حمیرا پلکی زد و سری تکان داد و زیر لبی جواب یزدان را داد :

ـ بله قربان ، می سپارم همین امروز یکی بره بیرون بخره بیاره .

ـ امروز نه ، همین الان .

– چشم . میگم همین الان برای خریدش اقدام کنن .

-خوبه ، می تونی بری .

با رفتن حمیرا ، گندم نگاه کوتاهی به یزدان و آن اخم نشسته بر پیشانی او انداخت ………. از زمانی که با یزدان رو به رو شده بود ، زیاد با این ابروان درهم فرو رفته بر پیشانی او رو به رو شده بود …….. اخم هایی که انگار با زبان بی زبانی می گفتند ، یزدان بیشتر از حد توانش با سختی و ناملایمات این سال ها دست و پنجه نرم کرده ………. آنقدر که این اخم ها ، جایگزین آن لبخندهای مهربانانه و از ته دل سال های گذشته اش شده .

ـ این زنِ که تقصیری نداشت .

ـ کاهلی کرد …….. اگر سوختگیت یه ذره بدتر بود ، اگر این محلول آب و نمک برای سوختگیت افاقه نمی کرد ، درسی بخاطر این کاهلیش بهش می دادم که تو تاریخ ثبت کنن .

گندم نگاهش را از یزدان گرفت و خودش هم مشغول لقمه گرفتن شد و تنها زیر لب گفت :

ـ دلم براش سوخت .

ـ گاهی برای قوی شدن لازمه که بعضی از اصول اولیه قدرتمند شدن و به خاطر بسپری ………. اولین اصل هم اینه که ، بهتره از این به بعد یاد بگیری دلت فقط برای خودت بسوزه ، نه برای هر ننه قمری .

گندم بی اختیار چهره در هم کشید ……… این یزدان برایش زیادی غریبه بود .

ـ من نمی تونم نسبت به بقیه بی تفاوت باشم ……….. نمی تونم سنگ دل باشم ……… یعنی نه می تونم ، نه می خوام .

یزدان نگاهش را سمت گندم کشید و سر سمت او پایین برد و فاصله اش را با او کم کرد تا صدایش بهتر در گوش هایش بنشیند ……. آرام و شمرده گفت :

ـ من نگفتم سنگ دل شو ………. می خوام که قوی باشی ، محکم باشی ………
و سر عقب کشید و با نفس عمیقی ادامه داد :

ـ هرچند گاهی روزگار کاری باهات می کنه که خودت اصلا نمی فهمی کی قلبت و به یه تکه کلوخ تبدیل کرد ……… نمی فهمیم که کی از سنگ شدی ……. گاهی انقدر باهات بی رحم میشه ، انقدر بهت سخت می گیره ، انقدر باهات نامهربون میشه که خودتم نمی فهمی که چطوری این همه تغییر کردی و به این دیوی دو سری که الان هستی تبدیل شدی .

اندفعه این گندم بود که فاصله ای که یزدان با عقب کشیدنش میان خودشان ایجاد کرده بود را کم کرد و خودش را سمت او کشید .

– مگه نگفتی من جام کنارت امنه ؟؟؟

ـ چرا .

ـ پس قرار نیست دیگه روزگار بهم سخت بگیره ………. تو گفتی تموم اون سختی های گذشتم تموم شده و رفته …….. تو گفتی دیگه اجازه نمیدی کسی حتی یه نگاه چپ بهم بندازه …….. پس نیازی نیست که بخوام این چیزی که الان هستم و تغییر بدم ………… اما دوست دارم که قوی بشم . دوست دارم برای خودم کسی بشم ، دوست دارم محکم و مقتدر بشم ………. در کنارشم ، بتونم با همه مهربون باشم . مثلا با همینایی که برامون غذا می یارن ، یا حتی با اینا که اینجا کار می کنن …………. اصلا با همه .

یزدان پوزخندی از تفکری که گندم در ذهن داشت بر لب نشاند و نگاهش را مشهودانه روی تمام اجزای صورت او گرداند ………. گندم هنوز هم در همان دنیای صاف و ساده گذشته خودش باقی مانده بود ………… با اینکه بچه کار بود ، با اینکه در فقر بزرگ شده بود ، اما انگار این مهربانیِ در او ، یک چیز کاملاً ذاتی بود ……… یعنی غیر از این چیز دیگری نمی توانست باشد .

انگار تنها چیزی که در او تغییر کرده بود همین چهره زیبا تر شده او بود ………… همین قد بلند شده او بود ……… همین چهره و اندام زنانه شده او بود ……… وگرنه گندم هنوز هم همان گندم سال های دور خودش بود .

ـ بیشتر از اینکه اینجا زن خدمتکار داشته باشه ……….. پر از نگهبانای مرده . توصیه من و آویزه گوشت کن ………. بهتره این مهربونیات و زیاد اینجا خرج نکنی ، چون اون وقت این خودتی که برای خودت دردسر درست می کنی ……….. دلت نمی خواد که نگهبانی دنبالت راه بی افته و ………….. باعث شه من به سیم آخر بزنم و چشماش و از حدقه در بیارم . ها ؟؟؟

گندم انگار که حرف های او را باور نکرده باشد ، با چشمانی اندک گشاد شده که در نتیجه حرف های یزدان اینچنین درشت شده بود ، به او نگاه کرد ………. چرا هر چه جلوتر می رفت ، یزدان برایش غیرقابل باور تر می شد ؟!

ـ شوخی می کنی ، دیگه .

یزدان نگاه جدی اش را سمت چشمان عسلی و درشت شده او کشید ………… حتی یک کلمه از حرف هایش را شوخی نکرده بود .

ـ من رو اعضای خانوادم ، هیچ وقت ، نه قمار می کنم ، نه شرط می بندم ، نه ریسک می کنم ، نه شوخی می کنم ………… این و همیشه بدون .

گندم که انگار معنای حرف او را نفهمیده باشد ، باز پرسید :

ـ اما ……… اما ……… مگه اینایی که اینجا کار می کنن ، دوستات نیستن ؟

ـ من هیچ وقت هیچ دوستی نداشتم .