مرا بوسید!
آن صحنه برای هزارمین بار تکرار میشود. ساعت دوِ نیمه شب است! و نگاهش بعد از آن بوسه، قلبم را هربار با شدتِ بیشتری میلرزاند.
دقیقا همان نگاهِ تخس و موذیانه و پرحرارت… که پیروزی اش را به رخ میکشید!
غلت میزنم و چشم میفشارم. قرار نبود اینطور شود. اما شد! چرا؟! چون آبتین آمد. آبتین آمد و بهادر بیشعور شد و خاک بر سرِ من!
نفسم را با شدت بیرون میفرستم. به گوشی چنگ میزنم تا غرق فضای مجازی شوم. اما به جای دیدن هر چیزی، آن لحظه در تصورم راه میگیرد.
کلافه تر میشوم. ساعت نزدیک به سه نیمه شب است و این بی خوابی بیشتر از هر چیزی حرصم میدهد.
مثل دختربچه های احمق به نظر میرسم. از اینها که در دوران نوجوانی حتی ابراز احساسات یک پسرِ علاف و بی سروپا هم دست و دلشان را میلرزاند.
و من یاد ندارم حتی دوران نوجوانی هم انقدر سخیف و بدبخت بوده باشم که اینطور برای یک کفتربازِ بدتیپ و… بوسه اش… بی خواب شوم.
که کلا من از ابراز احساسات بدم می آمد و همیشه به دنبال دست نیافتنی ها بودم.
حالا یک بوسه، آن هم با نقشه و کاملا خالی از احساس چرا من را به این روز انداخته؟ او که ابراز احساساتی نکرد. پس یعنی دست نیافتنی ست؟! هه! چه چیزی دارد که دست نیافتنی هم باشد؟!
از چه کسی حرص دارم؟! چرا انقدر متنفرم؟ چرا دلم میخواد خودم را بزنم؟! و او را… جر بدهم!! واقعا آن سیلی کم بود… اصلا دلم خنک نشد.
طاق باز میشوم و این فشارِ عصبی دارد دیوانه ام میکند. اصلا هم تخلیه شدنی نیست. چون هربار که قرار است تخلیه شود، اتفاق عجیب تر و پشم ریزان تری به وقوع می پیوندد.
بعد از این دیگر میخواهد با من چه کند؟!
دشمن است… قطعا دشمن! برای همین آبتین میخواهد که بروم. آبتینی که دوست است و خیر و صلاحم را میخواهد.
اما من همچنان چسبیده ام به این خانه و جنگ را ادامه میدهم. هربار مصمم تر، لجباز تر، با کینه و وسوسه ی بیشتر. اینبار برای غلبه به این حسِ شرم آور و این بیخوابی تاسف بار!
آه ساعت چهار نیمه شب است و درحال گردگیریِ خانه هستم!
آهنگی میگذارم و شروع به تمیزکاری میکنم.
دکوراسیون خانه را به هم میزنم. مبل ها را جابجا میکنم. برای اولین بار از تنهایی ام ناراحت میشوم. کاش کسی بود و باهاش حرف میزدم، تا کمی حواسم پرت شود.
به جایش شعر میسُرایم!
-بار الهى قرار ده بر سرِ راهم…
یک صورتِ بهایی!
بی حرکت، آرام، ناتوان…
و عطا فرما…
یک دستِ قدرتی
یا یک مشتِ آهنی
یا چنگِ گربه ای..
یا دندانهای ببری نه و کوسه ای!
بار الهی حیوانم کن اصلا… گرگ بیابانم کن!
با حرص مبل سه نفره را میکشم و ادامه میدهم:
-دلم دریدن میخواهد!
بغض و عصبانیت بیشتر میشود و میغرم:
-خدا نصیب گرگ بیابونم نکنه…
درحال خالی کردنِ حرص بر سر مبل هستم که چند تقه ی نه چندان آرام به درِ خانه ام میخورد. با ترس به سمت در برمیگردم. بگویم قلبم ریخت؟ لعن بر من!
صدایش را میشنوم:
-نمیخوای کپه تو بذاری حوری؟ نصفه شبه! الان داری چه غلطی میکنی که نمیذاری منم کپه مو بذارم؟!
نفس عمیق! آب گلویم را فرو میدهم و قبل از اینکه چیزی بگویم، بی حوصله تر میغرد:
-اون ضبط کوفتی‌تو خاموش کن تا نرفتم فیوز بپرونم!
سه روز هیچ حرفی بینمان رد و بدل نشد. یعنی آن که دوری میکرد، من بودم! راستش برایم سخت بود ببینمش و خیلی عادی درباره ی آبتین باهم حرف بزنیم!
-چته؟!! نصفه شبی رقص و آوازت گرفته؟ خبریه؟
ضبط را خاموش میکنم و با حرص نزدیک میشوم. و از پشت در میگویم:
-حالا!
با تکخندی پرتمسخر میگوید:
-زهرمار… نصفه شبی کی تحریکت کرده که اینطوری هوایی شدی؟ حال و هوات بدجور خرابه… کجاها سِیر میکنی؟
شرم که نمیکنم. او باید شرم کند که او هم اصلا با چیزی به اسم شرم آشنایی ندارد! و خیلی جالب فکر میکند از خوشی به این روز افتاده ام!!
بهتر… او باید فقط خوشی ام را ببیند. برای همین با لحن پر از فخر میگویم:
-آخ ببخشید… داشتم با آبتین چت میکردم، انقدر غرق شدم که اصلا حواسم از ساعت پرت شد… از خواب بیدارت کردم؟!
