دوتایی زدیم زیر خنده و من با شادی گفتم:

-عاشقتم که بهترین خواهر دنیا..

با اون چشم های عسلی روشن و لبخنده ناز و خوشگلش، نگاهم کرد و شیطون گفت:

-واسه رضای خدا نبودا..باید جبران کنی..

-چشم چشم..تو جون بخواه..

با خنده چشم غره ای بهم رفت و دیگه حرفی نزد..

من هم با لبخند و ارامش تکیه دادم به صندلیم و شروع کردم به مرور ساعت های کاری خودم و سورن تا ببینم چه وقتی میتونم برم دیدنش….

درکنار همه ی این حرفها، چقدر دلم براش تنگ شده بود و برای دیدنش بی تاب شده بودم…

کاش زودتر بتونم ببینمش و باهاش حرف بزنم..

با رفتن ماشین روی سرعتگیر، از فکر دراومدم و حواسم جمع شد…

دنیز وارد پارکینگ شرکت شد و تک بوقی برای نگهبان زد و من هم دستی براش تکون دادم…

سرم رو که چرخوندم، متوجه ی کیان و البرز شدم که کنار ماشین البرز ایستاده بودن و مشغول حرف زدن بودن….

دنیز با شیطنت دستش رو گذاشت روی بوق و کمی طولانی نگه داشت…

سر جفتشون با بوق کشدارِ دنیز چرخید سمتمون و من از این فاصله هم اخم هاشون که تبدیل به لبخند شد رو دیدم….

خندیدم و با هیجان شروع کردم به دست تکون دادن براشون و دنیز که ماشین رو نگه داشت، فرصت ندادم ببره داخل جای پارک و سریع پریدم پایین….

خندیدم و رفتم طرفشون:

-سلام سلام..خوب ترسیدین ها..

درحالی که جواب سلامم رو میدادن، دستم رو دراز کردم و با جفتشون دست دادم…

کیان با لبخنده عمیق و مردونه ای گفت:

-مرض دارین دیگه..چیکارتون کنیم..

-ولی با اون اخم ها سریع برگشتین یه چیزی بارمون کنینا…

کیان سرکی به پشت سرم کشید تا ببینه دنیز چرا نمیاد و گفت:

-اره شانس اوردین..البرز اماده شده بود برای فحش دادن…

نگاهی به البرز انداختم که ساکت ایستاده بود و موشکافانه داشت نگاهم می کرد…

ابروهام رو انداختم بالا و با تعجب گفتم:

-چیه؟!..چته؟!..

نفس بلندی کشید و دست هاش رو، رو به اسمان بلند کرد و گفت:

-خب خداروشکر..مثل اینکه هر مشکلی این چند روز داشتی و هی پاچمونو میگرفتی حل شده..خیالم راحت شد امروز با پاچه های سالم میریم خونه…..

جیغ و خنده ام، با هم بلند شد و افتادم به جونش و با مشت کوچکم روی بازو و شونه ش می کوبیدم…

با خنده دست هام رو مهار کرد و دستش رو انداخت دور گردنم و گفت:

-اِاِ اروم بگیر بچه..

سرم رو به حالت قهر چرخوندم که بوسه ش رو روی مقنعه ام حس کردم…

بی اختیار، با تعجب برگشتم نگاهش کردم که با محبتی برادرانه و از ته دل گفت:

-خداروشکر..چی بود اون صورت اخمو و غمگین..من خنده های تو و دنیز رو که میبینم اصلا روزم ساخته میشه..همیشه بخندین….

نیشم تا بناگوش باز شد و با ذوق گفتم:

-نه بابا..تو از این حرفا هم بلد بودی و نمیزدی..

چپ چپ نگاهم کرد و دوباره روی سرم رو بوسید و همون لحظه دنیز که بالاخره ماشین رو پارک کرده و اومده بود، بلند سلام کرد….

البرز دستش رو دور گردنم محکم تر کرد و با اون یکی دستش دست دراز شده ی دنیز رو فشرد…

کیان هم همین کار رو کرد و دنیز با چشم و ابرو به دست البرز دور گردنم اشاره کرد و گفت:

-چه خبره؟!..

خندیدم و کیان هم با خنده گفت:

-احساسات البرز فوران کرده..

زدیم زیر خنده و راه افتادیم سمت اسانسور و دنیز با لحن لوسی گفت:

-بیشعورا..بدون من ابراز احساست میکنین..

کیان دست دراز کرد و لپ دنیز رو کشید و با لبخند گفت:

-تو که لوسِ خودمونی..

البرز زد زیر خنده و گفت:

-این الان تیکه بود یا ابراز احساسات؟..

دنیز لپش رو مالید و چپ چپ نگاهشون کرد..

کیان دکمه ی اسانسور رو فشرد تا بیاد پایین و البرز اون یکی دستش رو سمت دنیز دراز کرد و گفت:

-بیا اینجا ببینم..

دنیز هم نیشش باز شد و پرید اون سمتِ البرز و اون هم دستش رو دور گردنش انداخت و درست مثل من روی سرش رو بوسید و گفت:

-فسقلیای من..نبینم ناراحت باشین وگرنه میرم باعث و بانیش رو پاره..

مکثی کرد و جمله ی زشتی رو که داشت می گفت تصحیح کرد:

-یعنی له میکنم…

دوباره هممون زدیم زیر خنده و دنیز چشمکی به من زد..

