یک چیپس برداشتم و به دهان گذاشتم و همانطور که از تردی لذت بخشش لذت می بردم ، گفتم :

– خدا زودتر مرگ روشنک رو برسونه ! ما رو آخر به گدایی میندازه ! با اون قیمتای هتل شاهید آدم کوفت بخوره بهتر از قهوه است !

– حالا دفعه ی پیش که خودِ فلک زده اش پولش رو حساب کرد ! … این دفعه هم یه جوری می کنیم تو پاچه اش !

فافا کمی روی میز خم شد و با اشتیاق پرسید :

– میشه منم باهاتون بیام ؟!

هستی زودتر از من پاسخ داد :

– خاله آشا قیافه می گیره برامون ! ناموساً بی خیال فافا !

فافا لب برچید و با بغض گفت :

– خب من که بهش نمی گم چیزی !

دلم برایش سوخت . او دختری بود که ذاتاً شاد و معاشرتی بود ، ولی همیشه از طرف عمه آشا محدود می شد . رفتارهای عمه یک جورایی اعتماد به نفس او را سرکوب کرده بود . بارها دوست داشتم به عمه گوشزد کنم تا رفتارش را با فائزه تغییر بدهد … ولی حیف که عمه آشا سر تا پای تربیت من را بد می دانست !

به هستی چشم غره رفتم و گفتم :

– نمی گه دیگه ! … ای بابا ! … حتما باهامون بیا فافا جون … قدمت روی چشم !

و به رویش لبخند زدم .

همان وقت متوجه شادی شدم که وارد آشپزخانه شد .

به من لبخندی مصنوعی زد که بی پاسخ گذاشتم . گفت :

– خلوت کردین با هم !

هستی جوابش را داد :

– بله ! … دیدیم شما توی حیاط سنگین نشستی مشغول مدیتیشنی ! … گفتیم مزاحمت نشیم دیگه !

پوزخندی به طعنه اش زدم . شادی موهای خرمایی رنگِ جلوی پیشانی اش را زد زیر شالش و ترجیح داد بحث را عوض کند .

– آیدا جون … از شهاب خبری نداری شما ؟

چرخیدم به طرفش و با نگاهی غیر دوستاته … پرسیدم :

– چطور ؟!

– همینطوری ! آخه مامان یکی دو بار بهش زنگ زد ، جواب نداد … البته احتمالا باشگاهه که جوابِ مامان رو نمی ده !

پوزخندی زدم … یکی دو بار ؟! … شرط می بستم که سوده خانم بالای ده بار به شهاب زنگ زده ! … اینقدر هم مغرور بود که در جمع از من سوالی نمی پرسید . چون برایش خوشایند نبود که شهاب جواب تلفن من را بدهد ، ولی جواب او را نه ! برای همین هم شادی را فرستاده بود تا یواشکی از من بپرسد .

من هم تصمیم گرفتم یواشکی او را حرص بدهم !

– خب آره … صحبت کردیم ! بهم قول داد برای شام خودش رو برسونه !

شادی هوومی گفت … فهمیدم جوابی که شنیده برایش خوشایند نبوده است ! دلم خنک شد ! … بعد یکدفعه بی مقدمه گفت :

– مبارکه ! موهاتو کوتاه کردی ؟!

یک لحظه مکث … بعد چشم هایش را ریز کرد و با لحن سنگینی ادامه داد :

– رنگ هم زدی ! … آبی !

دستم رو روی سرم کشیدم و تازه متوجه شدم شالم از روی موهایم سر خورده و افتاده است . فائزه با خوش قلبی همیشگی خودش گفت :

– به نظرم خیلی قشنگ شده ! من که هیچوقت جسارت ندارم این رنگ رو انتخاب کنم !

به او لبخند زدم . شادی خصمانه گفت :

– ولی ما نمی تونیم موهامون رو رنگ بزنیم ! رنگ زدن کار زنهای شوهر داره !

و با غیظ از ما رو چرخاند و آشپزخانه را ترک کرد .

پشت سرش … انگشت وسطم را بالا آوردم و بدرقه ی راهش کردم ! …

***

بازگشتمان به حیاط مصادف شد با ورودِ بابا اکبر و شهاب .

با دیدن بابا گل از گلم شکفت … به طرفش رفتم و گونه ی زبرش را بوسیدم :

– خوبی بابا ؟ خسته نباشی !

نگاه بابا اکبرم خسته ولی مهربان بود … خیلی کوتاه جوابم را داد :

– خدا رو شکر بابا جان … خوبم !

و رفت تا با شوهرهای عمه آشا و عمه الهام احوالپرسی کند . می دانستم هیچوقت حوصله ی شرکت در هیچ جمعی را نداشت و تمام دنیا را به زور تحمل می کرد . ولی از طرفی آدم کمروئی بود و نمی توانست با کسی اخم و تخم راه بیاندازد .

همیشه ی خدا در جمع های خانوادگی شرکت می کرد … یک گوشه می نشست و چای می خورد و تا جایی که می توانست حرفی نمی زد .

این بار هم من پیش قدم شدم تا از فلاسک برایش چای بریزم .

از گوشه ی چشم متوجه شهاب بودم که مشغول خوش و بش و احوالپرسی با دیگران بود . خیلی سر حال به نظر می رسید !