×××××
جلوی روشویی وایستادم و نگاهم.. از اون رد کمرنگ رژ لب روی گونه ام.. به چشمای میران توی آینه افتاد که با نهایت تاسف بهم زل زده بود!
چشمایی که انگار داشتن باهام حرف می زدن و می گفتن:
«خاک تو سرت!»
حق داشتن.. نداشتن؟ اون روزی که جلوی آینه اتاقم وایستادم و به این چشما قول دادم که تا آخرش بدون اینکه پام بلغزه و دلم بلرزه پیش برم و نذارم هیچی این وسط مانعم بشه.. فکرشم نمی کردم یه روزی به همچین جایی برسم و قلبم با یه بوسه خشک و خالی روی گونه ام.. این شکلی به تاپ تاپ بیفته!
دلم می خواست خودم و با این دلیل که همه اینا فقط از سر غریزه و هوسه.. نه احساس گول بزنم.. بارها و بارها این و به خودم تلقین کرده بودم که من.. به هر حال تحت هیچ شرایطی نمی تونستم هورمون های بدنم و قانع کنم که تو چه موقعیت هایی کم بشن و چه وقتایی زیاد!
ولی میران توی آینه با این توجیه قانع نشده بود که حالا داشت این شکلی.. عین یه معلمی که بعد از کلی تمرین با شاگردش.. نمره افتضاح امتحانش و دیده بود.. نگاهم می کرد!
مطمئناً اون لحظه.. دیوونه شده بودم که اون آدم توی آینه رو.. یکی دیگه به جز خودم تصور کردم و با نهایت حرص و از لای دندونای کلید شده ام غریدم:
– نه زشته.. نه بد تیپه.. نه بد هیکله.. نه بوی گند میده.. نه بداخلاق و بی تربیت و بد دهنه که آدم اصلاً رغبت نکنه بهش نزدیک شه.. تحریک شدن پیشکش! منم نه از سنگم.. نه پسر پیغمبرم که تو این شکل و قیافه ببینمش و دلم نلرزه.. پس بیخودی این شکلی نگاه نکن.. هرکی جای من بود.. هر دیوث دیگه ای جای من بود..
جفت دستام و گذاشتم لبه رو شویی و سرم و با کلافگی انداختم پایین..
– غلط می کنه کسی جای من باشه!
با این اعتراف.. دیگه جرات بلند کردن سرم و نگاه کردن تو اون چشما رو نداشتم.. چه جوری می تونستم خودم و جلاد این دختر بدونم وقتی.. وقتی وابستگیم بهش به حدی رسیده بود که حتی نمی تونستم به زبون بیارم یکی دیگه جای من و توی زندگیش بگیره!

ولی همه عزمم و جزم کردم و با جدیت بیشتری زل زدم به اون چشما..
– خب که چی؟ من رو هر دختری که پا به زندگیم می ذاره حساسم و نمی خوام تا وقتی با منه به اینکه یکی دیگه بیاد تو زندگیش فکر کنم! من قراره با همین خلق و خو دلش و به دست بیارم.. پس نمی تونم یه آدم دیگه بشم.. خیالت راحت.. این چیزا نمی تونه جلوی هدف من و بگیره.. چون داغی که رو دلم مونده.. انقدر کهنه اس.. انقدر قدمت داره.. که به این زودی.. حتی یه درصدش خنک نمی شه! حالا این وسط اگه در کنار انتقام.. یه لذتی هم ببرم.. به جایی برنمی خوره.. می خوره؟
دیگه به خودم مهلت تجزیه و تحلیل اون نگاه و ندادم.. صورتم و پاک کردم و دستم و گرفتم زیر شیر تا.. اومدنم به اینجا یه توجیهی داشته باشه..
اگه چاره داشتم.. دلم می خواست سرم و بگیرم زیر شیر آب تا یه کم از حرارتی که به محض دیدنش.. تو این تیپ ساده ولی دل نشینی که واسه اولین بار شاهدش بودم تو جونم نشست.. کم بشه! ولی خب.. شدنی نبود چون نمی خواستم انقدری هم دست دلم رو باشه پیش این دختر!
بعدِ سفت کردن پیچ و مهره های نقاب روی صورتم و در اومدن از اون حالت دگرگون شده.. از دستشویی بیرون رفتم که دیدم درین با یه حوله که نو بودنش مشخص بود جلوی در منتظرم وایستاده..
