سراب غرق آن دو چشم مصمم و جدی که صداقت گفته هایش را فریاد میزد، نفس کشیدن را از یاد برد.

رفتار و گفتار حامی، به وضوح احساسش را نمایان میکرد اما چطور باید به حامی اعتماد میکرد؟

پسری که به سادگی میتوانست تحقیرش کند و با چند کلمه از زندگی سیرش کند، میتوانست دلیل خوبی برای ادامه ی زندگی اش باشد؟

گذشته از اینها، او و حامی؟!

کنار هم بودنشان عجیب و ناشدنی بود، همان قدر عجیب که در چله ی تابستان برف ببارد!

عجیب بود اما غیر ممکن نه!

از هر سمت که به این قضیه نگاه میکرد، بودن حامی کنار او درست نبود، وصله ناجور هم بودند.

چند سالی از او بزرگتر بود، کس و کاری نداشت و قطعا خانواده ی حامی، هیچگاه او را کنار حامی نمی پذیرفتند.

_ سراب…

چند دقیقه ای همانطور خیره و بدون پلک زدن به چشمان حامی زل زده و فکر میکرد تا صدای حامی درآمد.

آرام پلکی زد و نفس حبس شده اش را لرزان و تکه تکه بیرون داد.

پس زدن حامی بر خلاف خواسته ی قلبش بود، اما عقل انجامش را حکم میکرد.

_ یکم… یکم از اون… آب میاری برام؟

فقط میخواست حامی را دور کند.

زیر نگاه معنادارش دست و پایش را گم میکرد.

حامی انتظار بال در آوردنش را نداشت، نه!

اما منتظر دیدن برق ذوق در نگاهش بود، یا شاید لبخندی کوچک، حتی یک نگاه متفاوت…

این بهت و نگاه گرفتن ها، این دک کردن ها…

جواب حرفی که بعد از ساعت ها جدال با عقلش گفته بود، هیچکدام از اینها نبود…

حس بد و ناخوشایندی قلبش را سوزاند و ناخودآگاه اخمی کرد.

با همان اخم بلند شد و با لیوانی آب برگشت.

_ دستت درد نکنه!

پوزخندی یک وری به سراب زد و اشاره ای به کمپوت کرد.

_ اتفاقا درد میکنه، میخوام برم بخوابم!

دستات که سالمه الحمدلله، بقیشو خودت بخور.

سراب لب برچید و با نازی ذاتی که تاکنون سعی در مخفی کردنش داشت، پچ زد:

_ اگه بشینم خودم بخورم، بعدش زخمم باز شه، اونوقت چی؟

از لحن جدید و ناز و غمزه ای که در تک تک حرکات سراب دیده میشد، گره میان ابروانش کمی شل شد اما هنوز هم آن حس بد را داشت.

_ مشکل خودته، من خوابم میاد.

ایشالا که یه خری مثل حامی پیدا میشه تا نجاتت بده!

سراب سر روی شانه کج کرد و با نگاهی که دل حامی را میلرزاند، به چشمانش زل زد.

_ برو بخواب، خیلی خسته شدی این چند روز.

حامی دستی پشت گردنش کشید و کمی این پا و آن پا کرد. دلش نمی آمد سراب را با آن نگاه جادویی، به حال خود رها کند.

در نی نی چشمانش، « کنارم بمون و ولم نکن» را میدید و مگر میشد رهایش کند؟

دستش را به دسته ی مبل کوبید و مقابل سراب نشست.

_ این چشات آخرش کار میده دستم.

سراب به نگاهش ادامه داد که با تشر حامی مواجه شد.

_ اگه نمیخوای سالم بمونی همینجوری زل بزن بهم توله سگ!

سراب سراسیمه چشم بست و لب گزید.

_ چجوری نگات کردم مگه؟

حامی انگشتش را روی پلک بسته ی سراب گذاشت و حین تکان دادن گفت:

_ که توی وزه نمیدونی چجوری نگام کردی!

چی کوفت میکنی بچه؟ اسیرمون کردی به ابلفض!

سراب که فرصت را برای پیش کشیدن بحث مناسب میدید، گلویی صاف کرد و انگشت حامی را از روی چشمش کنار زد.

_ من بچه نیستم، دو سه سالی ام از تو بزرگترم!

حامی با لودگی سری تکان داد و کف دستانش را بهم کوبید.

_ الان میگم مدالو برات بیارن!

سراب نفسش را آه مانند بیرون داد و سعی کرد بنشیند.

حامی نوچی کرده و دست روی سینه اش گذاشت.

_ چیزی توته که نمیذاره یه جا بتمرگی؟!

سراب چپکی نگاهش کرد.

_ نخیر، خسته شدم انقدر دراز کشیدم.

_ هی خم و راست شی اون بی صاحاب دوباره ادا میده، وایسا ببینم.

دو کوسن از کنار مبل برداشت و پله ای روی کوسن قبلی گذاشت. ارتفاعشان کمی بلند تر شده بود که سراب به راحتی تکیه اش را به آنها داد.

در حالتی میان نشستن و خوابیدن بود، لبخند قدردانی به روی حامی زد و کمی پاهایش را تکان داد.

_ مرسی، همه ی کارای منم افتاد رو دوش تو.

حامی سری تکان داد و بدون ذره ای خجالت حرف سراب را تایید کرد.

_ آره بدبختانه، اینم شانس مایه!

سراب که کم و بیش با اخلاقیات حامی آشنا شده بود و پی به شوخی و جدی حرفهایش میبرد لبخندی زد.

_ گفتم ازت بزرگترم؟

حامی چشم در حدقه چرخاند و سرش را کنار سراب، روی مبل گذاشت. با خستگی چشم بست و انگشت شستش را بالا برد.

_ هوم، منم گفتم مدالتو بسازن!

سراب با دیدن خستگی اش، با دلسوزی گفت:

_ برو بخواب حامی، چشات وا نمیمونه.

_ عوضش دهن تو خوب وا میمونه!

دست برد و کمی از موهای حامی را با غیظ کشید. فقط با این کار دلش خنک میشد، پسرک بی ادب!

_ دهن توام دست کمی از مال من نداره، بی ادب!

حامی آخی گفته و دستش را بند سرش کرد.

_ باز وحشی شدی تو؟ سر این افسارت کو بکشمش آروم بگیری؟!

سراب دهان کجی ای کرده و دست به سینه زد.

_ کنار افسار خودت بستیش، یادت نیست؟!

حامی انگشت شستش را گوشه ی لبش کشید تا خنده ای که میرفت به قهقهه تبدیل شود را کنترل کند.