اشک هام رو پاک کردم و مبهوت و شکست خورده به زمین خیره شدم…

قلبم تیر می کشید و نفسم قطع و وصل میشد..

مثل همیشه دست به دامن اسپری ام شدم و من حتی از نظر جسمی هم سالم نبودم…

دلش رو به چیه من خوش می کرد و عاشقم میشد..

هق زدم و باز هم اسپری رو روی لب هام گذاشتم و دو تا پاف خالی کردم…

چقدر عاشق شدنم اعتراف تلخی بود و چه زمان بدی متوجه ی احساسم شده بودم…

تو سرم کلی فکر و خیال می اومد و میرفت و دلم می لرزید..

دستم رو روی سینه ام، درست روی قلبم گذاشتم و لب زدم:

-اروم بگیر..اینقدر نلرز لعنتی..سورن سهم تو نیست..اینقدر براش خودت رو به در و دیوار نزن..اون حتی به تو فکرم نمیکنه..اروم باش….

دوباره اسپری زدم و نفس عمیقی کشیدم و اشک هام رو پاک کردم…

لب و چونه ام می لرزید و میل شدیدی داشتم که بلند و با صدا گریه کنم اما نمی خواستم مامان و سورن متوجه بشن….

خصوصا سورن..اون هیچوقت نباید متوجه احساس من میشد..نه حداقل تا وقتی که یک دل نمیشدم و نمی فهمیدم سورن واقعا چرا اومده و احساسش چیه…..

نفس لرزونی کشیدم و اسپری رو توی دستم فشردم و خواستم دوباره دراز بکشم که دوتا تقه ی نسبتا اروم به در خورد….

سریع صاف نشستم و تند تند صورت خیسم رو پاک کردم و هرچقدر سعی کردم صدام نلرزه، موفق نشدم:

-بله؟!..

-می تونم بیام تو؟..

لبم رو گزیدم و با سر استینم روی چشم هام کشیدم تا خیسیش پاک بشه…

هرچند می دونستم الان صورت و چشم های سرخ شده ام داد میزد که داشتم گریه می کردم…

نفسم رو فوت کردم و اروم گفتم:

-بیا!..

در با مکث کوتاهی روی پاشنه چرخید و قامت بلند سورن توی چهارچوب در پیدا شد…

نگاهش روی صورتم خیره موند و اخم هاش اروم اروم توی هم گره خوردن…

سرم رو پایین انداختم و صدای بسته شدن در رو شنیدم..

حضورش و صدای قدم هاش رو که بهم نزدیک میشد، حس کردم و کمی بعد کنارم روی تخت نشست….

هیچ کدوم حرف نمی زدیم و همینطور کنار هم نشسته بودیم…

سنگینی نگاهش رو روی صورتم حس می کردم و از گوشه ی چشم دستش که بلند شد و به طرف صورتم اومد رو دیدم….

ناخوداگاه و با دلخوری زیادی خودم رو کنار کشیدم و نگذاشتم دستش به صورتم برسه…

دستش رو انداخت و نفس عمیقی کشید..

سرم رو پایین تر انداختم و با بغض مشغول بازی با انگشت هام شدم…

دوباره کمی سکوت شد تا اینکه سورن نرم و مهربون صدام کرد:

-پرندجان!..

دوباره کمی سکوت شد تا اینکه سورن نرم و مهربون صدام کرد:

-پرندجان!..

بی اختیار پوزخندی زدم و سرم رو به سمت مخالفش چرخوندم…

باز هم صدای نفس عمیقش بلند شد و گفت:

-چرا درکم نمیکنی؟..

اخم هام توی هم رفت و بدون نگاه کردن بهش، خیلی یهویی و با صدایی گرفته گفتم:

-تو برای چی برگشتی اینجا؟..

متعجب و یکه خورده گفت:

-چی؟!..

سرم رو چرخوندم طرفش و با نگاهی غم زده و دلخور گفتم:

-چرا از تهران برای زندگی اومدی اینجا؟..

گیج سرش رو تکون داد:

-متوجه ی منظورت نمیشم..یعنی چی؟!..

کامل چرخیدم طرفش و مستقیم تو چشم هاش نگاه کردم و گفتم:

-دلیل اینکه برای زندگی اینجارو انتخاب کردی چی بود؟..

بی حرف و خیره نگاهم کرد و جواب نداد..

دوباره پوزخندم تکرار شد و ادامه دادم:

-بخاطره چی یا کی اومدی؟!..

دستش رو روی صورتش کشید و نگاهش رو ازم گرفت و به روبه روش خیره شد و اروم گفت:

-چی رو میخواهی بدونی؟..

-فقط می خوام بدونم دلیل اومدنت چی بوده..