دوره ام کرده بودن و کنجکاوانه تماشام میکردن.
با هردو دست غذا میخوردم و فکم ثانیه ای از جنبیدن متوقف نمیشد.
حتی امیرسام هم رو لبه های تخت زیر درخت ها نشسته بود و هرازگاهی دل از تلفن همراهش میکند و نگاهی به من مینداخت.
شیرین کم صبر از بقیه بود چون برای دهمین بار گفت:

-ای باباااا…چقذه یه ماجرارو کشش میدی تو! خب بوگو دیگه…بعدش چی چی شد؟ چه جوری اون نامردارو فراری دادی!؟

سرمو بالا گرفتم وبا دهن پر جواب دادم:

-من بودم….تا وقتی من بودم که نیمتونستن یلایی سرش ییارن…البته لت و پارش کرده بودن ولی بعدش من باهاشون درگیر شدم .اونا چندنفر من یه نفر…یه مشت هم خوردم ولی اگه یکی خوردم ده تا زدم…

عمو غلام خندید و گفت:

-آی باریکلاااا…

ننجون اما با دستش به صورت پر چروک خودش کوبید و گفت:

-آی روم سیاه ننه …روم سیاه…دختر آخه تو چرا هی با دردسر حلقه آویز میشی نمیگی با این دردسرا آخرش یه کار دست خودت میدی!؟

تیکه ی نون رو توی ماهیتابه ی چرب و چیلی چرخوندم و گفتم:

-نگران نباش ننجون…من که رسیدم دمشونو گذاشتن رو کولشونو و د فرار…حالا اصلا ماجرارو بهتون نگفتم.خوددختره یه ماشین خفن داشت که فکر کنم قیمتش میلیاردوهم رد کرده بود..من هرجورشده بود بغلش کردم و گذاشتمش رو صندلی های عقب و خودمم پشت فرمون نشستم و رسوندمش بیمارستان اولش پلیس بهم گیر داد چون باور نمیکرد واقعا تو زخمیش شدنش نقشی نداشته باشم تا اینکه خود دختره بهوش اومد وخودش گفت من اونی ام که کمکش کرده نه اونی که به اون روز انداختش…

سیبک گلوی عمو غلام بالا و پایین شد.نی نی چشمهاش عبن ستاره تو تاریکی شب درخشید و بعد هم طمعکارانه پرسید:

-این دختر حتما بچه مایه داری آقازاده ای چیزی بوده ها ؟ کس و کارش نیومدن سراغش؟ به تو بابت نجات جون دخترشون پول ندادن !؟

انگشت اشاره امو لیس زدم و گفتم:

-چرا…اومدن…یعنی داداشش اومد…عینک رو چشمامو ببین.اینو اون برام خریده آخه عینک خودمو اون نامردا شکستن…

تمام ذوق و شوق غلامی که تصوز میکرد جیبای من الان پر پول هست بر باد فنا رفت.نگاه چپ چپی بهم انداخت و گفت:

-جون خودتو به خطر انداختی و خواهرشو نجات دادی…کتکت زدن…عینکتو شکستن…اونهمه ام پلیس تو رو تحت نظر گرفت بعد فقط واست عینک گرفت…؟ بابا یارو چقذه خسیس بوده…

دست بردم توی جیبم و همزمان گفتم:

-نه عمو غلام خسبس نبوده.کارتشو داده دست من قراره بشم منشی خصوصیش با حقوق و مزایای خوب…احتمالا….

ننجون الهی شکر کرد و دست به دعا برد و گفت:

-خداروشکر این ساتوی من از بیکاری در اومد…راست گفتن عدو شود سبب خیر اگر خدا خواهد!

غلام هیجان زده کارت رو ازم گرفت و بهش خیره شد.شیرین پرسید:

-یعنی از فردا میری سرکار؟

-آره دیگه…

غلام بلند بلند پار روی کارت رو برای همه خوند:

-شرکت وادرات و صادرات محصولات گوشتی -غذایی نویان آردوچ….

تا اینو گفت امیرسام بلافاصله از روی تخت بلندشو و کارتو از لای انگشتای غلام بیرون کشید

امیرسام بلافاصله از روی تخت بلندشدو کارتو از لای انگشتای غلام بیرون کشید و زل زد بهش.
همه باتعجب نگاهش کردیم.
سرش رو بالا گرفت و با تکون کارت توی دستش پرسید:

– اینو کی بهت داده !؟

به خودم قول داده بودم دیگه نه باهاش چشم توچشم بشم نه حتی همکلام اما اینبار از سر اجبار جواب دادم:

-مشخص نیست!؟ صاحابش!