خیلی کم پیش می اومد البرزِ شیطون اینجوری احساساتش رو نشون بوده و چقدر برامون لذت داشت…

نفسی کشیدم و هممون وارد اتاقک اسانسور که رسیده بود پایین شدیم و مثل همیشه توی دلم، خدارو برای داشتن چنین دوست هایی شکر کردم….

=================================

نگاهی به ساعتم انداختم و با “بسم الله” وارد مطب سورن شدم…

نگاهی به اطراف انداختم و با دیدن خالی بودن سالن، نفس راحتی کشیدم…

لبخندی روی لبم نشوندم و اروم رفتم سمت میز منشی که با صدای قدم هام، سرش رو بلند کرده و اون هم با لبخند نگاهم می کرد….

روزی که استخدام شده بود، من هم کنار سورن بودم و من رو کامل می شناخت…

با رسیدن به میز سلام کردم و اون هم با خوش رویی از پشت میزش بلند شد و جوابم رو داد و دستش رو به طرفم دراز کرد….

دستش رو به گرمی فشردم:

-حالت چطوره خانوم امیری؟..

-خیلی ممنونم..شما چطورین؟..

لبخندم پررنگ تر شد:

-مرسی عزیزم..

اشاره ای به در اتاق سورن کردم و گفتم:

-مریض داره؟..

-بله ولی اخرای کارشونه..الان بهشون اطلاع میدم شما اومدین…

خواست بره سمت اتاق سورن که دستم رو بلند کردم و مانعش شدم:

-نه نه لازم نیست..منتظر میشم کارش تموم شه..نمیخوام مزاحمش بشم…

سرش رو تکون داد:

-چشم..بفرمایید بشینین..

رفتم سمت مبل ها و روی یکیشون که به میز نزدیک بود نشستم و کیفم رو هم کنارم گذاشتم…

خانوم امیری هم دوباره روی صندلیش نشست و گفت:

-خیلی وقته نیومده بودین..

-وقت نمیشد..از طرفی هم نمی خواستم مزاحم بشم..الان دیگه کار واجب داشتم اومدم..قسمت بود تورو هم ببینم….

با اون چهره ی مهربون و زیباش نگاهم کرد و لبخندی روی لب های باریک و رژ خورده ش نشست و گفت:

-منم دلم براتون تنگ شده بود..خیلی خوب شد دیدمتون…

-منم همینطور عزیزم..درضمن اینقدر رسمی نباش و منو جمع نبند..راحت باش…

سرش رو تکون داد:

-چشم..چیزی میخوری برات بیارم؟..

از اینکه انقدر سریع و انگار از خداش بود از “شما” به “تو” تبدیل شدم، لبخندم عمیق تر شد و گفتم:

-نه عزیزم..ممنون..به کارت برس مزاحمت نباشم..

-نه دیگه کاری ندارم..اخرین مریضمون بود..کارشم کم کم دیگه تموم میشه..منتظرم بیاد بیرون…

من هم سری تکون دادم و به اطراف اشاره ای کردم و گفتم:

-همه چی اوکیه؟..راه افتادی؟..

-بله خداروشکر..اقای دکتر خیلی بهم کمک کردن تا همه چی رو یاد بگیرم…

-عالیه..امیدوارم موفق باشی..

لبخنده مهربونی زد و تشکر کرد و بینمون سکوت شد..

تازه درسش تموم شده بود و اینطور که می گفت از خانواده ی زیاد سطح بالایی نبود و کاری مناسب رشته ش پیدا نکرده بود….

شدیدا به کار نیاز داشت و خرج مادر پیر و خواهر کوچک ترش که درس میخوند به عهده ش بود…

وقتی متوجه ی این موضوع شدیم، سورن تصمیم گرفت استخدامش کنه…

مدت ها دنبال کار گشته بود اما نتونسته بود پیدا کنه..

محیط امنِ محل کار خیلی براش مهم بود و بسیار دختر خونگرم، مهربون و مودبی بود…

از اینکه توی کارش جا افتاده و راضی بود، خیلی خوشحال شده بودم…

کیفم رو از کنارم برداشتم تا گوشیم رو از داخلش دربیارم اما همون لحظه در اتاق سورن باز شد و مریضش اومد بیرون….

یک طرف صورتش ورم داشت و مشخص بود باندی داخل دهنش قرار داره…

رفت سمت میز منشی و همینطور که دستش روی گونه ش بود و معلوم بود درد داره، به سختی شروع به صحبت کرد و برای هفته ی اینده نوبت جدید گرفت…..

بعد از خداحافظی از مطب خارج شد و من منتظر به خانوم امیری نگاه کردم…

لبخندی بهم زد و گفت:

-اگه اجازه بدی من یه لحظه برم ببینم اگه باهام کاری ندارن، من دیگه برم خونه…

سرم رو تکون دادم و من هم لبخند زدم:

-اره عزیزم راحت باش..

از پشت میزش بلند شد و رفت سمت اتاق سورن و با تقه ای به در و اجازه ی سورن، وارد شد و در رو بست….

چند دقیقه بیشتر منتظر نشدم که برگشت و رفت سمت میزش و مشغول جمع کردن وسایلش شدم…

کیفش رو روی شونه ش انداخت و من هم کیفم رو برداشتم و از جام بلند شدم…

با همون لبخنده روی لبش که انگار جزیی جدا نشدنی از صورتش بود، جلوم ایستاد و دستش رو دراز کرد….