با حیرتی ساختگی میخندد:
-نه بابا! چتم میکنید مگه؟
با ناز میگویم:
-آره جونِ بها!
-بها قربون جون گفتنت… چیا میگفتین حالا؟
چرا کمی حرصش نمیگیرد عوضی؟!
-واقعا توقع داری حرفای خصوصی مون رو بهت بگم؟
تکیه دادنش را به در می فهم. سپس میگوید:
-نه خب… من که وظیفه م فقط چسبوندن تو به آبتین بود… انگار اون بوسِ آخری جواب داد… من چسبوندم به لبات، توام چسبیدی به این بچه!
نفسم از اشاره ی مستقیمش بند میرود. من هم تکیه میدهم و آرام میگویم:
-آره خب… مرسی…
سکوت میکند. نمیدانم چرا قلبم شروع به تپیدنِ تندی میکند. یک در چوبی از هم فاصله داریم. نمیتوانم ببینمش و… نمیخواهم! از اویی که دلم را میلرزاند، متنفرم!
طول میکشد تا بگوید:
-حوری…
صدایش آرام است. لحنش یک جورِ دیگری!
-حورا هستم!
بدون توجه به تذکرم میگوید:
-آبتین میگه دیگه اذیتت نکنم… اذیت میشی؟
چشمانم پر میشود. میخندم:
-وا! یعنی چی؟!
او همانطور آرام میگوید:
-بوسیدمت… اذیت شدی؟
لب میگزم. بداند چه بر سرم آورد! نمیتوانم حرفی بزنم و ادامه میدهد:
-تو که میدونی من تو این بازی خیلی پایه ام… کم نمیارم، تا وقتی که حالتو بگیرم… آبتین گفت این بازی رو تموم کنم… به اندازه ی کافی حالت گرفته ست… آره حوری؟ حالت گرفته ست؟!
از حرفهایش خوشم نمی آید. احساس شکست میکنم. برای همین با خنده میگویم:
-چرا باید حالم گرفته باشه؟! این بازی خیلی خوب داره پیش میره… من از روندش خیلی راضی ام… چون آبتین داره سمتم میاد…
بی حوصله است انگار… که با پوزخندی میگوید:
-بیخیال حوری… تمومش کنم؟ اگه تو بخوای، همین الان تموم میشه… بگو میخوای تموم شه…
تمام شود؟! آن هم حالایی که اینطور دیوانه ام کرده؟!! خوب و خوراک و آرامش و اولین های زندگی ام را از من گرفته؟!
-این بازی وقتی تموم میشه که من برنده ش باشم!
صدای خنده ی آرامش به گوشم می رسد. با لحن خش داری میگوید:
-پررو… پررو! با من اینطوری نکن! دلمو میلرزونی با این سرتق بودنات…
دست روی قلبم میگذارم. تند میکوبد… و با درد!
-من کوتاه نمیام بهادر! حتی بمیرمم، نمیذارم داشته هامو ازم بگیری!
پوزخندش آرام است و میپرسد:
-چقدر واسه داشته هات ترسیدی! انقدر سفت گرفتی، بیشتر از دستت لیز میخوره خوشگله… یهو دیدی همش شد مالِ من و اون وقت یه حوری می مونه و حوضش!
چشم روی هم می فشارم. حرفم را فهمید… یا نفهمید… با کینه میگویم:
-همچین چیزی رو تو خواب ببینی!
آرام و خاص میگوید:
-بیداریم حوری… تو بیداری داریم پیش میریم… تو بیداری بوسیدمت… تو بیداری داره صدات میلرزه… تو بیداری ترسیدی!
چه با سیاست اعصاب و روانم را به بازی میگیرد! جایی برای عصبانیت و از کوره در رفتن نیست. چون این آدم همین را میخواهد و من او را به خواسته اش نمیرسانم. در اوجِ دیوانگی مثلِ خودش پوزخندی میزنم و میگویم:
-تو بیداری دارم بهت میگم آقای بهادر… هرچیزی که باعثِ ترسِ من بشه، من بیشتر باهاش میجنگم… بیشتر باهاش رودررو میشم… بیشتر تلاش میکنم واسه زمین زدنش… حالا تو فکر کن که منو ترسوندی! بشین و تماشا کن، ببین این ترس باهات چیکار میکنه جناب!
با تکخندی آرام میگوید:
-من عاشقتم اصلا جنگجو کوچولو! گور بابای آبتین و دلسوزیاش… وقتی تو بخوای پیشِ من باشی، من بگم نه؟! مگه مغز خر خوردم؟ اصلا آبتین چیکاره ست که بگه تمومش کنیم؟ اصل این بازی من و توییم… ما باهم قرار داریم، مگه نه حوری؟
میتوانم بگویم نه، وقتی واقعا همین است؟!
-آره… من و تو!
انگار ذوق زده میشود که میگوید:
-من یه نفر قربونِ تو جیگر! درو باز کن ببینمت؟
بد آمدنی! بینی ام چین میخورد و میگویم:
-الان که نه… ولی فردا… پایه ای باهم بریم شرکت؟
ثانیه ای سکوت میکند و سپس غرغر کنان میگوید:
-اَی بابا… پایه نباشم چه کنم؟ باش صبح باهم بریم…
برای خودم ناراحتم که انقدر در حقِ خودم کله شقی میکنم!
-باشه…
حرفی ندارم دیگه برا این دوتا خر