پرسشی گفت:

-نویان آردوچ !؟

آهسته و با بی میلی ای که نشون بده دوست ندارم حتی باهاش حرف بزنم گفتم:

-آره…

جور خاصی نگاهم کرد.نگاه های خاص معنی دار.نگاه هایی که برای ما البته مفهموم نداشت و قابل ترجمه هم نبود.
دوباره پرسید:

-تو نویان آردوچ رو کجا دیدی!؟

لحن من موقع حرف زدن خشم و دلخوری من از اون رو می رسوند.لابد میخواست در مورد این هم بهم گیر بده.اونقدر جواب دادن رو لفت دادم که صداشو برد بالا و با تکون دادنش پرسید:

-گفتم اینو کی بهت داده!؟

صداش رو واسه من بالا برده بود تا تشر و خشم توی صدا و لحنش مجابم کنه زبونم به حرف بیاد.
شیرین یه چشم غره یهم رفت و لب زد:

” جوابشو بده دیگه”

تمایلی یه جواب دادن به سوالهای اون نداشتم ولی نگاه های هُل دهنده ی بقیه باعث شد به حرف بیام و بگم:

-خودش بهم داد…خود نویان آردوچ…

ننجون تا این اسم رو برای چندمین بار شنید فکر و ذهنش مشغول شد.مشخص بود این اسمش براش آشناست ولی هرچقدر به ذهنش فشار میاورد نمیتونست بفهمه این اسم و نشون متعلق یه کیه.حتی زمزمه کنان باخودش گفت:

-چقدر این اسم برام آشناس..

امیرسام اما خیلی بی مقدمه خطاب به من گفت:

-دیگه لازم نیست بری اونجا!

بهش این اجازه رو نمیدادم که واسم تعیین تکلیف یکنه.بلند شدم و کارت رو از لای دستش بیرون کشیدم و گفتم:

-من اینکارو از دست نمیدم.نظر تو و خواستن و نخواستنت واسم مهم نیست.
تو که قرار نیست خرجمو بدی!

ننجون و شیرین جوری نگاهم کردن انگار یه قاتل زنجیره ای رو به روشون نشسته بود.
امیرسام دندون قروچه ای کرد و باخشم گفت:

-بهت گفتم بیخیال این کار میشی!

از روی تخت بلند شدم و رفتم پایین.دمپایی هامو پوشیدم و گفتم:

-بیخیال نمیشم فردا هم میرم دیدنش!

یا قدمهای سریع به سمت اتاقم راه افتادم.
اول که اخراجم کرد حالا هم که با زورگویی دستور میداد کار رو نپذیرم.
چرا باید اینکارو میکردم وقتی حسابی یه پول احتیاج داشتم! خرجمو که اون قرار نبود بده!
درهارو باز کردم و رفتم داخل.
پنجره های رو به حیاط رو بستم و پرده هارو کشیدم. شالمو از سر کشیدم و انداختم دور. بلوز مشکی زنگی که روی تیشرتم پوشیده بودم رو هم از تن درآوردم و خیره شدم به کارت و اسمشو نجوا کردم:

” نویان آردوچ ”

لبخندهای کمرنگش هنوز توی ذهنم.گلا خوش لبخند بود و بااینکه به نظر می رسید آدم خیلی پولدار و سرشناسی هست اما رفتارش نشون از جنتلمنیش میداد.
کارت رو گذاشتم رو میز مطالعه و
کمدی که درش خراب بود و جیرجیر صدا میداد رو با تحمل اون جیر گوش خراشش وا کردم و نگاهی به لباسهام انداختم.
یاید می دیدم کدوم یک از لباسهام مناسب فرداست. هیچ کدوم از مانتوهام حالت رسمی نداشت ولی واقعا نیاز بود برای روز اول اینهمه سخت گرفت!؟
یه لباس چارخونه ی صورتی و سفید بیرون آوردم که احتمالا میشد با مقنعه و شلوار جین مشکی و اسپرت های سفیدم ترکیب خوبی ازشون بسازم.
لباسها رو مرتب و منظم یه گوشه واسه فردا آماده کردم که همون موقع یه نفر یه در زد.
سرمو به سمتش برگردوندم و چون مطمئن بودم شیرین پشت در و قراره باز گله بکنه گفتم:

-برو شیرین! من خستمه…نمیخوام هشدار و نصیحت بشنوم!

باتاخیر صدای مردونه ای به گوشم رسید:

-درو وا کن…

این صدا، صدای امیرسام یود.یعنی واقعا بیکار شدن من اینقدر واسش مهم بود و اهمیت داشت؟ میخواست منو بی پول و بیکار نگه دار؟
رفتم سمت درو و بازش کردم ولی تو چهارچوب ایستادم که نیاد داخل و گفتم:

-میخوام بخوابم.به هیچ قیمتی هم حاضر نیستم این کارو از دست بدم.خب…شب بخیر!

رفتم عقب و خواستم درو بزنم که پاشو لای لنگه در گذاشت و گفت:

-توی لعنتی فردا تون شرکت لعنتی نمیری!

انگشت اشاره ام رو به سمتش دراز کردم و گفتم:

-من لعنتی میرم و توی لعنتی هم نمیتونی جلومو بگیری!

نمیدونم چیشد که خیلی و بی مقدمه گفت:

-خودم استخدامت میکنم.دیگه اخراج نیستی! و دیگه نیازی نیستی بری شرکت اون یارو….