دیگه تصمیم گرفتیم بریم از اتاق بیرون.

جلوی در بودیم که گفت :

الان چی بهشون بگیم؟

یکم فکر کردم و گفتم :

اینکه اینقدر طول کشید می تونه بهونه خوبی باشه

واسه اینکه حسابی حرف زدیم و یه تفاهم نرسیدیم.

_ شاید.

پس بریم ببینیم چی میشه.

درو باز کرد و وایساد من اول برم.

رفتیم با هم بیرون.

بزرگتر ها هم گرم صحبت بودن.

اولین نفری که متوجه ما شد خواهرش بود.

که گفت :

بالاخره اومدن.

دهنمون رو شیرین کنیم؟

همه برگشتن. با لبخند نگاهمون می کردن.

فکر نمی کردم این لحظه اینقدر سنگین باشت.

خوشبختانه علی نجاتمون داد و گفت :

دهنتون رو می تونید شیرین کنید.

اما به بهونه ما نه.

متاسفانه به تفاهم نرسیدیم.

یه لحظه سکوت سنگینی برقرار شد.

مامانش لبخند ملیحی زد و گفت :

این همه طولانی شد ما گفتیم دارین اسم بچه هاتون هم انتخاب می کنید.

همه ریز خندیدن.

علی گفت :

آخه مادر جان، زندگی مشترک که به همین سادگی ها نیست..

کلی زمان باید بگذره.

بابام گفت :

خب اگر کلی زمان باید بگذره چطور توی دیدار اول به تفاهم نرسیدید.

موندیم چی بگیم.

منم زبون باز کردم و گفتم :

معیار هامون با هم همخوانی نداشت.

علی هم پشتم رو گرفت و گفت :

بله. خب می دونید که به احتمال خیلی

بابا من هدفم مهاجرته

ولی دلارام خانم نمی خوان از اینجا برن.

_ همین یه مورد هم در نظر بگیریم کافیه که متوجه بشیم نمی تونیم با هم کنار بیایم.

مامانم نجاتمون داد و گفت :

اشکال نداره.

انشاالله هرچی خیره.

از خودتون پذیرایی کنید.

دیگه مشغول صحبت با هم شدن.

ما هم رفتیم نشستیم.

چند دقیقه بعدش هم بلند شدن و رفتن.

فکر نمی کردم تا این حد با آدم فهمیده از طرف باشم.

از طرفی اون حرف زدن ها هم آرومم کرد.

به قول اون واقعا نیاز داشتم با یکی حرف بزنم.

وقتی رفتن بابام گفت :

دخترم واقعا به تفاهم نرسیدید؟

نفس عمیقی کشیدم و گفتم :

نه بابا.

ببخشید.

مامانم از اونور گفت : ببخشید چرا. خب نشد دیگه.

جرم که نکردی

بابام همینجور که خیار پوست می کند گفت :

ولی خیلی پسر اقاییه

سر تکون دادم و گفتم :

بله.

خوب به نظر میومد.

ولی خب… نشد دیگه. انشالله خوشبخت بشه.

_ نمی خوای حالا یه تجدید نظر کنی؟

یکی دو بار دیگه همو ببینید؟

مامانم گفت :

چرا پیله شدی..

ولش کن. تو که می دونستی دلارام نمی خواد ازدواج کنه.

بابام آهی کشید و با لحن آرومی گفت :

دخترم… هنوز به مازیار فکر می کنی؟

سکوت کردم. نمی دونستم چی بگم.

اگه می گفتم نه دروغ بود.

میگفتم آره هم که نمی شد.

مامانمم اومد نشست و گفت :

نه فکر نمی کنه.

مگه نه؟

_ خانم بذار خودش جواب بده.

مشخص بود مامانم واقعا نگرانه.

برا اینکه از نگرانی درش بیارم گفتم :

بابا من فعلا به ازدواج فکر نمی کنم.

خیلی نامحسوس سؤالش رو پیچوندم

_ یعنی می خوای هر مورد خوبی که اومد ردش کنی؟

_ نمی دونم.

بابا من اصلا آمادگی زندگی مشترک رو ندارم.

ممکنه بگید حالا سریع که قرار نیست ازدواج کنی.

ولی من حتی آمادگی رابطه هم ندارم.

آشنایی… اصلا حوصلش هم نیست.

نمی تونم کسی. و کنار خودم ببینم.

_ خب تا کی؟

_ بخدا نمی دونم.

مامانم گفت :

هنوز به فکر مازیاری؟

نگاهش کردم.

چی بهش می گفتم الان.

کلافه گفتم :

مامان دنبال چی می گردی

_ می خوام علتش رو بدوننم

_ علتش اینه که بلاتکلیف و خستم

_ بلاتکلیف چرا

صد البته که علتش مازیار بود.

ولی نمی تونستم مستقیم بگم