دعاکردم تا امیر سالم و سلامت از این اتاق بیاد بیرون
که بتونه زندگی که آرزو داشت کنار پسرش من تجربه کنه .
امیر ازخیلی چیزا گذشته بود از جونش تا جبران کنم و خدا شاهد همه این چیزا بود و میدونستم اینقدر مهربون هست که داغ جدیدی روی دل من نذاره پسر معصوم و بیگناه منو بی پدر نکنه.

عادل همون بادیگارد ی که امیر برام استخدام کرده بود خیلی اصرار کرد تا کمی بشینم اما مگه میتونستم وقتی امیر توی اتاق عمل زیر تیغ جراحی آروم و قرار داشته باشم ؟
یک ساعت شد ۲ ساعت ۲ ساعت۳ ساعت…
ساعت ها پشت سر هم می گذشتن و من هر ساعتی که میگذشت انگار چندی سال از عمرم کم می‌شد بالاخره ۵ساعت که تموم شد در اتاق عمل باز شده دکتر بیرون اومد.
به سمتش دویدم و با گریه پرسیدم
حالش خوبه میشه؟
بگین که خوب میشه مگه نه!
با حالت ناراحتی گفت
_ عملش تمام شد اما بیهوشه دعا کنید به هوش بیاد اگه تا ۲۴ ساعت به هوش نیاد میره تو حالت کما…

با شنیدن این خبر جون از پاهام رفت و دیگه نتونست وزنم تحمل کنه کنار دیوار سر خوردم و روی زمین نشستم کنار من نشست و با پشت دستش به صورتم زد و گفت

_ حال تو خوبه خانوم؟
عادل دکتر اومد و گفت
_ خانم خودشون چند روزه زایمان کردن به خاطر همین خیلی ضعیف شدن.
دکتر با صدای بلند پرستار را صدا کرد

ازشون خواست تا منو به یکی از اتاقا ببرند و بهم سرُم وصل کنن اما من نمی خواستم از امیر جدا بشم تقلا کردم و گفتم

نه تورو خدا نمی خوام برم باید اینجا بمونم امیر که میاد بیرون باید منو اینجا ببینه.
دکتر بهم گفت
_ دخترم وقتی از اتاق عمل میاد بیرون مستقیم میره icuو نمیبینه تو اینجا هستی یا نه بهتره که حرف گوش کنی به خاطر بچه ات باید جون داشته باشی که سرپا بمونی…

هرکاری کردم نتونستم از پس من بر بیاد با سرم توی دستم دوباره راه افتادم و این بار سمت آی سی یو رفتم یکی از پرستارا نزدیکم اومد وبا نگرانی گفت
_خانم شما حالت خوب نیست اینجا بودنت هیچ تأثیری روی حال بیمار نداره بهتره استراحت کنی!

با اخم نگاهش کردم و گفتم امیر هیچ کسیو جز من نداره باید الان اینجا باشم.
بیچاره عادل و برادرش که تازه رسیده بود دنبالم راه افتاده بودن پسرم توی بغلش بود هیچ حرفی نمی زد اما کاملاً می تونستم بفهمم که اونم بدجوری نگران امیره.
میدونستم وقتی امیر منو دست این دوتا برادر سپرده یعنی مثل چشماش بهشون اعتماد داره روی صندلی نشسته بودم و هر چند دقیقه یک بار خودم وبالا می‌کشیدم اما از شیشه به داخل آی سی یو نگاه می کردم چشماش و بسته بود و کلی لوله و وسیله و دستگاه بهش وصل بود.

دعا می‌خوندم و صداش میکردم میدونستم صدامو میشنوه
امیر اگه حتی وسط جهنمم باشه صدای منو میشنوه…

احساس میکردم تمام درهای دنیا به روم بسته شده و فقط منتظرم امیر چشماشو باز کنه تا دنیا دوباره بروم لبخند بزنه.
۲۴ ساعتی که دکتر بهمون هشدار داده بود گذشت و تموم شد امیر هیچ عکس العملی از خودش نشون نداد درجه هوشیاریش بالا نیومد به کما رفت.

شاید بیشتر از اون برای من دردناک بود درسته که توی کما بود و داشت عذاب می‌کشید اما من اینجا وقتی بالای سرش می ایستادم و می دیدمش باهاش حرف میزدم و صداش میکردم و اون هیچ عکس العملی بهم به منکه لیلیش بودم به قول خودش ملکش بودم نشون نمیداد دردناک ترین قسمت این تراژدیه غمگین بود.

به اجبار عادل راهیه خونه شدیم که اونا می گفتند خونه قدیمی خودشونه مبگفتن باید کمی استراحت کنم دوش بگیرم و به پسرم برسم پسری که شاید برام کمرنگ شده بود به خاطر این جریانات…

طاقت نمی آوردم توی خونه بمونم دوش گرفتم بچه توی بغلم راه افتادم تا دوباره به بیمارستان برم عادل جلوی راهم سد شد و گفت

_ خانوم شما فکر نمی کنی این بچه احتیاج داره که کمی استراحت کنه مگه چند روز شه ۱چ روزم نشده که به دنیا اومده این طوری که شما دارین باهاش تا می کنی از پا در میاد طفل معصوم …

حق داشت بچه چه گناهی داشت؟
اما من نمی تونستم امیر و اونجا تنها بذارم باید هر روز باهاش حرف میزدم و صداش میکردم تا برگرده پیش من برگرده پیش پسرمون..

اشک واز چشمام پس زدم با پشت دستم پاکش کردم و گفتم
امیر که بیدار بشه باید اونجا باشم.
باید برم و صداش کنم تا امیر بیدار شه …

دست دراز کرد امیرسام از من گرفت و گفت
_میدمش مادرم می دونم شما اونجا با این بچه اذیت میشین.

