_ چی کار داری کجا.
با حرص پوزخند زد.
_ نترس. بلند نمیشم بیام اونجا.
دلم گرفت و گفتم : جنوبم.
واسه چند لحظه صداش نیومد
فکر کنم اونم یادش افتاد.
آه غلیظش رو از پشت تلفن شنیدم.
بعدشم گفت:
کی بر می گردی.
مشخص نیست.
کلافه شد و گفت :
حدودی بگو.
_ شاید دو سه روز دیگه
_ دیره.
_ چی؟
هوفی کشید و گفت :
هیچی.
یه لوکیشن برام بفرست ببینم کجایی
_ لوکشین می خوای چی کار؟
کلافه شد و گفت : از چی می ترسی دلارام؟
می ترسی بخورمت؟ بیام بدزدمت؟
_ نه. از چیزی نمی ترسم. فقط دلم نمی خواد بلند شی بیای اینجا.
پوزخند زد
_ ها چیه. دلت نمی خواد ریختم رو ببینی.
من اینو نگفتم.
ولی تو می تونی هرجور دوست داری قضاوت کنی.
معلوم بود به زور جلوی خودشو گرفت چیزی نگه.
گفت : لوکیشن بفرست.
_ اگه نفرستم؟
_ باشه نفرست. خدافظ.
و بالا فاصله گوشی رو قطع کرد. مات و مبهوت به صفحه گوشی زل زدم.
شاید ته دلم یه جوری شد. و گفتم کاش این کارو نمی کردم.
ولی دیگه پیش رو نگرفتم.
سعی کردم خودم رو سرگرم کنم که اتفاقاتی که افتاده بود از یادم بره.
***
رفته بودم لب ساحل. داشتم قدم می زدم که حس کردم یکی نزدیک بهم داره راه میاد
اول اعتنا نکردم ولی انگار همینجور داشت نزدیک تر و نزدیک تر می شد.