حوله رو گرفت سمتم و گفت:
– ببخشید دستشویی حوله نداشت.. میگن نباید بذاریم چون آلوده می شه. ولی این هم نوئه.. هم بعد از این خریدم شستمش.. خیالت راحت باشه!
حوله رو با یه لبخند کج روی لبم ازش گرفتم و حین خشک کردن دستام پرسیدم:
– چی باعث شده فکر کنی انقدر وسواسی ام!
– وسواسی نیستی ولی.. دقتت رو یه سری از مسائل خیلی بالاست.. ناخودآگاه داری منم شبیه خودت می کنی..
– بده؟
– چی؟
– اینکه شبیه من بشی؟
چشمکی زد و با پررویی گفت:
– فقط تو بعضی موارد آره! بیا شام!
خونه اش انقدر کوچیک و جمع و جور بود که از همونجا می تونستم میز پر و پیمون کنار آشپزخونه رو ببینم و همونطور که رفتم سمتش لب زدم:
– اینهمه غذا برای چیه؟ واسه چی خودت و تو خرج انداختی درین؟
جلوتر از من وایستاده بود و با این حرف چشماش گرد شد و چرخید سمتم..
– فقط خرجش برات مهمه؟ زحمتی که کشیدم چی پس؟
– مگه.. مگه همه رو خودت درست کردی؟
– یعنی واقعاً فکر کردی من تو رو دعوت کردم که از بیرون غذا بگیرم؟ صبح بهت نگفتم می خوام هنر کدبانوگریم و نشونت بدم؟

نگاهم یه دور دیگه رو غذاهای متنوعی که روی میز با سلیقه چیده بود چرخید..
– گفتی ولی.. فکرشم نمی کردم خودت از پس درست کردن همه اش بربیای.. گفتم شاید..
– بلوف زدم؟
لبخندی به حرص پشت حرفش زدم و دستم و برای گرفتن و فشار دادن گونه اش دراز کردم.. نمی شد امشب یه کم.. فقط یه کم کمتر خوشگل می شد؟ مثلاً.. آرایشش و این شکلی با رنگ لباساش ست نمی کرد.. یا این تل حریر و روی موهاش نمی بست؟ تا شاید منم.. شرمنده میران نمی شدم؟
هرچند که به این چیزا نبود.. این دختر بعضی وقتا حتی با تیپ دانشگاهشم.. توجه من و به خودش جلب می کرد و این یه واقعیت انکار نشدنی بود!
پشت میز که نشستیم.. با لذت عطر برنج و خورشت فسنجونی که درست کرده بود و نمی دونست یکی از غذاهای مورد علاقه امه رو به مشام کشیدم..
اگه چاره داشتم دو سه تا بشقاب فقط از همون غذا می خوردم و تا چند ماه آینده خودم و ازش سیر می کردم.. ولی برای اینکه زحمتاش هدر نره.. مشغول تست کردن از همه غذاهایی که روی میز بود شدم..
سخت بود اعتراف ولی.. دستپخت خوبی داشت.. نمی شد گفت محشر چون.. تو رستوران های درجه یک.. غذاهای خوشمزه تر از اینم خورده بودم ولی.. به جرات می تونستم بگم هیچ کدوم از غذاها.. جوری نبود که پشیمون بشم از تست کردنش و حیفم اومد این و به زبون نیارم..
برای دیدن یکی از اون لبخندای چال گونه سازم که شده گفتم:
– هیچ وقت فکرشم نمی کردم که یه دختر تنها.. که خیلی هم تجربه مهمون داری و آشپزی تو حجم زیاد و نداره بتونه در عرض یه روز جوری چند تا غذا رو با هم درست کنه.. که حتی نتونی یه ایراد کوچولو ازشون بگیری!
با صدای بلند خندید به حرفم و حین پر کردن لیوانش از نوشابه جواب داد:
– نگو که فقط واسه ایراد گرفتن از همه اش تست کردی؟ چون معمولاً بند می کنی به یه نوع غذا و معده ات و با هرچی که روی میز هست پر نمی کنی!
لبخندی به این همه شناختی که تو این مدت ازم پیدا کرده بود زدم و از قصد.. لیوانی که همین الآن ازش نوشابه خورد و هنوز تهش یه کم مونده بود و برداشتم و سر کشیدم..
چشمکی به نگاه متعجبش زدم و گفتم:
– امشب قضیه اش فرق داره با وقتی که میریم رستوران.. بالاخره باید طعم همه غذاهات توی ذهنم باشه تا بعداً که رفتیم خونه خودمون بدونم چی قرار به خوردم بدی و خیالم راحت باشه!