با تشکر بهش نگاه کردم و گفتم وقتی امیر بیدار بشه میگم براتون جبران کنه. پسرم و بغل کرد و گفت _آقا خیلی وقته از خجالت ما در اومده ما بهش مدیونیم..
با خودم فک کردم یعنی امیرم به کسی خوبی ام کرده که اینطور بخوان حتى وقتی نیست از زن و بچش مراقبت کنن؟

به بیمارستان برگشتم با داد و بیداد و دعوا اجازه گرفتم تا کنارش بشینم. قرار نبود از اینجا تکون بخورم نمی خواستم تنهاش بذارم باید همین جا کنارش میمونم تا دوباره چشماشو باز کنه . من میدونستم بیدار میشه.. کم آورده بودم هر روز می گذشت و هیچ امیدی انگار که برای بیدار شدن امير نبود. دکترا ناامید شده بودن اما من نه من میدونستم امیر بیدار میشه . اگه بیدار نمی شد من دیگه هیچ اعتقادی به دنیا و زندگی و خدا نداشتم .
از تنهایی خسته شده بودم دلم یه همزبون می خواست کسی که درکم کنه و کنارم باشه تو روزای سخت… نمیدونستم باید به کی بگم درد دل کنم یا حتی باهاش فقط حرف بزنم توی تصمیم آنی به حیاط بیمارستان رفتم زیر سایه درخت نشستم و شماره هانا رو گرفتم چند بوق خورد اما بالاخره جواب داد سلام هانا!
با شنیدن صدام انگار شوکه شد که سکوت کرد و من پرسیدم
شناختی لیلی ام. صدای متعجبش توی گوشم نشست _ لیلی کجایی تو دختر میدونی چند وقته دنبالتیم میدونی کجاها دنبالت گشتيم؟
جواب دادم گیر افتاده بودم نمیتونستم تماس بگیرم نمیتونستم خبری
بدم..
میترسیدم برای اینکه اتفاقی برای شما اتفاقی بیفته. ناراحت گفت – به خاطر ما چیا به سرت اومده؟ حالت خوبه لیلی؟ کجایی؟

تا خوب چی باشه زنده ام اما اصلا خوب نیستم تنهام ؛کم آوردم نمی دونستم با کی حرف بزنم برای همین به تو زنگ زدم .
ناراحت گفت
_ این چه حرفیه که میزنی هر وقت بخوای میتونی به من زنگ بزنی بگو کجایی لیلی با آرمین وآرش مییایم دنبالت میایم برت میگردونیم.

گفتم نه به آرش چیزی نباید بگی نباید آرش بفهمه نگرانتر
پرسید
_ بگو چی شده یعنی چی به ارش نگو؟
چرا حرفتو درست حسابی نمیزنی؟ نمیدونم چطور شد اما تو این لحظه انقدر حس تنهایی می کردم که این حرف و بزنم
با بغض نالیدم
میشه بیای اینجا؟ من تو دبی ام میشه بیاین اینجا اما به ارش نگین با آرمین بیا تنها…
کم آوردم میخوام کسی پیشم باشه هانا کمی مکث کرد و گفت
_ به ارمین میگم عزیزم میایم حتما مگه میتونیم تنهات بذاریم؟
فقط شماره تو خاموش نکن میام دنبالت بهت قول میدم…

تماس قطع کردم نمیدونم چرا ازش خواسته بودم بیاد اینجا اما انقدر تنهایی کشیده بودم که این همه درد برام زیادی بود میخواستم یکی کنارم باشه.
توی بیمارستان که برگشتم دوباره کنار امیر رفتم دستشو گرفتم و شروع کردم باهاش حرف زدن التماسش میکردم یه نشونه بهم بده یه چیزی که باور کنم بیدار میشه اما هیچ حرفهای من نمیشنید اصلا توی این دنیا نبود.
دکتر بالای سرش اومد رو به من گفت
_خانم بودن شما اینجا اصلا کمکی بهش نمی کنه شما یه بچه کوچیک داریت بهترِ کنار پسرتون باشید اینجا بودنتون هیچ تاثیری تو حالش نداره، درسته ما میگیم این چند وقت یه بار بیاین حرف بزنید شاید یک عکس العملی نشون بده اما اینکه شما صبح تا شب؛ شب تا صبح اینجا کنارش بشینی این واقعا خوب نیست هم برای خودتون هم برای پسرتون…

پسرم ؛پسرم خیلی وقته که منو نداشت تمام فکرو خیال من اینجا بود حتی وقتی پیشش بودم انگار که پیشش نبودم به سمت در اشاره کرد و گفت
_برین بیرون تا کارام و انجام بدم.

از اتاق بیرون اومدم به دیوار تکیه دادم اما اگر بیدار نمی شد مجبورم می کردن که اجازه بدم دستگاه‌ها را ازش باز کنن و من نمی خواستم

به پول احتیاج داشتم درسته امیر ثروتمند بود اما هیچ چیزش به اسم من نبود و من هیچ اختیاراتی روی اموالش نداشتم عادل بیچاره افتاده بود دنبال کارهای من تا بتونه یه جوری پول جور کنم اما داشتم یه کاری کرده بودند که دستم از همه چیز کوتاه شده بود هیچی دسترسی نداشتم برای اینکه بتونم امیر تو این بیمارستان با آن دستگاه ها رو زنده نگه دارم باید می‌کردم و نمی‌تونستم شاید دلیل این که از هانا خواستم بیان اینجا هم این بود که بتونن کمکم کنن.

🍁🍁
🆔 @romanman_ir