شاید با یزدان راحت بود ………….. شاید یزدان بعد از خدا تنها کس و کارش در این دنیا به حساب می آمد ………….. شاید یزدان توانسته بود جای خالی پدر و مادر و خواهر و برادر و هر آنچه که کمبودش را در زندگی اش حس می نمود ، پر کند ………….. اما آنقدر در احساساتش جلو نرفته بود که بتواند خوابیدن کنار مردی چون او را به این راحتی ها ، برای خودش هضم کند و قبول نماید .

نگاهی به موهای مرطوب و لباس راحتی ای که تنش کرده بود ، انداخت .

میان تمام جملاتی که بین کریستیانو و فرهاد رد و بدل شده بود ، یک چیز را خوب فهمیده بود ………. آنها از ندانستن زبان ایتالیایی یزدان ، نهایت سوء استفاده را می کردند ………….. انگار این زبان ندانستن او ، داشت به نقطه ضعفی بدل می شد .

شاید بهتر بود این مسئله را با یزدان در میان می گذاشت .

خودش را بیشتر زیر پتو فرستاد و آرام صدایش زد :

ـ یزدان جون ………… خوابیدی ؟

یزدان بدون آنکه تکانی به تنش دهد و یا ساق دستش را از روی چشمانش بلند کند ، جوابش را داد .

ـ دارم می خوابم .

گندم لبانش را روی هم فشرد …………. پس یزدان تمام این زمانی که او فکر میکرد خوابیده ، بیدار بود .

ـ من هنوز یه چیزایی رو ……. بهت نگفتم .

یزدان با این فکر که هنوز مزخرفاتی که کریستیانو در رابطه با گندم گفته ، تمام نشده ، ساق دستش را از روی چشمانش برداشت و سرش را سمت او چرخاند :

ـ دیگه اون مرتیکه عوضی چی پشت سرت بلغور کرد ؟

گندم که متوجه اشتباه یزدان شده بود ، به سرعت از آن حالت دراز کش بلند شد و روی تخت نشست که پتو از روی شانه هایش به روی پاهایش افتاد .

ـ نه نه ، درباره من نیست .

ابروان یزدان اینبار متفکرانه درهم فرو رفت :

ـ اگه درباره تو نیستش ، پس درباره چیه ؟

ـ درباره خودت .

یزدان پشت چشمی نازک نمود ………… همان اندک خوابی هم که در چشمانش نشسته بود هم به لطف گندم از چشمانش پرید .

ـ درباره من ؟

گندم بی اختیار و تنها از سر احتیاط خواست سرش را به سمت تابلویی که پشت سرش قرار داشت بچرخاند که یزدان با فهمیدن قصد و نیت او به سرعت مچ دستش را گرفت و او را به سمت خودش کشید که گندم ناغافل و شوکه شده بر روی سینه اش افتاد و با چشمان گشاد شده از سر تعجب ، به چشمان جدی شده اویی که حالا فاصله ای با چشمان خودش نداشت ، نگاه کرد .

یزدان حرصی با صدای پایینی غرید :

ـ می ترسم آخر سر تو با این نگا نگا کردنات بند و آب بدی .

گندم که انگار هنوز هم در شوک این عمل نامنتظره یزدان قرار داشت ، با صدای پایینی گفت :

ـ باور کن اختیاری نبود ……….. نمی دونم چرا ، همش حس می کنم صدامونم می شنون .

ـ بهت که گفتم ، این فقط یه دوربین خالیه .

ـ باشه معذرت می خوام .

ـ حالا در مورد من چی می گفتن ؟

ـ قراره یه محموله شمش و سکه های ضربی و عتیقه جات جا به جا کنن .

ـ این و که خودمم فهمیدم .

گندم سرش را پایین تر برد و فاصله میان چشمانشان را کمتر از چیزی که بود ، کرد .

ـ اما اون فقط یه محموله شمش یا عتیقه یا سکه های ضربی نیست .